Neil Melor, jedan od onih “gdje su šta rade”propalih talenata, kakvih na ostrvu ima na izvoz je pobjedio u vazdušnom duelu i glavom odložio loptu. Na nju je, kao i mnogo puta do tada i mnogo puta od tada, naletio upravo on, pustivši je da odskoči jednom a onda prije drugog puta poklopio volejom, kao kakav olimpijski strijelac na glinene golubove kad repetira pušku I razdere se “pull”.
“Gerrrrrrrrrrrrrrrrrrrarrrrrddddd ohhhhhh ya beaty. What a hit son, what a hit” odzvanjao je glas engleskog komentatora tog 8. decembra 2004. godine u 86. minutu regularnog toka utakmice, gol koji je Liverpulu omogućio da uđe u nokaut fazu Lige šampiona, a Olimpijakos pošalje u Ligu Evrope
To je bio samo jedan od mnogih, ali prvi gol koji pada na pamet, jer je upravo to gol koji je Liverpul gurnuo među 16 timova a odatle u Istanbul, a iz Istanbula u legendu….
Vijest da se iz fudbala povlači Stiven Džerard uhvatila je sve ljubitelje fudbala nespremne. Dok su mnogi odmahivali glavom od pomisli da se Stivi nađe u timu Njukastla Rafe Beniteza, ideja o ponovnom spajanju sa Brendonom Rodžersom u Seltiku je izgledala kao prihvatljiva. Druga liga, minimalna mogućnost susreta sa „Redsima“, a opet ostavlja mogućnost da vidimo bar još jednom to čuveno reptiranje noge sa 25 plus metara.
Ipak, godine, broj utakmica i zalaganja na terenu su učinili svoje. Niko i ne računa boravak u LA Galaksiju kao o drugoj ekipi u Džerardovoj karijeri...Ne! To je bio samo zaslužen odmor na suncu poslije 17 godina provedenih u Premijer ligi.
Čudan je fudbalski svijet u kojem znate da osmica Liverpula nije više aktivan igrač, jer otišao je fudbaler čiju smo cijelu karijeru ispratili (za ljude rođene polovinom 80-ih). Od prvog gola protiv Šefild Vensdeja, kada je istu fintu prodao dvojici defanzivaca „Sova“ prije šuta u lijevi ugao, preko desetine bombastičnih šuteva iz velike udaljenosti (posebno drag gol protiv Midlzbora), pomenutog gola protiv Olimpijakosa, gola u Istanbulskoj noći, bombe Vest Hemu u finalu FA kupa sa 35 plus metara, koji je meč odveo u produžetke (opet tih čarobnih 3:3) a kasnije i do trofeja poslije jedanaesteraca....
Do onog poslednjeg gola protiv Stouka u potopu koji je tim preživio primivši šest komada, za sramotu ostatka tima koji nije pružio svom kapitenu dostojnu poslednju memoriju sa engleskih terena.
Ostaće ubiježeno, 708 nastupa za Liverpul i 185 golova u svim takmičenjima. U Premijer ligije tek treći igrač u istoriji koji je sakupio 500 nastupa igrajući samo za jedan tim. Stivijeve 504 utakmice su treće iza Rajana Gigsa u Mančester junajtedu i njegovog timskog kolege Džejmija Karagera u Liverpulu. Sa 118 zvanično je 16 strijelac lige u istoriji, a riječ je o igraču sredine terena (jedino Frenk Lampard ima više). Peti je strijelac u istoriji Liverpula, a u glasanju za najboljeg igrača ikada koji je nosio crveni dres, našao se na drugom mjestu iza Kenija „Kinga“ Dagliša.
Put i život napjoznatijeg stanovnika Vistona, iz okruga Merisajd (osim ako niste jedan od onih koji više cijeni karijeru Melani C iz Spajs Grlsa), nije bio utaban.
Po rođenu, Stiven je imao problem sa krivim stopalima koje je uspio da izliječi.
Najveći strah kao dječaka mu je bio da ga Liverpul ne odabere u selekciji, jer mu je cijela uža i šira familija otrovana timom sa Enfild rouda.
Jedna dječija igra fudbala ga je umalo koštala cijele karijre. Tada, 10-ogodišnji Stiven je u pokušaju da loptu šutne iz žbunja udario u oštar dio grabulja, i rana je bila poprilično ozbiljna.
Ljekar je čak predlagao amputaciju nožnog prsta, ali su se u cijeli slučaj umješali i doktori kluba, koji su katgorički odbili takav predlog.
Jedan od njegovih najboljih drugova iz djetinjstva i rođak, Džon Pol Gilhuli, poginuo je sa samo deset godina u čuvenoj tragediji na Hilsboru. Bio je najmlađi od 96 nastradalih navijača Redsa.
U svojoj biografiji Stiven je napisao poslednje riječi „Igram za Džon Pola“.
Čak ni od objave da završava svoju karijeru nije mogao da se sačuva od doskočica internet zajednice „Dobar je ali je Pol Skols/Frenki Lampard ipak bolji od njega“.
Logičnije pitanje bi bilo kako „Gordi Albion“, sa tri takve fudbalske veličine nije mogao ništa ozbiljnije da napravi na velikim takmičenjima (Jedan Vels ima veći domet u poslednjih 20 godina, sa polufinalem na Euro 2016.).
Za reprezentaciju je nastupio 114 puta, i tu je četrvti poslije Šiltona, Runija i Bekama. Postigao je 21 gol.
Bilo je trenutaka kada se ozbiljno govorilo o njegovom prelasku u Čelzi. Roman Abramovič nije žalio novac, Murinjo je s nestrpljenjem čekao uparivianje Stivija i Lamparda.
Upravo, „gospodin Specijalni“ snosi djelimicno odgovornost zbog cega Džerard nikad nije obukao plavi dres. Priče iz fudbalskih kuloara tog vremena prenose priču da je na jednoj večeri sa Džerardom i njegovim agentom Žoze izjavio kako je igraču mjesto u Čelziju, ionako je Liverpul luzerski klub u kojem nikad neće moći da osvoji ništa.
Takva arogancija prelomila je, i Džerard je ostao vjeran „Redsima“, a iste sezone desio se i Istanbul.
Istanbullska noć takođe je svojevrsan inat.
Protiv moćnog Milana (vjerovatno jedan od najjačih timova "Rosonera" kroz istoriju) sa Ševčenkom, Kakom, Krespom, Pirlom, Sidorfom, Maldinijem,Stamom, Kafuom, Seržinjom...i 3:0 posline prvih 45 minuta.
Kada se danas sjete toga, igrači-akteri pominju dvije stvari.
Prva je himna YNWA koja je dospjela do svlačionica, a druga informacija da su Berluskoni i Galjani već otvorili šampanjac u svečanoj loži. Tu je proradio inat, koji se pretočio u čuvenih šest minuta u kojima su „Redsi“ anulirali prednost.
Džerard je pored prvog gola odigrao vjerovatno meč života, jer je tokom 120 minuta igrao skoro svaku ulogu na terenu, od pozicije veznog, krila, defanzivca, beka.....a konstatno je gurao tim naprijed. Šest minuta, lucidnost Jirži Dudeka na golu tokom penal serije za najljepšu „Pepeljuga“ priču koju pamti LŠ.
Ljepša priča je bila na vidiku u sezoni 2013/2014, kada je sve išlo ka tome da će trofej Premijer lige završiti poslije 24 godine u vitrinama Enfild rouda. U pozadini, policija Šefilda je konačno priznala da snosi punu odgovornost za tragediju na Hilsboru, istom onom u kojem je život izgubio i Džerardov drug, rođak i motivacija kroz karijeru, Džon Pol.
Prije svake utakmice Džerard bi okupljao igrače i podsjećao ih za koga igraju. I sve je išlo ka tome do utakmice sa Čelzijem 27. aprila 2014. godine.
Džerard nije dobro prihvatio pas Mamadu Sakoa na sredini terena, okliznuo se i bukvalno predao loptu za Dembu Ba koji je iskoristio ovaj poklon.
„Zar od svih igrača ovo njemu da se desi“, izjavio je u nevjerici komentator BBC-a.
U oproštajnom intervjuu Geri Linekeru, Stiven je upravo rekao da je to najgori trenutak u nejgovoj karijeri, koji ga i dan danas proganja.
Uz sve to u vremenu u kojem živmo, internet mem zajednica je nemilosrdna toliko da i oni koji ne prate fudbal, na pomen Džerardovog imena, imaju sliku njega koji kiza u pokušaju da zaustavi fudbalera iz Obale Slonovače.
Ovim, Stiven ipak nije definisao svoju karijeru, ne pravim fanovima fudbala, navijali oni za Liverpul, Junajted, Vest Hem, Čelzi....
To je samo jedna od onih lekicja, preslikana i u svakodnevnom životu da nemaju sve priče srećan kraj, da nije svaki napor „Pepeljuga“ priča, da treba nositi i breme poraza kao onda kada se nosilo ono pobjede u Istanbulu.
Na kraju, Džerard će uvijek biti upamćen kao onaj igrač koji poslije jednog „repetiranja“ svoje desnice daje gol sa 20 plus metara i trči onako dječački put Kopa podignutih ruku, grleći prvog navijača na kojeg naleti.
Lider na terenu i van njega, koliko god to uopšteno zvučilo, jedan od onih koji je to stvarno bio.
Onaj koji prvi padne na pamet kad se začuju prvi taktovi „Que sera sera“ Džeja Livingstona, u prepjevu Kopa.
Steve Gerrard, Gerrard, He'll pass the ball 40 yards, He's big and he's f***ing hard, Steve Gerrard, Gerrard...
Galerija
Bonus video:
