Tri godine su ljudi u Kini patili pod drakonskim lokdaunom. Nije bila rijetkost po stotinu dana zaključavanja u stanu. Stotinu dana bez da se nos promoli napolje, stotinu dana hrane iz plastičnih pakovanja, stotinu dana bez drugih ljudi.
Stambeni blokovi bili su izolovani kao u distopijskom filmu. Između su promicale siluete u bijelim odelima - jedan pozitivan test i hiljade ljudi idu u lokdaun. Ponegdje su ubijani kućni ljubimci. Djeca su razdvajana od roditelja i trpana u divovske hale za zaražene.
Žestoke mjere su objašnjavane smrtnom opasnosti koju nosi virus. Za razliku od dekadentnog Zapada, prije svega SAD, Kina se tobože brine za svakog čovjeka i garantuje bezbjednost. Rečeno je da je politika „nula kovida“ neizbježna kako bi se spriječili milioni mrtvih.
Isprva, dok je korona još bila novost, bilo je i na Zapadu zagovornika politike „nula kovida“. Ali najkasnije sa omikronom, zaraznijim i blažim sojem virusa, postalo je jasno da žestoki lokdauni samo odlažu neizbježno.
Kineski komunistički susjed Vijetnam tada je napustio stroge mjere, položio na vakcinacije i prokuživanje. Danas se u Vijetnamu živi kao i prije pandemije.
Od tada, može se reći, Kina ide posebnim putem, jedina na svijetu. Zemlja je sve dublje ulazila u ćorsokak. Više nije u prvom planu bila borba protiv pandemije već ideologija - Kina je htjela da pokaže nadmoć sistema nad ostatkom svijeta.
Uoči kongresa Komunističke partije u oktobru nisu se dopuštali nikakvi prigovori. Na tom kongresu je Si Đinping, koji se smatra ideologom politike „nula kovida“, izabran da doživotno vodi zemlju sa još većim ovlašćenjima.
Ali, jasno se vidjelo koliko stanovništvo pati pod prisilnom sigurnošću koju nameće Komunistička partija. Hiljade radnika je bježalo iz fabričkih hala Fokskona čim se pojavio jedan slučaj virusa. Nisu htjeli da ih mjesecima zadrže u izolaciji u fabrici.
Poslije kongresa su počeli protesti u više gradova. To je bio jasan znak da je Kinezima prekipjelo, jer protest je u državi totalne prismotre i represije pravo junaštvo.
Demonstracije su brzo zauzdane i nisu nimalo ugrozile sistem. Njega više pogađa što strani investitori razmišljaju da okrenu leđa Kini čije ekonomiju i izvoz ometa hronični lokdaun.
Iznenađujuća je pak reakcija države. Maltene preko noći su ukinute sve korona-mjere. Politika je iz jednog ekstrema prešla u drugi.
Da je Komunističkoj partiji važna bezbjednost građana, onda bi barem bilo nekog prelaznog perioda, obuhvatne kampanje vakcinacije i adekvatne pripreme zdravstvenog sistema. Ništa slično se nije desilo.
Prošli su mjeseci od posljednje vakcinacije za stare i bolesne, a i tada su primali slabo efikasnu vakcinu Sinovak. Apoteke i bolnice su preopterećene. Virus ne priznaje poseban put Kine. Iskustvo budi bojazan da bi zemlju zakasnjelo mogao da pogodi snažan talas sa milionima zaraženih i desetinama hiljada mrtvih.
Partija je prvo nabila narod u stanove. Sada ga je pustila, ali opet ostavila na cjedilu.
Bonus video:
