Barselona još nije osvojila titulu prvaka Španije, ko zna šta će se dogoditi u polufinalu Lige šampiona, sve je moguće i u 90 minuta finala Kupa kralja. Možda će uzeti tri, možda neće nijedan trofej, ali šta god se dogodi do kraja sezone, jedna činjenica neće moći da se ospori – fudbalski svijet gledao je minulih devet mjeseci najbolji napadački trio svih vremena!
Mesi, Nejmar, Suares – postigli su zajedno 102 gola u svim takmičenjima! Oboren je klupski i svjetski rekord, koji su držali Mesi, Anri i Eto, koji su na vrhuncu jedinstvenog tiki-taka fudbala u sezoni 2008/2009 vodili Barsu do tri titule sa ukupno 100 pogodaka.
S obzirom na to da do kraja tekuće sezone ima još najmanje osam mečeva, trio MSN još će pomjeriti trocifrenu golgetersku granicu. Rekord bi i ranije pao da Suares nije preskočio tri mjeseca sezone i da je ranije upao u system.
Nisu, međutim, samo golovi to što Barsin triling asova čini tako spektakularnim. Kao što je apsolutno nemoguće opisati Betovenovu Devetu simfoniju ili Da Vinčijevu Mona Lizu, uzaludan je posao truditi se da se napiše nešto o fudbalskim virtuozima sa Nou kampa. Fudbal je, uostalom, za gledanje. Njihov posebno.
Zbog toga je mnogo lakše i jednostavnije naglasiti neke osobenosti Barselone, čiji su simboli Mesi, Nejmar i Suarez. Jedan kuriozitet se posebno ističe – ovaj tim Barse je prvi u istoriji fudbala u kome zajedno igraju najbolji argentinski, brazilski i urugvajski fudbaler. Najbolji predstavnici tri južnoameričke supersile nikada se prije sezone 2014/15 nisu našli u istoj ekipi.
Barselona je u posljednjih 30-ak godina klub latinoameričkog šmeka. Maradona početkom 80-ih, pa Mesi, između njih suptilni Rikelme – to su Barsini slavni Argentinci. Romario, Ronaldo, Ronaldinjo – sa njima je ponos Katalonije igrao fudbal u ritmu sambe. A kada je Mesi napunio dovoljno godina da se priključi Ronaldinju to je bilo – više od igre.
U toj latino priči falio jedan Urus. Malo je, realno, i bilo urugvajskih fudbalera koji su kvalitetom i zasluživali da budu dio Barselonine imperije i poimanja fudbalske igre. Možda je Enco Frančeskoli, idol Zinedina Zidana, 80-ih imao harizmu za nešto što je “mas que un club”, eventualno Dijego Forlan na vrhuncu golgeterskog potencijala.
Za Barselonu je prije Suaresa igralo 18 Urugvajaca, a rijetki su ostavili dublji trag. U istorijskim knjigama mjesta ima za Hektora Skaronea, zvanog Čarobnjak, koji je bio najbolji urugvajski fudbaler 30-ih godina prošlog vijeka, za Ramona Alberta Viljaverdea, koji je od 1954. do 1963. odigrao 332 utakmice za Barsu, kao i za Martina Kaseresa, kao člana ekipe koje 2009. uzela triplu krunu.
Onda se pojavio Suarez, kao napadač koji ima karakteristike da se uklopi u Barsin sistem. Da to nije lako, zna dobro Zlatan Ibrahimović, pa i David Vilja. Možda im je falilo baš latinoameričke krvi, ta vatra koju ima Urugvajac…
Zna to i Luis Enrike, koji je bukvalno morao da se povinuje Mesijevom zahtjevu da promijeni pozicije igračima u napadačkom redu, početkom ove godine. Mesi desno, Nejmar lijevo, Suares u sredini – i počeo je fudbalski ringišpil, koji će se ove sezone teško zaustaviti. Ko, uostalom, može da igra bolji i ljepši fudbal od tima u kome su najbolji Argentinac, Brazilac i Urugvajac.
Bonus video:
