Od specijalnog izvještača "Vijesti"
Mnogo tajni krije Japan. Posebna je to kultura i običaji…
Japanci su se godinama unazad otvarali svijetu, ali fascinacija onih koji dođu u direktan kontakt sa svim osobenostima ove nacije ne prestaje.
Tokio, megalopolis sa 20-ak miliona stanovnika, koji ima ubrzani ritam života i u vrijeme pandemije, ovih dana, realno, ne diše olimpijskim duhom, nema gledalaca na tribinama, odavno je zabranjen dolazak ljudi iz inostranstva, sportisti su pod staklenim zvonom (olimpijsko selo - autobus - borilište).
Učesnici Igara ne mogu, dakle, da se bliže upoznaju sa “mistikom” Japana.
Samo njih 338 od preko 10.000 imaju tu privilegiju da svakodnevno budu i treniraju na mjestu koje je i duhovni i sportski hram, mjestu koje je istorija samo po sebi.
Kodokan - svetilište džuda, na adresi 1 Chome-16-30 Kasuga, Bunkyo City, Tokyo.
Prije 139 godina, Kano Džigoro, izumitelj džuda, koji je, kao i gotovo sve borilačke vještine koje danas poznajemo, nastao iz džu-džitsa (džiju-džitsa), osnovao je Kodokan, kao svojevrsnu akademiju, jer džudo, po njegovoj definiciji i stavovima koje je širio, nije samo borba, već i način i stil života.
U slobodnom prevodu, džudo znači “nježan put”.
Kano je sa 18 godina počeo da se bavi borilačkim vještinama, ali je brzo shvatio da ne može da napreduje, jer je bio krhke građe (visok 157 centimetara, težak 40 kilograma). Većina džu-džicu stilova, uz tehniku, zahtijevala je i mnogo snage. Kano je, koristeći savjete, razvio borilačku vještinu koja bi omogućavala fizički slabijim osobama da pobijede mnogo snažnije protivnike.
Pritom, Kano je postulat “maksimum efikasnosti, minimalni napor”, na kome se zasnivao džu-džitsu koncept (džutsu - umjetnost), proširio na filozofski način, ubacivanjem maksime “uzajamna dobrobit i korist”, smatrajući da će nova borilačka vještina i njeni ideali predstavljati “put ka samopoboljšanju i unapređenju društva u cjelosti”.
I tako je Kano 1882. godine, sa još devet svojih sljedbenika, osnovao Kodokan (ko - predavanje, do - put - kan - građevina), koji bi mogao slobodno da se prevede kao mjesto na kome se uči pravi put.
Kodokan je bio smješten u okviru budističkog hrama Eišo đi, u kome je bilo samo 12 stručnjaka.
Danas je Institut Kodokan smješten u zgradi od osam spratova, a odlukom Vlade Tokija ima status i vanredne obrazovne ustanove. Nastava u Kodokanu uključuju teorije i praksu džuda, kao i opšte obrazovanje.
U svakoj prostoriji Kodokana nalazi se portret Kanoa Džigoroa.
Na mjestu gdje je rođen džudo i pred očima tvorca, olimpijski džudisti se spremaju za takmičenja, imaju treninge, mogućnost da se osjete dijelom istorije…
A veličinu tradicije do koje Japanci drže više nego iko, pokazuje i to što je od 1882. godine na mjestu predsjednika Instituta Kodokan bilo samo pet ljudi, računajući i osnivača.
Džudo je za više od 100 godina prešao put od japanske mistike do globalno popularnog sporta (i filozofije). Simbolično, u Japanu je 1964. uvršten u program Olimpijskih igara, ali su žene dobile šansu da se takmiče na Igrama tek od 1992. i Barselone.
Ipak, globalna popularnost je uticala da se izgubi “esencija”, kaže Tadahiro Nomura, jedini čovjek koji je osvojio tri zlatne olimpijske medalje u džudu.
”Plašim se da ljudi u Japanu na džudo danas gledaju samo kao na olimpijski sport. Kako se širio svijetom, kako je imao sve više poklonika, džudo je, čini mi se, izgubio svoju suštinu - džudo nije samo takmičenje, nije samo borba, već i način života”, kazao je Namura.
Ipak, 21. je vijek - a u 21. vijeku i život je, nažalost, postao borba…
“Bitlsi” u Budokanu
I džudo takmičenja održavaju se na kultnom mjestu - Nipon Budokanu, glamuroznoj dvorani koja je izgrađena za potrebe Olimpijskih igara 1964. godine.
Vremenom, Nipon Budokan je postao multifunkcionalna dvorana sa 14.000 mjesta, u kojoj su se održavala razna sportska takmičenja, ali i vrhunski muzički spektakli.
Na tom mjestu “Bitlsi” su održali tri koncerta 1966. godine, koja se pamte i po tome da su članovi kultnog benda dobijali prijetnje smrću, koje su im slali japanski tradicionalisti, smatrajući da je njihov dolazak u hram džuda - svetogrđe.
Preko 3.000 policajaca obezbjeđivalo je Lenona i društvo tokom boravka u Tokiju i direktno u dvorani.
Kasnije, u Budokanu su svirali Bob Dilan, Frenk Sinatra, “Kvin”, “Aerosmit”, “Ajron mejden”…
Bonus video:
