Godine 1968. u vazduhu se osjećao talas promjena - kulturnih, društvenih, političkih...
Za to vrijeme, Italija je organizovala treće Evropsko prvenstvo u fudbalu.
Kao i u prethodnom slučaju, bilo je suđeno da kontinentalni šampionat osvoji domaćin - nakon Španije 1964. na tron su se četiri godine kasnije, prvi put u istoriji, popeli "azuri".
Italijani su osvojili pehar vjerovatno na najčudniji način ikada zabilježen u fudbalskom sportu - u polufinalu je eliminisan SSSR bacanjem novčića (nakon 0:0 nije bilo penala), dok je u finalu savladana Jugoslavija tek u ponovljenom meču (u prvom je bilo 1:1).
Italijani su se popeli na tron kada se činilo da nema te odbrane koja može da zaustavi Dragana Džajića, perjanicu jugoslovenske reprezentacije i jednog od najboljih evropskih fudbalera tog vremena.
"Azuri" su, međutim, i tada (kao i sada) bili prepoznatljivi po mistično jakoj odbrani i neustrašivom karakteru.
"Ruka" Elenija Erere, koji je tada vodio Inter i koji je patentirao fudbalski stil zvani "katenaćo" (u slobodnom prevodu bunker) osjećala se u ostalim klubovima, kao i u reprezentaciji.
A pošto je iza granitne odbrane, koju su predvodili Burgnič i Anastazi, stojao pouzdan golman, bilo je zagarantovano da Italija neće primiti više golova nego što napadači, Sandro Macola i Điđi Riva, mogu da ih postignu.
Čovjek na golu zvao se Dino Zof - najbolji italijanski, uz Rusa Lava Jašina i Engleza Gordona Benksa, jedan od najboljih evropskih golmana svih vremena.
Zof je rođen 28. februara 1942, a tačno 40 godina kasnije, ovaj golman otmenog stila i urođenog instikta da bude vođa, postao je najstari fudbaler koji je osvojio Svjetsko prvenstvo (1982. u Španiji).
"Bio je smiren, sposoban da ostane hladan u najtežim i nevjerovatno uzbudljivim momentima. Kada smo 1982. godine pobijedili Brazil, poljubio me je u bradu bez izgovorene riječi. Za mene, bio je to najdirljiviji momenat Svjetskog prvenstva", kazao je italijanski selektor Enco Bearcot.
Zof je, zaista, bio lider svakog tima u kojem je igrao. Njegova zlatne godine počele su 1972, kada je prešao iz Napolija u Juventus. Za 11 sezona provedenih na golu "stare dame" osvojio je šest titula prvaka Serije A.
Zof je u karijeri odigrao preko 800 utakmica, a i danas drži rekord po broju uzastopnih minuta bez primljenog gola (1142).
Kasnije je postao trener - vodio je Juventus, Lacio, Fiorentinu i reprezentaciju Italije.
Umalo je i kao selektor postao prvak Evrope - 2000. u Roretdamu Italijani su u finalu vodili protiv Francuske do trećeg minuta nadoknade. Gol Viltora za 1:1 značio je početak kraja...
Bonus video:
