Njemačka zasad planski gura ka cilju, a cilj je titula prvaka svijeta broj 4.
Ta, za njemački reprezentativni fudbal, magična „četvorka”, i u Brazilu je prisutna.
Prekjuče, 4. jula, Njemačka se plasirala među 4 najbolje ekipe svijeta, 4. put zaredom.
A sve je počelo 4. jula 1954. Prekjuče je bilo tačno šest decenija od, u svim arhivskim papirima i video zapisima neponovljivog finala, na Svjetskom prvenstvu u Švajcarskoj.
„Čudo u Bernu” - to je šifra, koja automatski otvara sjećanja na odlučujući duel u finalu, švajcarskog šampionata, drugog po redu, poslije završetka Drugog svjetskog rata.
Država Njemačka, osramoćena i ponižena, geografski raspolovljena i nacionalno raspolućena - poslije višegodišnjeg „horora” Adolfa Hilera, tek se tih, ranih 50-ih, počela da - ekonomski i moralno - polako uspravlja.
Do 1954. Njemci su bili i sportski nepoželjni, pa je zbog toga „elf” preskočio Mundijal 1950.
Kako ništa nije vječno, (zaslužena) odmazda svih Pobjednika 2. rata, počela je da popušta.
Odlazak Njemačke, kroz kvalifikacije, na SP 1954. bio je, pokazaće se na kraju, događaj koji je doslovce, „kopernikanski” preokrenuo cijelu istoriju države (Zapadne) Njemačke.
Tačno se zna i datum i sat, kad se to simbolično, ali stvarno dogodilo.
Riječ je o 4. julu 1954. Sati: 18.48. Kraj finala: Njemačka - Mađarska 3:2. Građani Njemačke su, posljednje minute finala, dočekali bukvalno na nogama. Uz radio, iako je to finale bilo i prvo koje je direktno TV prenosila.
...Aus! Aus! Aus! Das spiel ist aus! Deutschland ist weltmeister!
To je izgovorio u mikrofon Državnog radija reporter Herbert Cimerman.
Već oko 18 sati, tog 4. jula, bulevari, ulice i uličice njemačkih gradova i sela, bile su preplavljene.
Njemački narod se ponovo rodio!
Nema tog pera, ni imaginacije, pogotovo danas, koje može na papir da prenese „Čudo iz Berna”.
Zato postoje desetine doktorskih disertacija, na stotine drugih naučnih radova i na hiljade svjedočenja.
Sve to danas možete naći, uz sav sačuvani foto i video materijal, u Državnom arhivu Njemačke, u Berlinu.
Možete, ako vas put nanese u glavni grad Njemačke da, u posebnom „studiju” Arhiva, odslušate prenos kolege Cimermana, koji je građanima Njemačke prvi saopštio da je „Njemačka prvak svijeta!”
To je političko - sportski epilog finala u Bernu.
Ovo podsjećanje bilo bi kuso da se ovdje zaustavim, i ne vratim, čisto fudbalskom putu Njemačke, do prve svjetske titule.
Dok su trajale, nikad donešene, a u praksi primjenjivane sportske sankcije (1945 - 1953), njemački Savez je organizovao nacionalno prvenstvo, i dok se čekao „momenat povratka” - kvalifikacije za SP 1954, Njemci su svijećom tražili sparing-partnere.
Irska je jedina evropska država koja se „usudila” da odigra prijateljski meč s „Manšaftom”.
Manje su bitni rezultat, manje su važne sve peripetije, prije i poslije ukupno tri utakmice Njemačka - Irska, koje su odigrane između 1951. i 1953.
Za Njemce je naravno sve tada bilo bitno.
Zato, ako ste se kad upitali zašto je selekciji Njemačke rezervna boja dresova zelena, evo odgovora: to je simbolična zahvalnost „zelenoj” Irskoj.
I konačno - SP 1954.
Već na startu Njemačku su svi prežalili. Neprikosnovena i godinama nepobjediva Mađarska je ekipu Sepa Herbergera deklasirala - 8:3. Herbergeru je već tada poručeno, bez ustručavanja, da se ne vraća, već da „uzme konopac i da se objesi u Bernu”.
Sada, finale, 4. jul 1954: opet Mađarska - Njemačka. I, ništa, na početku, novo: 1:0 Ferenc Puškaš 6. minut, dva minuta kasnije, jedanaesterac - Cibor 2:0, 8. minut.
Je li početak kraja ili kraj početka? Nije: 10. minut - Marlok 2:1, 18. minut - Ran 2:2.
Drugo poluvrijeme: Kočiš - stativa, Hidegkuti - prečka. Njemački golman Turek ostalo čudesno brani.
Minut odluke: 86. - šut Helmuta Rana, veliki mađarski čuvar mreže Đula Grošič se, na teškom terenu, okliznuo... 3:2!
Kao prvak svijeta, prvi put, Njemačka je primila zlatne medalje a pehar je prihvatio Fric Valter, kapiten „elfa”.
I, tada, odsvirana je, „urbi et orbi”, prvi put na otvorenom prostoru (od kapitulacije Adolfa Hitlera), himna Njemačke. Odsvirana, a ne i otpjevana.
Njemci su kod kuće uglavnom „šaptali”: - Njemačka, Njemačka iznad svega - kako i danas glasi prvi red, prve strofe, himne, iako se ni dan-danas ne pjeva taj dio, iako taj slogan nikad nije eliminisan i izbrisan iz originala, još od 1922.
I dok se u Njemačkoj slavilo, u Mađarskoj je nezvanično proglašen Dan žalosti. „Laka konjica”, kako je ta mađarska reprezentacija i generacija, s pravom nazvana (harala je fudbalskom Evropom od 1950. do 1954), ostala je bez formalnog dokaza da je bez premca, u tom vremenu.
Tako su svi mislili i u Budimpešti. Da je to formalnost.
Danima prije finala, na tadašnjem Nep stadionu (danas „Ferenc Puškaš”) izvajane su i postavljene biste Puškaša, Kočiša, Cibora, Hidekutija...
Čekao se samo povratak iz Berna pa da se i spomenički ovjekovječi titula prvaka svijeta...
...u Budimpeštu su, dvije godine kasnije (1956), umjesto pehara, stigli ruski tenkovi, a „laka konjica” je, bez rezultatskog hepienda, otišla u istoriju.
Na kraju ove HD sambe, da se vratim na početak: 1954, 1974. i 2014(?). Broj 4 je nit u dosadašnjim titulama Njemačke na svjetskim prvenstvima.
Kao izuzetak valjda da se potvrdi pravilo, tu je i 1990. (treća i za sada posljednja titula).
Pitanje za milion dolara: da li će Njemačka ČETVRTU, svjetsku titulu, osvojiti 2014? Opet ta magična četvorka!
A sjutra, 7. jula, tačno su ČETIRI decenije da je Njemačka 1974. drugi put postala prvak svijeta; a o tvorcu „Čuda u Bernu” Sepu Herbergeru - sjutra.
Galerija
Bonus video:
