Godine 1968. u vazduhu se osjećao talas promjena - kulturnih, društvenih, političkih...
Za to vrijeme, Italija je organizovala treće Evropsko prvenstvo u fudbalu. Kao i u prethodnom slučaju, bilo je suđeno da kontinentalni šampionat osvoji domaćin - nakon Španije 1964. na tron su se četiri godine kasnije, prvi put u istoriji, popeli "azuri".
Šampionski sastav italijanske selekcije činili su: Zof, Anastazi, Burgnič, De Sisti, Domengini, Faketi, Guarneri, Macola, Riva, Rosato i Prati. Ta moćna generacija osvojila je pehar vjerovatno na najčudniji način ikada zabilježen u fudbalskom sportu - u polufinalu je eliminisan SSSR bacanjem novčića (nakon 0:0 nije bilo penala) dok je u finalu savladana Jugoslavija tek u ponovljenom meču (u prvom je bilo 1:1).
Italijani su se popeli na tron kada se činilo da nema te odbrane koja može da zaustavi Dragana Džajića, perjanicu jugoslovenske reprezentacije i jednog od najboljih evropskih fudbalera tog vremena.
"Azuri" su, međutim, i tada (kao i sada) bili prepoznatljivi po mistično jakoj odbrani i neustrašivom karakteru. "Ruka" Elenija Erere, koji je tada vodio Inter i koji je patentirao fudbalski stil zvani "katenaćo" (u slobodnom prevodu bunker) osjećala se u ostalim klubovima, kao i u reprezentaciji.
A pošto je iza granitne odbrane, koju su predvodili Burgnič i Anastazi, stojao pouzdan golman, bilo je zagarantovano da Italija neće primiti više golova nego što napadači, Sandro Macola i Điđi Riva, mogu da ih postignu.
Čovjek na golu zvao se, naravno, Dino Zof - najbolji italijanski, uz Rusa Lava Jašina i Engleza Gordona Benksa, jedan od najboljih evropskih golmana svih vremena.
Dino Zof je rođen 28. februara 1942. godine, kada se u vazduhu uveliko osjećao miris baruta zbog Drugog svjetskog rata. Četrdeset godina kasnije, ovaj golman otmenog stila i urođenog instikta da bude vođa, postao je najstari fudbaler koji je osvojio Svjetsko prvenstvo (1982. u Španij).
U međuvremenu je tekla karijera iz snova, iako početak nije bio obećavajući. Kada je imao 14 godina, Zof je naletio na zatvorena vrata u Ineru i Juventusu, koji nisu željeli da ga prime jer nije bio dovoljno visok da stane među stative. Pet godina kasnije, Dino Zof je imao 33 santimetara više. Počeo je karijeru u Udinezeu, brzo se preselio u Mantovu, da bi 1967. godine stigao u Napoli.
Za "azure" je debitovao u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo 1968 (protiv Bugarske), za čije će osvajanje kasnije biti najzaslužniji.
"Bio je smiren, sposoban da ostane hladan u najtežim i nevjerovatno uzbudljivim momentima. Kada smo 1982. godine pobijedili Brazil, poljubio me je u bradu bez izgovorene riječi. Za mene, bio je to najdirljiviji momenat Svjetskog prvenstva", kazao je italijanski selektor Enco Bearcot.
Zof je, zaista, bio lider svakog tima u kojem je igrao. Njegova zlatne godine počele su 1972, kada je prešao u Juventus. Za 11 sezona provedenih na golu "stare dame" osvojio je šest titula prvaka Serije A.
Zof je u karijeri odigrao preko 800 utakmica, a uz zemljaka Đanpjera Kombija (1934) jedini je golman koji je kao kapiten osvojio Svjetsko prvenstvo. I danas drži rekord po broju uzastopnih minuta bez primljenog gola (1142).
Zof je kasnije postao trener.
Tim prvenstva
Najbolji tim Evropskog prvenstva u Italiji 1968. godine činili su: Dino Zof (Italija), Mirsad Falzagić (Jugoslavija), Đakinto Faketi (Italija), Ivica Osim (Jugoslavija), Albert Šesternev (SSSR), Bobi Mur (Engleska), Sandro Macola (Italija), Anđelo Domengini (Italija), Džef Harst (Engleska), Luiđi Riva (Italija), Dragan Džajić (Jugoslavija).
Italijani su u polufinalu eliminisali Sovjetski savez nevjerovatnim dodirom sreće (bacanjem novčića, nakon 0:0), da bi se u finalu namjerili na Jugoslaviju, koja je prethodno savladala Engleze strašnim golom Džajića.
Na Olimpijskom stadionu u Rimu Jugoslavija je povela novim golom Džajića (39. minut), ali je Domengini u 80. odveo finale u novi meč.
Iscrpljene Jugoslovene "azuri" su savladali 2:0, golovima Rive i Anastazija.
Bonus video:
