Koalicija Demokratske Crne Gore i Građanskog pokreta URA je, bez sumnje, pun pogodak, ako je suditi prema podršci građana na prethodnim izborima.
Smjena generacija na crnogorskoj političkoj sceni, koju su uspostavili Aleksa Bečić i Dritan Abazović, i u očima građana je ogolila trodecenijski ples Đukanovića i njegovog partnera u opoziciji, pomažući mu da sve ove godine igra politički tango smrti, ali za Crnu Goru i njene građane.
Osim po rezultatima, i po trenutnom raspoloženju građana su toga svjesni i u naznačenoj jalovoj i trutovskoj crnogorskoj opoziciji, pa ovih dana ove okolnosti izvlače iz njih ono najgore, a za neke od njih smo sigurni da je to najgore ujedno i ono njihovo pravo: pećinski, primitivni nacionalizam koji, isto kao što oni plešu sa šefom, pleše katkad sa jasnim elementima fašizma. Da je tako i da su izgubili kompas gore nego DPS, „najjača opozicija“ pokazuje preko svojih predstavnika, višestrukih povratnika u „Sinđin parlament“. Bespovratno izgubljeni u svojoj srdžbi koja je posljedica spoznaje da njihove fore i fazoni ne pale više ni kod onih koje su nekoliko puta uspjeli da prevare, već neko vrijeme višestruki povratnici koriste sintagmu „Boro i Ramiz“ u izuzetno negativnom kontekstu da označe Aleksu i Dritana i njihov, već sada se može reći, uspio pokušaj da Crna Gora konačno dobije snažnu proevropsku i građansku opoziciju i svima prihvatljivu alternativu ovoj vlasti.
ZAGRLJENI PRKOSILI NJEMAČKIM BAJONETIMA
Za one koji ne znaju, Boro Vukmirović i Ramiz Sadiku su narodni heroji, koji su 1943. godine mučeni od strane fašističke policije i posle toga zajedno strijeljani, i to zagrljeni, jer su odbili da se razdvoje.
Mnogi objekti i institucije u bivšoj Jugoslaviji su po njima, kao simbolu antifašizma i brastva i jedinstva, dobili ime. Imajući ovo u vidu, a znaju i da bi neoprostivo bilo da autor ove sintagme iz DF-a ne zna makar ove osnovne podatke, upotreba sintagme „Boro i Ramiz“ u izrazito negativnom i podrugljivom tonu najblaže rečeno je neumjesna i neprihvatljiva, a iskreno rečeno je skandalozna, bljutava i za svaku osudu. No, to je očigledno problem onima koji ne baštine antifašističke vrijednosti i vrijednosti narodnooslobodilačke borbe“. Međutim, ako imamo na umu sa čime oni sve pokušavaju da se, narodski rečeno, poštapaju, a sve zarad jeftinih dnevnopolitičkih poena, i da im ni najsvjetliji primjeri čojstva i ljudskosti iz naše istorije, kao što je onaj o žrtvi Bora i Ramiza, nijesu sveti, slobodno se može izvući zaključak da je „obraz“ kategorija koja ni u istu rečenicu ne ide sa autorima ove sintagme, plasirane u ovako podrugljivom kontekstu.
BIRAMO IZMEĐU SLOBODE I PEĆINSKOG NACIONALIZMA
Povezivanje Alekse i Dritana sa Borom i Ramizom ima smisla, ali u istinskom i pravom kontekstu, jer i ovi mladi lideri, neopterećeni prošlošću, pokušavaju da doprinesu istinskom pomirenju u Crnoj Gori.
Zato, svako izvrgavanje ruglu pomirenja i sloge – jednog od osnovnih ciljeva i Demokrata i Građanskog pokreta URA – pokazuje ogroman strah kod beskrupuloznih manipulanata koji barataju pećinskim i prljavim nacionalizmom da do pomirenja zaista može doći i da će, tako, iz njihovih ruku biti izbijen jedan od posljednjih pojaseva za spasavanje koje povremeno bacaju Đukanoviću.
I baš kao što su Boro i Ramiz bili beskompromisni u želji da dišu slobodu, i to zajedno, bratski zagrljeni, i Aleksa i Dritan se bore za slobodu u sadašnjem trenutku u Crnoj Gori. Oni koji pokušavaju da ih zbog svojih sitnih, kompromitovanih interesa u tome spriječe ili, makar, u toj borbi uspore, vrijedni su prezira. A i Aleksa i Dritan su bili spremni na ogavne komentare od strane pećinskih nacionalista koji, između ostalog, pokazuju i zavist, jer su svjesni svojih ograničenja – da nemaju ni snage, ni dostojanstva kao njih dvojica da u borbi za slobodu i demokratizaciju crnogorskog društva polože i ličnu žrtvu.
Baš kao Boro Vukmirović i Ramiz Sadiku. Samo, ovog puta i uvijek u miru i bez oružja.
