Međunarodni tim naučnika objavio je danas da je otkrio gravitacione talase, što je ogromno otkriće na putu da se potpuno razumije gravitacija. Gravitacioni talasi su talasi u tkanju prostor-vremena, koje je Albert Ajnštajn predvidio prije jednog vijeka.
Pojedini naučnici uporedili su ovaj pomak sa trenutkom kada je Galileo Galilej uzeo teleskop da pogleda planete.
Ovi talasi nastaju prilikom destruktivnih događaja u univerzumu, a astronomi su uzbuđeni zbog njih jer se tako otvaraju vrata ka novim načinima posmatranja kosmosa.
Ovo je za astronome kao kada se nijemi filmovi pretvore u tonske, jer gravitacioni talasi predstavljaju zvučni zapis kosmosa.
"Do ovog časa su nam oči bile usmjerene u svemir, ali nismo mogli da čujemo muziku. Nebesa nikad više neće biti ista", rekao je astrofizičar sa univerziteta Kolumbija Sabolč Marka, član tima koji je otkrio talase.
Veliki međunarodni tim astrofizičara koristio je noviji i unaprijeđeni instrument vrijedan oko 1,1 milijardu dolara znan kao LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) da bi otkrio gravitacione talase nastale poslije sudara dvije udaljene crne rupe, što je jedan od načina kako oni nastaju.
U timu je bio i astrofizičar Vuk Mandić koji je pohađao OŠ "Milorad - Musa Burzan" u Podgorici i Gimnaziju "Slobodan Škerović" u Podgorici. Mandić je doktor astrofizike, diplomirao na Caltech/u, doktorirao na Berkliju, profesor je fizike na Univerzitetu Minesota i istraživač u LIGO korporaciji koja je objavila otkriće.
"Posmatrani događani ne predstavljaju samo prvu direktnu potvrdu gravitacionih talasa, potvrđujući time Ajnštajnovu teoriju opšteg relativiteta. Oni takođe potvrđuju postojanje crnih rupa, koje mogu živjeti u parovina, te da one mogu voditi dinamičan život i to dovesti do njihovog potencijalnog spajanja tokom životnog vijeka Univerzuma", pojasnio je Mandić.
Naučnici su u obradi sirovih podatak pretvorili talase u zvuk.
Na konferenciji za novinare u Vašingtonu medijima je pušten zvuk koji oni nazivaju "cvrkut" (chirp), odnosno signal koji su čuli 14. septembra. Signal je bio jedva primjetan čak i kada je uvećan.
Neki fizičari govore da je ovo otkriće po veličini ravno otkriću subatomske čestice Higsov bozon, dok drugi govore da je veće i od toga.
"Ovo se stvarno može porediti jedino sa Galilejovim uzimanjem teleskopa i gledanjem u zvijezde. Naše razumijevanje neba se dramatično promijenilo", rekao je teorijski fizičar univerziteta Pen Abhaj Aštekar, koji nije bio član tima za otkrivanje talasa.
Teoriju o gravitacionim talasima prvi je postavio Ajnštajn 1916. godine, u sklopu svoje teorije opšte relativnosti. Oni su izuzetno slabi talasi u prostor-vremenu, odnosno četvorodimenzionalnom prostoru koji obuhvata vrijeme i tri prostorne dimenzije.
Gravitacioni talasi nastaju kada se sudare dva masivna ali kompaktna objekta, kao što su crne rupe ili neutronske zvijezde. Nakon tog sudara nastaju talasi koji brzinom svjetlosti putuju kroz kosmos i utiču na njega.
Naučnici su prve indirektne dokaze o postojanju gravitacionih talasa pronašli tokom sedamdesetih godina prošlog vijeka, kada su proračuni pokazali vrlo male promjene u orbitama dvije zvijezde koje su se sudarale, a taj rad je jedan od onih koji su 1993. godine dobili Nobelovu nagradu za fiziku.
Današnja objava je direktno otkriće gravitacionog talasa, što je velika razlika.
"Jedno je znati da postoje zvučni talasi, ali je sasvim drugo kada zaista čujete Betovenovu petu simfoniju. U ovom slučaju možemo da čujemo kako se dvije crne rupe spajaju", rekao je fizičar sa univerziteta "Džons Hopkins", Mark Kamionkovski, koji nije bio dio tima koji je otkrio talase.
Član tog tima Čed Hana rekao je da su gravitacioni talasi "zvučni zapis univerzuma".
Ajnštajn je u svojoj teoriji pretpostavio da naučnici nikada neće moći da ih čuju. On je kasnije doveo u sumnju svoju teoriju, a 1930. godine se zapitao da li zaista postoje, ali su naučnici 1960. zaključili da verovatno postoje.
Američka nacionalna fondacija za nauku odlučila je 1979. godine da odvoji novčana sredstva za Institutu za tehnologiju Kalifornije i Institutu za tehnologiju Masačusetsa da pronadju način da otkriju talase.
Poslije 20 godina istraživanja ovi instituti počeli su da grade dva detektora LIGO, u Henfordu i Livingstonu, koji su uključeni 2001. godine. Poslije godina istraživanja bez ikakvog uspjeha, naučnici su shvatili da moraju da izgrade još napredniji sistem detekcije, koji je konačno pokrenut prošlog septembra.
"Ovo je zaista naučničko spuštanje na mjesec i uspjeli smo u tome. Sletjeli smo na mjesec", rekao je David Rajce, izvršni direktor LIGO-a.
Novi LIGO je na pojedinim frekvencijama osjetljiviji od starog i može da otkrije talase na nižim frekvencijama, na kojima stari nije mogao. U planu su nova unapređenja.
Galerija
Bonus video:
