Nekada se „družio” sa puškom, danas sa fotoaparatom
Fotografisanjem se bavi od srednjoškolskih dana, ali je zanat ispekao kod doajena fotografije Iva Eterovića kada je, kao pitomac Vojne akademije, završio kurs fotografije
“Ukoliko fotografija nije dovoljno dobra, znači da niste bili dovoljno blizu”, govorio je poznati ratni fotograf Robert Capa. Time se rukovodi i Nikšićanin Dobrislav Bajović, pukovnik u penziji, planinar, fotograf i sudski vještak zaštite na radu i zaštite životne sredine. Nekada se “družio” sa puškom, vjerujući da vojnik treba da čuva mir i nadajući se da nikada neće morati da učestvuje u ratu. Danas mu društvo pravi fotoaparat. A planine su uvijek tu - i prije i sada, jer bez vrhova jednostavno ne može da zamisli život.
“Jedan sam od rijetkih oficira koji je prije vojne akademije služio puni vojni rok. Upravo sam, služeći u Podgorici, zavolio vojsku. Završio sam Vojnu akademiju kopnene vojske u Beogradu i četvrtu godinu u Zadru. Poslije toga sam završio generalštabnu vojnu akademiju u trajanju od dvije godine i službovao sam od komandira voda do komandanta brigade. Pred kraj vojničke karijere završio sam i Menadžment aspekta životne sredine”, priča za “Vijesti” ovaj 65-ogodišnjak.
Službovao je u sedam garnizona bivše Jugoslavije, a penzionisao se 2006. godine po, kako reče, sopstvenoj želji, iako je četiri godine prije toga dobio čin pukovnika.
“U novom momentu nijesam našao sebe u prostoru i vremenu i želio sam da se dokažem i u drugim vodama. Čekale su me planine i fotoaparat”, kaže Bajović, koji je predsjednik Opštinske organizacije vojnih penzionera Nikšića i potpredsjednik Planinarskog kluba „Plužine“.
Iako mu je svuda u službi bilo dobro, ipak može da izabere garnizon gdje mu je bilo najljepše, ali i najteže.
“Najteža, ali i najljepša služba je bila na Kosovu, u Uroševcu, gdje sam bio od 1981. do 1986. godine”.
Fotografisanjem se bavi od srednjoškolskih dana, ali je “zanat ispekao” kod doajena fotografije Iva Eterovića kada je, kao pitomac Vojne akademije, završio kurs fotografije. Draža mu je analogna od digitalne fotografije, a nijanse crno-bijelog svijeta su mu i dalje nemjerljive sa onima u boji. Zahvaljujući tome što se bavi planinarenjem ima privilegiju da fotografiše “sa visine”.
“Ima 256 nijansi crne, pa u kombinaciji sa bijelom dobija se sve samo ne fotografija od dvije boje. Da nijesam planinar ne bih mogao da fotografišem nešto sa visine. Kao što je čuveni Capa rekao, da bi nešto fotografisao dolje treba da se popenješ gore. Nikada nijesam bio fotograf ‘krajprutaš’ - da izađem iz kola, uhvatim nekoliko kadrova i idem dalje. Nikada nijesam bio ni pristalica da fotografišem nešto već viđeno,” pojasnio je on.
Ne zna koliko fotografija ima, ali zna da pored planina, kojima se divi, fotografiše i katune, običaje, ljude, njihov način života... “Da nije ništa bez što imam preko deset hiljada koliba na fotografijama, dovoljno je. Sigurno je dvije trećine njih već propalo. Učestvovao sam na velikom broju kolektivnih izložbi, imao osam samostalnih, a u Nikšiću sam imao samo jednu izložbu 2008. Volio bih da ponovo u svom gradu izlažem, da sugrađanima približim i ruralni dio naše opštine, jer ne treba zaboraviti da od 2.065 kvadratnih kilometara, na koliko se opština Nikšić prostire, 2.000 kilometara kvadratnih je ruralna oblast. Za kvalitetnu izložbu potreban je novac, lokalna uprava nije zainteresovana, a ja od penzije ne mogu izdvojiti tolika sredstva”.
“Zavisan” je od planine, a u krvi čovjeka je da “podsvjesno teži da osvoji nešto iznad sebe”.
“I dalje sam aktivan planinar, imao sam i zimska penjanja. U Crnoj Gori sam osvojio sve vrhove, neke čak i po više puta. Na Vojnik sam se popeo 60 puta i to je planina koja bi trebalo da bude kult Nikšića, kao što je Marjan za Split i Avala za Beograd. Osvajao sam i vrhove regiona i Evrope. Neostvarena želja su mi Akonkagva i Kilimandžaro, ali sada su to samo misaone imenice”, kaže Bajović, kome posao sudskog vještaka, kako reče, dobro dođe da bi to što zaradi mogao da troši za planinarenje, jer planinarenje nije jeftin sport.
Priču o Bajoviću najbolje je završiti na način kako je i početa - Capinim citatom, jer njegove riječi kao da se odnose na ovog Nikšićanina.
“Ni od koga ne treba da tražiš da ti pozira pred aparatom. Fotografija je tu, samo čeka da škljocneš”.
Nagrađene Pivska planina i Sušičko jezero
Bajović je dvije godine zaredom, 2017. i 2018. osvojio prvo mjesto na foto-takmičenju vojnih penzionera “Ljepota će spasiti svijet”, koje organizuje Asocijacija udruženja vojnih penzionera Evrope i Azije, IAC - Vojni penzioneri u službi mira.
Prošle godine na nagrađenoj fotografiji je motiv Sušičkog jezera, a godinu ranije detalj sa Pivske planine.
( Svetlana Mandić )