Oni danju rade kao doktori i advokati, ali noću vrebaju kao vampiri. Iako možda ne žele da vam sisaju krv, na raspolaganju im je dosta dobrovoljnih žrtava, tvrdi vodeći američki naučnik o subkulturi koja oponaša besmrtne.
Sociolog na državnom Univerzitetu Ajdaho Di Džej Vilijams, sada angažovan kao konsultant za televizijski dokumentarac o „samoidentifikovanim vampirima“, je kazao da istinski moderni sljedbenici Drakule traže vezu koja uz obostranu saglasnost podrazumijeva razmjenu krvi.
Fascinacija vampirima datira još od 1897. godine i objavljivanja „Drakule” Brema Stokera, a kasnije i knjiga kao što su „Vampriske hronike“ En Rajs.
Ali je posljednjih godina eksploatisana serijom najprodavanijih „Sumrak” romana Stefani Majer i njenim filmskim adaptacijama. Zavodljivi lik vampira Edvarda Kalena, koga u filmu igra glumac Robert Patinson, postao je idol tinejdžera i vampire učinio „kul“.
Oni to nazivaju "hranjenjem"
Vampirmanija je dovela do stvaranja međunarodne subkulture koja je snažno povezana sa osobinama koje se vezuju za mitske vampire. Vjeruje se da su to zavodljiva bića koja se ne plaše da istraže mračnu stranu ljudske prirode koja je često maskirana radi društvene prihvatljivosti.
„Oni koji se predstavljaju kao vampiri shvataju da su ljudi mješavina svjetla i mraka“, kazao je Vilijams.
„Tu postoji društveno poželjno Ja koje ljudi pokazuju u javnosti, a tu je i ono mračnije Ja koje ne mora biti tako fino i optimistično. Varira od osobe do osobe, ali generalno vampiri se ne pretvaraju da nije tu: oni to prihvataju i pokušavaju da ga savladaju”.
Ono što ih razdvaja od pukih imitatora vampira – momka u kabanici koji spava u kovčegu i koji vjeruje da može da se pretvori u slijepog miša – je unutrašnji nedostatak energije zbog koje oni energiju traže iz spoljašnih izvora poput energije koju emituje masa na rok koncertu ili od krvi dobrovoljnog donatora.
Oni sebe vide kao normalne, obične ljude sa normalnim običnim poslovima: oni su učitelji, advokati, računovođe, oni su možda i roditelji“, kazao je. „Oni imaju normalne živote, ali tu postoji aspekt po kome moraju uzeti energiju s vremena na vrijeme i to na određene načine“
„Oni to nazivaju hranjenjem“, kazao je Vilijams, koji takođe radi kao konsultant FBI na istragama koje uključuju nasilne zločince koji tvrde da su vampiri.
Vilijams tvrdi da ljudi koji sebe smatraju vampirima traže značajne osobe sa obiljem energije koje su voljne da im dozvole da sišu krv iz malih ureza napravljenih skalpelom visoki na grudima. „Prilično često, oni su u vezi sa donatorom, u kojima jedna osoba ima energetsku blokadu a partner ima višak energije; to je savršena, simbiotska veza”, kazao je.
Ovakva veza je zakonita jer se događa između dvije saglasne punoljetnene osobe i ne bi trebalo da ima loše posljedice, tvrdi Vilijams.
Oni nisu vampiri, oni su krvoločni kriminalci
On je prvi pokrenuo studiju o takvim alternativnim životnim stilovima. Bile su mu potrebne godine proučavanja forenzike, krivičnog pravosuđa i društvenih nauka kako bi zadobio povjerenje samoidentifikovanih vampira, za koje tvrdi da su izuzetno neshvaćeni.
„Negativna atmosfera vezana za krv i prenošenju infektivnih bolesti samo ih tjera da se skrivaju“, rekao je Vilijams, koji savjetuje poznanike vampira da se pridržavaju bezbjednih načina na koji piju krv, kao što je testiranje donatora na HIV i na druge bolesti koje se prenose preko krvi.
A sa američkim serijskim ubicama, kao što je Džefri Dejmer, koji je ubio 17 mladih momaka i dječaka u ludilu nekrofilije i kanibalizma između 1978. i 1991. godine, izdavajući se za vampira - šta preostaje jednom vampiru koji poštuje zakone uradio?
„Vampirska zajednica bi tvrdila da Džefri Dejmer i drugi nisu pravi vampiri, oni su krvoločni kriminalci“, kazao je Vilijams. „Takvi slučajevi štete slici samoidentifikovanih vampira”.
Mitovi o vampirima traju vjekovima, neki su urađeni na osnovu stvarnih ličnosti kao što je Vlad Cepeš, rumunski aristokrata iz 15. vijeka koji je bio poznat po strahovitom kaznama koje je primjenjivao nad neprijateljima.
Ukazujući na studiju UCLA po kojoj su vampiri rangirani kao čudovišta koja izazivaju najveće divljenje, Vilijams tvrdi da oni koji sebe smatraju vampirima vode tešku bitku protiv stereotipa.
Subkulture nekada svojim zubima prodiru u debate o odgovarajućem vampirskom oblačenju i etiketama, a neki klanovi insistiraju na crnoj odjeći, a drugi na napicima kao što je krv.
U anketama koje kruže među vampirima postavljaju se pitanja o njihovom energetskom nivou, da li brzo zacjeljuju od rana i da li im smeta krv.
Vilijams je kazao da je virtuelno, svako doba, rasa, vjera i profesija zastupljena u ovoj subkulturi, koja je najsnažnija u urbanim oblastima.
„Oni sebe vide kao normalne, obične ljude sa normalnim običnim poslovima: oni su učitelji, advokati, računovođe, oni su možda i roditelji“, kazao je. „Oni imaju normalne živote, ali tu postoji aspekt po kome moraju uzeti energiju s vremena na vrijeme i to na određene načine“.
Galerija
Bonus video:
