Rezultat referenduma u Sudanu pokazao je da će Južni Sudan postati nova država na svjetskoj mapi.
Magazin „Tajm“ predstavlja primjere drugih teritorija koje se – sa manje ili više legitimnosti u zahtjevima za oslobođenje - bore za nezavisnost.
Škotska
Škotska je zvanično u zajednici sa Engleskom od 1707, kada su ove dvije nacije raspustile svoje parlamente da bi se ujedinile i formirale Veliku Britaniju. Ipak, uprkos tome što se vjekovima nalazi pod londonskom kapom, Škotska još uvijek sebe smatra posebnom državom i periodično zahtijeva nezavisnost.
Škotska nacionalna partija (SNP) koja podržava potpunu nezavisnost od Britanije, osnovana je 1934, a prvi mandat u parlamentu je osvojila 1945. Škotka je 1999. izabrala svoj prvi parlament u posljednjih 300 godina (ipak, kraljica Elizabeta II je formalno otvorila prvo zasjedanje – možda da ih podsjeti ko je gazda?).
Škotski parlament upravlja unutrašnjom politikom Škotske, dok Vestminster i dalje ima kontrolu nad svim ostalim. Zbog ove činjenice je u Škotskoj moglo da se zabrani pušenje, iako je u ostatku Velike Britanije pušenje na javnim mjestima dozvoljeno.
SNP je 2007. pobijedila na nacionalnim parlamentarnim izborima i od tada s vremena na vrijeme traži da se u Škotskoj organizuje referendum o nezavisnosti. Čak i ukoliko bi većina bila za nezavisnost, rezultat referenduma ne bi bio obavezujući ako ne bi bio odobren u britanskom parlamentu.
Baskija
Kada se grupa različitih regiona spoji u jednu naciju, to se obično desi zahvaljujući stisku gvozdene pesnice. U slučaju moderne Španije, čovjek koji je to održavao bio je Generalisimo – diktator Francisko Franko koji je Španijom vladao od 1939. do 1975. Jedan od glavnih izazova sa kojim su se suočili fašisti bio je da obuzdaju nastojanja različitih španskih jezičkih zajednica da osnuju sopstvene države, a naročito Katalonaca i Baskijaca. Frankova vlada je 1959. zabranila zvaničnu upotrebu baskijskog jezika u pokušaju da izvrši asimilaciju naroda za koji se često kaže da su prva starosjedjelačka rasa. (Baskijski jezik nema direktne veze sa drugim jezicima kojim se govori u zapadnoj Evropi).
Franko je takođe ukinuo baskijske poluautonomne sabore i njihove poreske uprave. Ko rezultat toga, već ustreptali pokret za nezavisnost počeo je da jača i rođena je teroristička grupa ETA (od „Euskadi Ta Askatasuna“ ili „Baskijska otadžbina i sloboda“). Tokom pola vijeka aktivnosti ETA-e čiji pripadnici su vršili operacije izvan teritorije Baskije, u sjeveroistočnoj Španiji – kao i duž oboda jugozapadne Francuske – stradalo oko 820 ljudi mahom u eksplozijama bombi. Međutim, gađenje prema Etinom načinu borbe koju je javnost pokazala, ukaljala je imidž baskijskog nacionalizma i ova teroristička grupa je u septembru 2010. proglasila obustavu vatre, obećavši da će se pridružiti borbi za autonomiju Baskije mirnim sredstvima u demokratskoj Španiji.
Tibet
Pozivajući se na stare carske zapise, Peking tvrdi da kineski suverenitet nad Tibetom seže nekoliko vijekova unazad, iako ove navode osporavaju neki istoričari i tibetanski nacionalisti. Kineske trupe su 1950. izvršile invaziju na ovu surovu visoravan, pregazivši tibetansku armiju i prinudivši tadašnju tibetansku vladu da potpiše sporazum od 17 tačaka kojim se potvrđuje kineski suverenitet nad Tibetom i regionu garantuje određeni stepen autonomije. Neki članovi tibetanskog kabineta, međutim, su tvrdili da nisu prihvatili taj sporazum. Nasilni obračun sa tibetanskim disidentima 1959. natjerao je 14. tibetanskog dalaj lamu da pobjegne u Indiju odakle je odbacio dokument kao silom nametnut njegovom narodu. Dalaj lama je proveo više od polovine vijeka u izgnanstvu pozivajući Kinu da njegovoj domovini garantuje veće slobode.
Južna Osetija
Stanovnici Južne Osetije su potomci Alana, plemena čiji su pripadnici nekada bili čuveni po sposobnosti da odapinju strijele dok jašu na konjima. Južna Osetija je ipak proizvod skorijeg vremena – odvojena je od svog sjevernog dijela zbog moskovskog prekrajanja granica i pripojena, nakon raspada Sovjetskog Saveza, novoj nezavisnoj državi Gruziji. Sa takvim rješenjem se Oseti nisu pomirili i krajem 1990. je izbio oružani sukob u kome je stradalo oko 1000 osoba. Prekid vatre 1992. smirio je tenzije za neko vrijeme, ali eskalacija 2008. – koju je navodno isprovociralo gruzijsko bombardvanje jednog grada u Južnoj Osetiji – dovela je do žestokog rata u kome su ruske trupe podržavale Osete, kao i separatiste u Abhaziji, još jednoj de facto nezavisnoj republici u Gruziji. Ipak, uprkos tome što su osvojili nominalnu nacionalnost, ni EU, ni SAD ne priznaju ove gruzijske secesioniste.
Kurdistan
Nakon kolapsa velikih svjetskih imperija i rađanja cijele plejade novih nacija od istočne Evrope do Bliskog istoka, može se reći da su Kurdi izvukli deblji kraj. Njihova postojbina je rasparčana granicama Irana, Sirije, Iraka i Turske. Danas, većina kurdske populacije (njih oko 30 miliona) živi na ovim susjednim teritorijama, unutar drugih nacija, imaju status etničke manjine.
U namjeri da uguše kurdski identitet, osnivači Turske su Kurde smatrali „planinskim Turcima“, a upotreba kurdskog jezika bila je zabranjena do 1991. Ilegalna kurdska gerilska jedinica, Radnička partija Kurdistana (PKK), povela je početkom 1970-ih pobunu koja je dovela do preko 30.000 mrtvih u Turskoj. Neprijateljstvo se posljednjih godina smirilo, iako su tenzije i dalje prisutne. U susjednom Iraku, Kurdi su kud i kamo bolje prošli. Tokom 2003. nakon američke invazije na Irak, kurdska oblast na sjeveru Iraka – koja je već imala de facto autonomiju od Bagdada još od okončanja Zalivskog rata 1991. – iskusila je relativnu stabilnost i ekonomski bum. Možda na sramotu najekstremnijih kurdskih nacionalista, najveći ekonomski sponzor ovog regiona trenutno je Turska.
Kvebek
Kvebek je u 18. vijeku došao pod britansku upravu, ali i dalje postoji nostalgija za francuskom prošlošću i ne ogleda se samo u francuskom sloganu ove kanadske pokrajine „Pamtim“ (Je me souviens). U Kvebeku se većinom govori francuski jezik. Prema popisu iz 2006, 85 odsto stanovnika Kvebeka navodi francuski kao maternji jezik (za razliku od stanovnika drugih provincija koje su preko 90 odsto englesko govorno područje). Stanovnici Kvebeka su u oktobru 1995. bili blizu da ostvare državnost kada je secesionistima falilo samo 53.000 glasova (od ukupno 7,5 miliona građana) da osvoje podršku za nezavisnost.
Danas je pokret izgubio veći dio podrške koju je imao na svom vrhuncu 1990-ih, u velikom dijelu zahvaljujući parlamentarnoj snazi Bloka za Kvebek. Kako stranka (najpopularnija u Kvebeku) radi na promovisanju političke agende Kvebeka i na zaštiti interesa frankofone populacije u borbi protiv engleske asimilacije, otcjepljenje sve manje predstavlja prioritet za mnoge stanovnike Kvebeka.
Zapadna Sahara
Ova bivša španska kolonija je rijetko naseljena teritorija (tu živi manje od 500.000 stanovnika) ukliještena između Mauritanije i Maroka. Do 1979, Maroko je izvršio aneksiju cjelokupne teritorije Zapadne Sahare, uprkos protestima dugogodišnjeg pokreta za nezavisnost, na čijem se čelu nalazila grupa poznata pod imenom Polisario front. Decenijama poslije toga, značajno marokansko vojno prisustvo držalo je gerilske jedinice Polisario fronta u zalivu. Secesionisti kontrolišu samo dio uglavnom nenaseljene teritorije na istoku Zapadne Sahare. Prekid vatre 1991. u kome su posredovale UN otvorio je prostor za referendum u zemlji, međutim, glasanje tek treba da se održi, mada Maroko ima čvrst stav da održava suverenitet nad tom teritorijom. Ipak, mnogi stanovnici Sahare žive u lošim uslovima pod prismotrom Maroka. U novembru 2010, izbili su neredi u jednom kampu u kome je živjelo 12.000 raseljenih stanovnika Sahare; u marokanskom obračunu koji je uslijedio, navodno je najmanje jedna osoba poginula.
Republika Kaskadija
Republiku Kaskadiju bi činile savezne države Vašington, Oregon i Britanska Kolumbija. Oni koji se zalažu za novu državu (kojoj su izuzetno male šanse da ikada postane stvarnost) kažu da, u prosjeku, 14 miliona stanovnika Kaskadije treba da traži oslobođenje od represivnih vlada Kanade i SAD. „Suviše dugo naš narod trpi ravnodušnost udaljenih centara moći“, piše na sajtu Republike Kaskadije. Pristalice aludiraju na riječi Tomasa Džefersona, kome očito nikada nije bilo na umu da će se SAD proširiti čak do Pacifika.
Bogata i prirodnim i industrijskim resursima, sjedište velikih korporacija kao što su Majkrosoft, Amazon, Starbaks i Najk, a u njoj je smješten i Holivudu sjevera (Vankuver), ova država bi vjerovatno prosperirala. U društvenom smislu, bila bi vjerovatno jedna od najliberalnijih država u svijetu. Dok je veći dio ruralne istočne strane Vašingtona i Oregona dom konzervativaca, liberali naseljavaju mnogo veće gradove – Sijetl, Portland i Vankuver.
Mnogo konzervativniji pokret daleko na sjeveru, na Aljasci, želi da ta velika država postane nezavisna.
Padanija
Do ujedinjenja Italije je došlo tek u drugoj polovini 19. vijeka. Regionalne razlike i dalje postoje: posebno glasni protivnik je Lega Nord, ili Sjeverna liga, politička grupacija koju je 1991. osnovao političar Umberto Bosi, sklon izazivanju podjela. Tvrdeći da je siromašni jug smetnja bogatijem, industrijalizovanom sjeveru, Sjeverna liga i bukvalno i figurativno snishodljivo gleda na veći dio Italije. Ona podržava ono što zove Padanija, oblasti oko doline rijeke Po. Bosi je 1996. otišao toliko daleko da je proglasio Padaniju nezavisnom republikom. Deklaracija nije zaista značila ništa, iako sada postoji fudbalski tim Padanija (koji FIFA ne priznaje). Secesija bi možda bila previše, ali je danas, izuzetno ekstremna antiimigrantska Sjeverna liga, koja i dalje zagovara veću autonomiju i poziva na „fiskalni federalizam“, jaka. Bosi, saveznik premijera Silvija Berluskonija, i dalje predvodi stranku.
Druga vermontska republika
Osnovao ju je 2003. počasni profesor Univerziteta Djuk Tomas Nejlor. Druga vermontska republika sebe opsiuje kao „nenasilnu mrežu građana“ fokusiranu na nezavisnost države Vermont i raspad saveza država. Zašto? Zbog „tiranije korporativne Amerike i američke vlade“ kako građani Vermonta ne bi „bili primorani da učestvuju u ubijanju žena i djece na Bliskom istoku.“ Grupa takođe želi da se Vermont okrene porodičnim farmama i poslovima kako ne bi zavisio od drugih država. Njihova zastava je slična dizajnu one koju je imao pokret za otcjepljenje Vermonta iz 18. vijeka.
Bonus video:
