Mundijal se 2006. vratio u Njemačku, poslije 32 godine. Reprezentacije koje su se tog ljeta nadmetale u Berlinu, Minhenu, Dortmundu, Lajpcigu, Kelnu, Gelzenkirhenu i ostalim gradovima, pamtiće Svjetsko prvenstvo u Njemačkoj kao najorganizovanije u istoriji.
Za razliku od šampionata u Koreji i Japanu 2002. godine, Mundijal u Njemačkoj protekao je u znaku Evropljana, ali i bez velikih iznenađenja - ako se pod tim ne računa ispadanje velikih favorita Brazilaca u četvrtfinalu, sa paklenim napadom koji su predvodili Ronaldo, Ronaldinjo, Kaka, Adrijano i Robinjo.
Svjetsku titulu osvojili su Italijani, četvrti put u istoriji, pa su na taj način došli na stepenicu od Brazila (pet titula), a korak ispred Njemačke, koja je svoju četvrtu titulu osvojila osam godina kasnije.
Upravo je duel “elfa” i “azura” u polufinalu, koje se igralo u Dortmundu, bio šlager 18. Svjetskog prvenstva.
U borbi da posljednjeg daha, u kojoj su fudbaleri potrošili bukvalno posljednje atome snage, Italijani su slavili golovima Grosa i Del Pjera u posljednjim minutima drugog produžetka (2:0). Iako nije bilo golova sve do finiša, ova utakmica pamtiće se po napadačkom fudbalu, ali i po odluci selektora Italijana Marćela Lipija da u drugom produžetku naredi napad bez alternative - znajući, vjerovatno, šta ga čeka ako se protiv Njemaca budu šutirali penali. Rizik se isplatio, pa je te večeri u Dortmundu cijela Njemačka plakala.
„Lipi zaboravio katenaćo, Italija u finalu”, pisala je „Gazeta delo sport”.
Drugo polufinale bilo je sušta suprotnost, Francuzi su u meču lišenom bilo kakvih uzbuđenja savladali Portugal golom Zidana iz penala. „Trikolori” su u Njemačkoj na jedvite jade prošli grupu, ali su u nokaut fazi, kada se razigrao Zidan, otresli redom Špance, Brazilce i Portugalce.
U finalu, igranom na Olimpijskom stadionu u Berlinu, istrošeni Italijani bili su u konopcima sve do posljednjeg trenutka, ali su vrhunskom taktičkom partijom uspjeli da sačuvaju 1:1 (Zidan je iz penala doveo Francuze u vođstvo, izjednačio je Materaciglavom nakon prekida), protiv rivala čiji su fudbaleri, utisak je, mogli da trče još dva dana.
U penal-lutriji promašio je Francuz Trezege, dok su svi Italijani bili precizni. Odlučujući penal postigao je Fabio Groso, koji je tog ljeta bio igrač odluke za Italijane - u osmini finala je izborio sporni penal protiv Australije kojim su „azuri” u 95. minutu prošli, dok je u polufinalu nokautirao Njemce.
“Tutto vero, campioni del mondo” (sve je istina, prvaci smo svijeta), bio je naslov “Gazete delo sport”, a na stotine hiljada ljudi okupirale su rimske trgove.
Defanzivac Fabio Kanavaro dobio je te 2006. Zlatnu loptu "Frans fudbala", a pravi dirkigent raspjevanog italijanskog orkestra bio je Adnrea Pirlo.
Sjajna generacija italijanske reprezentacije, predvođena Pirlom, Totijem, Kanavarom, Bufonom..., popela se na svjetski krov samo nekoliko mjeseci nakon afere “kalćopoli”, koja je do temelja uzdrmala klupski fudbal i rezultirala izbacivanjem Juventusa u niži rang i žestokim kaznama Interu, Milanu, Laciju, Fiorentini i ostalim klubovima.
Mundijal u Njemačkoj su, međutim, više od pojedinačnih utakmica obilježili detalji koji su ušli u anale fudbalske igre. Recimo, silovit udarac Zidana glavom u grudi Marka Materacija, kojim je Francuz alžirskih korijena nekoliko minuta prije kraja finala, uz crveni karton, završio svoju fudbalsku karijeru. Zizu je otišao u penziju kao najbolji i najskuplji igrač svog vremena, kao virtuoz koji je svojim majstorijama obilježio jednu epohu.
Svjetsko prvenstvo 2006. pamtiće se i po engleskom sudiji Gremu Polu, koji je u odlučujućem meču u grupi između Hrvatske i Australije pokazao Hrvatu Josipu Šimuniću tri žuta kartona prije nego što je izvadio crveni.
U Njemačkoj je tog ljeta igrala i jedna nepostojeća država, Srbija i Crna Gora, pošto je samo 20 dana prije početka Mundijala Crna Gora na referendumu izglasala nezavisnost. Na Svjetskom prvenstvu su, međutim, nakon povrede Mirka Vučinića igrali samo fudbaleri iz Srbije (ili makar oni koji su se izjašnjavali tako), a SCG je Mundijal završila neslavno, sa 10 primljenih golova u tri utakmice grupe i bez osvojenog boda.
Prvi mundijalski gol - baš protiv SCG - postigao je Leo Mesi, u pobjedi “gaučosa” 6:0.
Treće mjesto osvojili su Njemci, koji su imali i najboljeg strijelca, Miroslava Klosea, sa pet golova.
Bonus video:
