Sport, u ovom slučaju, fudbal je, vjerovatno, jedina “djelatnost” u kome je Crna Gora u ravnopravnom položaju u odnosu na ostatak Evrope i svijeta.
Igramo po istim pravilima, niko nije povlašten, nema nikoga da nam nametne svoje stavove i odlučuje unaprijed kakav će biti epilog, i što je najbolje za nas...
U tako ravnopravnom odnosu snaga, u igri 11 na 11, crnogorska fudbalska reprezentacija nije uspjela da bude bolja od Poljske i Danske, neće ići na Svjetsko prvenstvo.
Ništa, međutim, u tome nema čudno, niti neočekivano... Neočekivano je, zapravo, samo to što je nacionalni tim uopšte i došao u poziciju da se bori za odlazak na Mundijal, u Rusiju.
Taj ko je očekivao da će Crna Gora biti među 13 evropskih selekcija koje će se plasirati u završnicu, ili nije pratio šta se događalo u posljednjih nekoliko godina sa našim nacionalnim timom, ili ne zna fudbalsku mapu Starog kontinenta, ili nikada nije odgledao nijednu utakmicu crnogorskog fudbalskog šampionata, zakoračio na stadion pod Goricom, ili neki drugi fudbalski objekat u našoj zemlji…
Crna Gora je u tek završeni ciklus ušla kao selekcija koja ne znači ništa na evro-sceni, nakon što je ciklus za Mundijal u Brazilu završila porazom od Moldavije kod kuće 5:2, a u kvalifikacijama za EURO 2016, bila klasični epizodista, i tim koji, izgledalo je, nije imao perspektivu.
Moralno posrnula selekcija, u koju nije vjerovao niko, uspjela je, ipak, da se vrati iz fudbalskog ambisa i da se nosi, ravnopravno, sa mnogo jačim od sebe.
A valjda je to suština fudbala i sporta. Nije sramota izgubiti, sportska sramota je ne probati, uplašiti se, predati se bez borbe, ali i ne spremiti se dovoljno, studiozno i na pravi način...
Crna Gora je probala, nije se uplašila, nije se predavala, a bila je i spremna da se nosi sa nacionalnim timovima iz zemalja koje odavno predstavljaju ozbiljan faktor na svjetskoj fudbalskoj pozornici...
To je uradila selekcija iz države, koja nema stadion dostojan 21. vijeka, zemlje u kojoj fudbal nikada nije bio državni projekat, poput nekih drugih sportova, iako bi plasman fudbalske selekcije na veliko takmičenje bila najveća moguća promocija Crne Gore i njenih sportskih kapaciteta.
To je uradila selekcija iz zemlje sa jednim od najslabijih nacionalnih šampionata u Evropi, a, bez dileme, sa najslabijom fudbalskom infrastrukturom na Starom kontinentu, te izuzetno lošim pedagoškim i stručnim radom sa mlađim selekcijama i igračima.
Zato je svako ko je mislio da Crna Gora može da bude jedan od 13 evropskih predstavnika na Mundijalu, uz domaćina Rusiju, bio nerealni optimista, ili sanjar, jer u fudbalu postoje neke zakonitosti, možda ne postavljene na papiru i u pravilima, već one koje se, jednostavno, u modernom fudbalu podrazumijevaju.
Ukratko, ne postoji fudbalska nacija u Evropi sa takvom razlikom u kvalitetu između nacionalnog tima s jedne, a nacionalnog šampionata i fudbalske infrastructure s druge strane.
Dok nacionalni tim, kakav god da je, može da se bori i da, u najgorem slučaju, ponekad iznenadi, u klubovima godinama ni ne pokušavaju da se približe standarima modernog fudbala, a država decenijama ne vodi brigu o najpopularnijem sportu, ako se ne računaju oslobađanja komunalnih troškova za terene ili objekte, koje gradi FSCG, ili više puta predstavljane planove, idejna rješenja ili šta god već, za izgradnje stadiona u Podgorici i Cetnju.
Reprezentacija, kakva god da je, je, tako, bar jednom pobijedila Dansku (jednom izgubila), a prije nekoliko godina crnogorski šampion je od šampiona Danske poražen dva puta, uz gol razliku 0:12.
Crnogorska reprezentacija igra na jedinom stadionu koji zadovoljava kriterijume Uefe, uz prilično gledanje kroz prste, jer je jedini koliko-toliko sređeni objekat u državi. Oni u Nikšiću i Petrovcu ispunjavaju tek minimum standarda, a možda ni minumum, ali dobijaju dozvolu, jer se pod Goricom, ipak, ne može igrati baš svaka klupska i utakmica nacionalnog tima na međunarodnoj sceni.
Iz takvog okruženja, reprezentacija je, ipak, u ovom ciklucu nadmašila sva očekivanja i oktobar dočekala kao kandidat za Mundijal.
Da li je, pak, mogla da napravi i korak više?
Ljubiša Tumbaković, čovjek koji je od posrnulog stvorio respektabilan tim, smatra da jeste, ali je više puta ponovio da za ovaj tim i veće rezultate treba vremena.
Vrijeme je u fudbalu važan faktor, ali samo ako se iskoristi na pravi način. Ako ga pustiš da prolazi, vjerujući da se velike stvari mogu dogoditi same od sebe, onda je vrijeme – samo relativan pojam.
Tumbaković je vrijeme koje je imao iskoristio, čini se, najbolje što je mogao – makar je napravio podlogu za ono što dolazi, za naredni ciklus, ne jedan nego više njih.
Za ozbiljnije stvari, pored vremena, potreban je i kontinuitet, da se učvrsti povjerenje između igrača, stručnog štaba i navijača, koje se ponovo izgradilo.
Crna Gora će naredne godine krenuti u novu misiju, sa velikim nadama da će se izboriti plasman na Evropsko prvenstvo.
Da li će se to dogoditi, da li će Crna Gora nekada, u skorijoj budućnosti, biti dio najveće scene – teško je predvidjeti i prognozirati.
Sa druge strane, lijepo je i kada postoji nada kakvu su nam dali naši fudbaleri, a suze lokalnog heroja i najboljeg crnogorskog fudbalera Stevana Jovetića, te Marka Simića, nakon utakmice sa Danskom, pokazale su da i u sportskom porazu postoji nešto uzvišeno.
Bonus video:
