Na svakom velikom prvenstvu u košarci reprezentacije se klasifikuju na „mogle bi“ i „ne bi mogle“ da u jednoj utakmici budu ravnopravne, ili čak dobiju tim SAD-a.
Najbogatija riznica sa nedostižnih 15 zlatnih medalja sa olimpijskih igara, pet svjetskih prvenstava (Srbija ima šansu da prestigne SAD ove godine u Kini) sedam zlata sa Ameri kupa.
Tim SAD-a je i prije promjene Fibinih pravila o nastupu „profesionalnih“ košarkaša harao na najvećoj smotri.
Roster su tada činjeli uvijek vrhunski koledž igrači koji bi dolazili sa nekih od najboljih košarkaških programa na svijetu.
Tako bi svijet imao prilike da se spozna mlade Oskara Robertsona, Majkl Džordana, Dejvid Robinsona, Alonza Morninga i druge igrače kroz generacije koji bi predvodili SAD.
Ključna godina spoznaje i sudara NBA lige sa ostatkom svijeta bila je 1992. godina i OI u Barseloni.
Da bi se u potpunosti shvatio pritisak SAD na FIBU, ipak treba poći četiri godine ranije na OI u Seulu.
Tim SAD-a poslao je moćan tim sa Dejvid Robinsonom, Mič Ričmondom, Den Majerleom, tada sve NCAA igračima, i bez problema su dobijali sve protivnike.
Sve do polufinala i meča sa Sovjetskim Savezom. Kurtinaitis, Marčiulionis, Sabonis bili su prevelik zalogaj za mlade američke igrače.
Tako su u Barselonu Amerikanci poveli do dana današnjeg vjerovatno jedan od najboljih rostera svih vremena koje je svijet imao prilike da vidi.
Džordan, Barkli, Stokton, Medžik, Bird, Pipen, Meloun, Robinson, Juing...jednostavno nazvan Dream team (Tim snova).
Po mnogim navijačima i košarkaškoj publici sa Balkana je i dalje popularna teorija „šta bi bilo kad bi bilo“ da se SFRJ nije raspao, nego da je nastupio u svom najjačem sastavu protiv Tima snova...Teško uz svu navijačku pristrasnost, da bi i taj tim bi konkurentan Amerikancima.
Jednostavno te godine su jedinu konkurenciju imali u sebi samima jer postoji priča da su na jednom treningu se podijelili između sebe i odigrali utakmicu kao da je u pitanju sedma utakmica finalne serije NBA lige, bez ikakve poštede.
Nakon što su 1998.na Mundobasketu u Grčkoj preskočili da pošalju NBA igrače (išli igrači iz Evrope) i završili treći, i što su 2000. godine u Sidneju na krilima Kartera, Garneta, Alena dobili Francuze u finalu, u Indijanopolisu na Mundobasketu 2002. godine odlučuju da pošalju uslovno „slabiju“ ekipu.
Jer teško da roster u kome su Redži Miler, Pol Pirs, Džermejn O'nil, Baron Dejvis, Šon Merion može nazvati slabijim.
Ipak i to se desilo, prvo su ih ratoborni Argentinci dobili u grupi, potom Jugoslavija u četvrtfinalu, legendarnom na ovim prostorima, da bi na kraju čak i u meču za 6. mjesto izgubili od Španaca za potpunu golgotu.
U Grčkoj 2004. godine na OI šalju ozbiljniji roster, predvođen jednim od najboljih bekova u tom vremenu Alen Ajversonom, Timom Dankanom, Ričard Džefersonom i tada mladim zvijezdama LeBronom Džejmsom, Karmelom Entonijem i Dvjenom Vejdom.
Međutim „svijet je osjetio krv“, saznali su da su NBA igrači ipak samo ljudi i već u grupi Amerikanci prvo dozvoljavaju da im Portoriko održi propisnu lekciju, a onda i da ih Jasikevičijus sam praktično dobije u duelu SAD-Litvanija.
Nalaze svoju igru protiv Španije u četvrtfinalu, ali nisu imali riješenje za Argentinu i Đinobilija, i na kraju morali su sa takvom ekipom da se zadovolje na kraju bronzanom medaljom. Na klupi su tada sjedjele takve velličine kakve su Leri Braun i Greg Popovič ali ni to nije pomoglo.
U Japanu 2006. na Mundobasketu tim SAD su predvodili sada već iskusniji LeBron Džejms, Dvej Vejd, Kris Boš, Karmelo Entoni, Dvajt Hauard, Kris Pol...na klupi je bio najbolji NCAA trener Majk Šiševski.
Amerikanci prolaze grupu ubjedljivo sa svih 5 pobjeda, dobijaju Australiju pa Njemaču ubjedljivo.
I onda nailaze na Grčku (Spanulisa, Papalukasa, Dijamantidisa i Skorcijanitisa) i šokantno gube polufinale.
Od tada nikad više u narednih 13 godina nisu dozvolili da se „okliznu“ na velikim prvenstvima.
Na OI po običaju je išla najbolja ekipa (Peking, pa London, u Riju je već bilo nekih otkaza), na mundobasketima momci koji su dio najjačih ekipa iz NBA lige.
I onda je došao Mundobasket u Kini, i tim SAD se susreo sa največim brojem otkaza ikada u svojoj istoriji.
Greg Popovič je izabrao preliminarni roster, u kojem su bili neki od najboljih igrača današnjice (Harden, Dejvis, Irving, Mekolum). Ali brzo je krenulo rasipanje i odustajanje.
Nije pomogla ni javna riječ jednog od najboljih trenera u istoriji NBA lige „da je nacionalni dres iznad svakog klupskog, da je zlato sa Timom snova veće i teže od svake NBA titule“.
Popoviču je tim jednostavno nastavio da se rasipa.
Posebno čudi otkaz Darona Foksa, koji kad je pozvan je na sav glas pričao da mu je san ostvaren, a onda naprasno odlučio da treba da se sprema za sezonu.
Si Džej Mekolum, bek Portlanda je probao da progovori u ime svih, kada je to objasnio na sljedeći način.
„Niko ne želi da ode u Kinu i tamo svoje ime dopiše ekipi gubtiničkih momaka koji bi mogli da izgube. Što više igrača odbije to je veća minutaža za druge a to bi moglo da naškodi karijeri u predstojećoj NBA sezoni“, kazao je Mekalum.
Njegove riječi su dočekane sa napadom fanova NBA lige, pogotovo onim van SAD-a, koji su nabrajali igrače drugih reprezentacija koji su se odazvali pozivu.
Popovič (jedan od pomoćnika mu je i Stiv Ker) je na kraju ipak sakupio ekipu, prije svega mladih igrača željnih dokazivanja, koji će morati osim protivnika da pobijede i sebe same.
Prva zvijezda tima: Kemba Voker
Novi plej Boston Seltika je rođen da bude lider, šampion, predvodnik. Treba samo pogledati 2011. godinu i način na koji je svoje Konektiket Haskije predvodio do titule NCAA prvaka.
Nije imao sreće sa draftom, jer je završio u jednoj od najslabije organizovanih ekipa u NBA ligi Šarlot Hornetsima (čije sve poteze vuče najbolji igrač svih vremena Majkl Džordan). Voker je ipak sebe izgradio u igrača All star kalibra, izabran je za treću najbolju petorku ove sezone (jedini SAD igrač u rosteru koji je završio u nekoj od idealnih petorki).
Njegovo pravo vrijeme da zablista je tim Bostona, a upravo sa reprezentacijom može da pokaže Deniju Ejndžu i Bredu Stivensu da je pravi lider i opravda u prosjeku 35 miliona dolara po sezoni koje dobija od „Kelta“.
Prednosti
Ekipa SAD sa ovakvim rosterom „puca od eksplozicnosti“. Kemba Voker, Donovan Mičel, Džejson Tejtum, Kajl Kuzma, Kris Midlton, Harison Barns posjeduju i brizinu i atletske i šuterske sposobnosti, jednostavno djeluju neuhvatljivo za bilo koju ekipu.
Dobra stvar za Popa je i broj igrača iz istog tima koji su več navikli jedni na druge (Boston ima četiri igrača u rosteri, Milvoki dva).
Blago SAD-a su krilni igrači koji mogu da odigraju dobru odbranu nad protivničkim visokim igračima ali i odrade iz odbrane brzu tranziciju u napadu.
Ekipa je odlična i sa šutom, pogotovo kad krene petorka sa Bruk Lopezom kao centrom.
Popularni „Splash mountain“ je protekle sezone u NBA ligi počeo ozbiljno da se diže za tri poena i tako protivničke centre drži van reketa.
Mane
Prije svega psihičke prirode. Brojni otkazi probudili su samopouzdanje kod selekcija koje se pominju kao potencijalna opasnost za SAD (prije svih Srbija, Grčka, Francuska i Španija).
Tim sem Volkera nema klasičnu „jedinicu“, pa će košarkaša Bostona odmijenjivati po potrebi Mičel, Smart i Vajt.
Čini se da ekipi fali pravi veteran, nešto kao što je Tajson Čendler bio 2010. godine u Turskoj. Igrač koji bi na terenu moga da smiri saigrače, bodri ali kad treba i da vikne.
Bonus video:
