Krimi roman „Tarantula”, francuskog pisca Tjerija Žonkea napisan prije tridesetak godina spada u prvu fazu piščevog stvaralaštva u kojoj su sabrana Žonkeova iskustva psihoterapeuta u brojnim psihijatrijskim ustanovama. Roman „Tarantula” je poslužio kao predložak Pedru Almodovaru za njegov novi film „Koža u kojoj živim”. „Nit” Viktorije Hislop je epska saga o porodici maloazijskih Grka koji poslije turskog pogroma nalaze dom u Solunu. Obje knjige objavljene su nedavno u izdanju „Čarobne knjige”.
Roman „Tarantula” (prevod Ive Brdar i Jovane Papović) ispripovijedan je u tri priče, isprepletene nalik na paukovu mrežu, uvlače nas u krimi roman gotske atmosfere ispunjen mračnom stranom ljudske prirode, požudom, gubitkom i vječito aktuelnim motivom osvete. Rišar Lafarg je poznati specijalista za estetsku hirurgiju. Ali, niko ne zna da je mlada žena, u čijem prisustvu ga ponekad viđaju, zapravo njegova zatvorenica. Rišar tjera Evu na prostituciju na luksuznim pariskim žurkama, gdje posmatra kako mušterije postupaju sa njom i uživa u njenoj patnji i gađenju prema životu koji joj je nametnuo. Aleks Barni je upravo izvršio pljačku. Ubio je policajca, a i sam je ranjen. On mora da se sakrije, jer ga traže. Na njegovu žalost, tokom pljačke, neko je skinuo fantomku sa njegove glave i sigurnosna kamera mu je snimila lice. Prisjeća se svog starog druga Vensana koji bi sigurno našao način da mu pomogne u ovoj nezavidnoj situaciji. Vensan Moro jedne noći odlazi da se provoza motorom. U jednom trenutku, međutim, shvata da ga neko prati. Pokušava da se otarasi progonitelja, gubi se u šumi ali ga misteriozna osoba sustiže. Nakon četiri godine od Vensanovog nestanka, saznajemo da je njegov otmičar Rišar Lafarg, koji mu se sveti zbog silovanja ćerke.
Žonkeova „Tarantula” bavi se pitanjima polnog i rodnog identiteta, društveno neprihvatljivih tabua i devijantnih osobina iza kojih se krije osveta. Zbog motiva iznuđene ljubavi „Tarantulu” često porede sa „Kolekcionarom” Džona Faulsa.
Tjeri Žonke (1954-2009) je proslavljeni francuski pisac i jedan od glavnih predstavnika neokriminalističkog romana u Francuskoj koji spaja crnu hroniku sa političkom i društvenom satirom. Dobitnik je mnogobrojnih nagrada.
„Nit”, roman Viktorije Hislop (prevod Jadranka Đerić Počuča) inspirisan je burnom i traumatičnom istorijom Soluna i Grčke. Nadahnuta istorijskim događajima i prožeta ljubavnom pričom, ova knjiga u mnogome razotkriva burna previranja u Grčkoj tokom posljednjih sto godina i otkriva korijene nedaća s kojima se Grci suočavaju danas.
Junak romana „Nit” Dimitri Komninos rodio se 1917. kada je požar razorio grad Solun u kojem hrišćani, Jevreji i muslimani žive na okupu. Pet godina kasnije, dom Katerine Sarafoglu u Maloj Aziji uništava turska vojska. Pred ratnim strahotama, ona bježi u nepoznato, u Grčku. Katerina i Dimitri se sreću i upoznaju u Solunu, gdje godinama kasnije počinje i njihova ljubavna priča, prepletena sa sudbinom grada čije stanovnike razdvajaju rat, strah i progoni. U savremenom sižeu romana, koji se dešava u Solunu 2007. godine, Micos, mladi Englez grčkog porijekla prvi put sluša životnu priču svoje babe i svog djeda, Katerine i Dimitrija Komninosa, i shvata da mora da donese važnu odluku. Njegova porodica decenijama pomno čuva sjećanje na ljude i narode protjerane sa svojih ognjišta. Micos pred sebe postavlja dilemu je li njegov zadatak da i sam postane porodični čuvar prošlosti i da se vrati u grad koji im je nekada bio dom?
Prostor juga
Viktorija Hislop (1959), britanska bestseler književnica, je godinama radila u izdavaštvu kao slobodna novinarka, specijalizovna za putopise. Postala je poznata po svom debitantskom romanu „Ostrvo“ u kome je opisala sudbine ljudi na grčkom ostvu Spinalonga u blizini Krita, gdje je u periodu od 1903. do 1957. postojala kolonija oboljelih od gube (lepre). Roman „Ostrvo“ je pretočen u istoimenu, veoma uspješnu grčku TV seriju. Hislop je autorka i romana „Povratak“ čija se radnja odvija u Španiji, a u posljednjem romanu „Nit” autorka se ponovo vratila Grčkoj. Viktorija Hislop živi u Kentu, u Velikoj Britaniji.
Bonus video:
