Momčilo M. VUČINIĆ (1929-2016)
Rad je spoznaja samoga sebe - spoznati sebe znači raditi - jer o trudu žito rodi, a o muci grozdovi vise - bio je moto proprium zavjetnika ljudskog rada, stvaraoca, graditelja i mislioca, jednog iz kolone i čvrstog stega ljudskog soja, zastavnika znanja, kulture, pregalaštva, altruizma, iskonske ljudskoće i humanizma, junaka socijalističkog rada, jednog od čelnika iz bogate plejade velikih crnogorskih pravnika čiji život i stvaralačko pregnuće za čovjeka i opšte dobro kao agon za memoriam in aeternam.
Bila je to životna i radna lozinka priznatog i uglednog djelatnika crnogorskog pravosuđa i pravednika po supstancijalnosti savjesti i duše u aksiologiji svoga duha - Momčila M. Vučinića, što je u zavjetnosti tišine svojih najbližih preminuo i ispraćen 22. 01. 2016. godine. Činom smrtne ure je potvrdio gospodstvo i otmjenost svoga života, ali i moralni i duhovno-spoznajni stav spram bića realne esencije ljudskog bivstva što od drveća ne vide šumu bivši zapleteno u nerazmrsivo pletivo egzistencije na čijim krajevima ne sijaju zrake svjetlosti čovjekove ljudske prirode - homo homini deum.
Momčilo Vučinić je zaslužnik crnogorske jurisprudencije i judikature u kojoj je ostavio duboki trag svog plemenitog i tvoračkog nadahnuća, ogromnog entuzijazma, filantropije i ljubavi prema praiskonskim blagodetima: slobodi i pravici. Nakon završenog osnovnog i gimnazijskog školovanja diplomirao je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu 1954, na kojem su katedre držali glasoviti profesori Bartoš, Vajs, Konstatinović, Gams, Samardžija, Stojčević i drugi, da bi ubrzo, zapažen bistrinom svog uma, znanjem, organizatorskim sposobnostima i mudrošću, postao predsjednik Sreskog, pa potom predsjednik Okružnog suda u Titogradu, potpredsjednik Skupštine Opštine Titograd, potpredsjenik Izvršnog vijeća Skupštine Crne Gore, predsjednik Ustavnog suda Crne Gore (1982-1986), da bi svoju bogatu i stvaralačku radnu karijeru okončao 1989. kao ministar u saveznoj vladi SFR Jugoslavije, uvijek pri tom bivajući uključen u razvojne tokove pravne misli sudske i upravne prakse u okvirima crnogorske asocijacije pravnika đe se njegova mudra misao s pažnjom slušala.
Temeljno poznavajući zakonitosti društvenih procesa, obdaren dijalektičkim duhom, sa kritičkim pogledom na konzervativizam i dogmatizam, M. Vučinić je, poput antičkih mudraca, znao da su vječne samo promjene.
Bio je istinski zaljubljenik u ideju ljudskog rada zasnovanoj na samooslobođenju, emancipaciji ljudskih stvaralačkih potencija što su izvirale iz ontološke supstancije i suštine samoupravnog bića socijalističke društvene formacije koja je počivala na čovjeku i mjeri njegove humanističke egzistencije, iskazujući poštovanje prema dostojanstvu svakog čovjeka i visok nivo tolerancije u ekspresiji ljudskog mišljenja, pogleda, socijalnih i filozofskih ideja, nepokolebljiv u čvrstini svog moralnog karaktera, tvrd kao kamene stijene njegovih rodnih Rogama (Piperi), a opet bistar, širok i glasit kao zeleni virovi rijeke Zete, čiji su mu zavičajni akordi davali krila njegovom životnom impulsu. Svojim životnim ostvarenjem i uspješnim profesionalnim dometima u pravničkoj struci on je zavrijedio poštovanje crnogorskog pravničkog esnafa, potvrđujući eshatološku filozofemu da je smrt početak besmrtnosti.
Bonus video:
