Uvodnih mjeseci po pokretanju/obnavljanju rada Budućnosti, dužnosti trenera obavljao je kapiten Bećir Abdomerović, čija čvrstina i oštrina u igri nisu ostali neprimijećeni od strane tadašnjih crnogorskih sportskih izvještača.
No, zbog povrede koljena, raniji igrač Balšića morao je da se povuče sa terena. Kapitensku i trenersku ulogu preuzeo je Šefket Šabanadžović, čija će proaktivnost biti jedan od ključnih elemenata takmičarskog uspona Budućnosti.
Tokom 1930. godine, proveo je dvije sedmice u Zagrebu, uz Beograd, prvom fudbalskom centru jugoslovenske kraljevine, čiji timovi su do tada osvojili četiri od osam titula jugoslovenskog prvaka.
Na slici je Budućnost iz 1932. godine. Sa lijeve strane, stoje: Ahmet Jakupović (fudbalski sudija), Jovo Šutulović, Blažo Šutulović, Božidar Ulić, Ivo Milošević, Mustafa Hodžić, Gojko Mitrović, Arsen Marković, Sergije Stanić (sekretar); čuče: Šefket Šabanadžović, Pavle Vujović, Jablan, Mihailo Popović, Blažo Đurović.
Šabanadžović (rođen 1912. u Podgorici) je već sa 16 godina prepoznat kao veliki fudbalski talenat i postao član Zore. Studirao je na Zagrebačkom sveučilištu. Bio je dugogodišnji trener i kapiten predratne Budućnosti, a kasnije je nastupao i za Crnu Goru. Poslije rata, Šabanadžović je još nekoliko godina ostao u fudbalu, dijeleći pravdu na crnogorskim terenima. Starije generacije Titograđana upamtile su ga kao profesora u Trgovačkoj akademiji (Srednjoj ekonomskoj školi). Oko 1960. godine preselio se u Mostar i nastavio pedagošku i prosvjetnu misiju. U gradu na Neretvi je i preminuo 24. januara 1989. godine. U ime Budućnosti, od njega se oprostio tadašnji predsjednik kluba Milan Milić.
“Gledao sam treninge... Građanskog, Haška i Konkordije”, pričao je Šabanadžović.
NE PROPUSTITE
On je naveo da se tom prilikom upoznao sa trenerom Građanskog Martonom Bukovim. No, Mađar je tek 1936. godine preuzeo taj klub. U vrijeme Šabanadžovićeve posjete, zagrebački tim je vodio Austrijanac Johan Štrnad.
“Prvo me pitao kakav sistem igramo. Rekao sam mu da je to dosta neorganizovana igra: bekovi čuvaju polutke, a halfovi krila. Centarhalf je bio isturen. On mi je tada rekao da se tako više ne igra nigdje i da moramo preći na moderni ‘dubl ve’ sistem. U stvari, bekovi prelaze na krilne pozicije i pomažu napadu, a halfovi grade igru i paze sredinu terena. Centarhalf je pozadi, najbliži golmanu, kao čistač Iz fudbalske teorije i istorije poznato je da je “WW” ili “Metodo” sistem, kao varijaciju na ‘dunavsku fudbalsku školu’ - čiji vrsni predstavnici su bili austrijski treneri - uveo Italijan Vitorio Poco, selektor reprezentacije Azura koja je osvojila dvije svjetske titule (1934. i 1938. godine).
Po povratku Šabanadžovića u Podgoricu, novu fudbalsku paradigmu je rado prihvatila uprava. Igrači su pokazali manje oduševljenja.
“Nov način igranja i treninga fudbaleri su primili sa negodovanjem. Radilo se mnogo više nego ranije. Igrače sam učio kako se štopa lopta, udara glavom, kako bekovi ulijeću na mjesto krila i centriraju lopte”, govorio je Šabanadžović, koji nije imao ni najmanje zamjerke na klupsku disciplinu.
“S obzirom da je Partija djelovala na rad kluba, može se slobodno reći da je disciplina bila odlična, prava partijska. Svaki igrač morao je izvršavati svoj zadatak. Igrači nikada nisu zakašnjivali, niti su kažnjavani. Na terenu su bili primjerni.”
Rezultati su pokazali da su usvojili gradivo.
Bonus video:
