SAD trenutno u Mediteranu imaju pet raketnih razarača naoružanih krstarećim raketama "tomahavk" čije je lansiranje na Siriju najavila Obamina administracija. Borbenih aviona nema u širem regionu Bliskog istoka.
Prema informacijama zapadnih medija u istočnom dijelu Sredozemnog mora nalaze se četiri američka raketna razarača, a peti će im se uskoro pridružiti i oni će, ukoliko Baraka Obama donese odluku, prvi krenuti u napad na Siriju.
U standardnom naoružanju svih pet razarača klase "Ejrli Burk", se prema dostupnim podacima, nalazi po 40 do 56 krstarećih raketa "tomahavk" dometa i do 2.500 kilometara, tako da je prema Siriji okrenuto najmanje 200 do 280 projektila.
Ostatak arsenala čini 36 do 50 protivavionskih raketa SM-2 dometa 70 do 170 kilometara i SM-3 za borbu protiv balističkih raketa, dometa 500 kilometara, kao i protivpodmorničke rakete dometa 22 kilometra.
Razarači klase "Ejrli Burk" zaštićeni su i preciznim šestocijevnim topom sistema "falanks" koji ispaljuje 75 projektila u sekundi na niskoleteće avione ili protivbrodske rakete, a zaštitu pružaju i mamci koji se ispaljuju iz minobacača sa palube broda.
Na razaračima se nalaze i radari za osmatranje vazdušnog prostora i mora, i otkrivanje niskoletećih objekata. Avioni i rakete na većim visinama otkrivaju na 180, a brodove i niskoleteće objekte na oko 100 kilometara udaljenosti.
Najveća prednost broda u odnosu na protivnika, jesu sistemi za elektronsko ratovanje, koji mogu bukvalno da "zaslijepe" sirijske radare, a prema tvrdnjama američkih medija, od ovakvog elektronskog ometanja nisu zaštićeni ni najsavremeniji sistemi PVO koje je Asad kupio od Rusa.
Pretpostavlja se da su Amerikanci u Mediteran poslali i podmornicu sa oko 150 krstarećih raketa, ali Mornarica SAD položaj i zadatke svojih podmornica drži u strogoj tajnosti.
„Tomahavk", prezican, ali ne tako brz
Krstareće rakete „tomahavk" lete brzinom od 880 kilometara na čas, i u zavisnosti od modela imaju maksimalni domet od 1.700 do 2.500 kilometara.
To teoretski znači da američki brodovi mogu da budu stacionirani i u centralnom Mediteranu, kod obale Sicilije ili Malte i da odatle gađaju Siriju.
Iako "tomahavk" leti dva do tri puta sporije od borbenih aviona i na prvi pogled izgleda kao laka meta, u ratovima koje su Amerikanci vodili u posljednje dvije decenije oni su se pokazali kao veoma precizno i pouzdano oružje.
Prilikom lansiranja, u kompjuter rakete unesu se koordinate nekoliko ciljeva, tako da operater može da promijeni putanju rakete i njenu brzinu. Teoretski je moguće da "tomahavk" i do četiri sata kruži oko cilja, snima situaciju na terenu i pošalje informacije u bazu, koje se koriste za naredni napad.
Dosadašnja praksa SAD u napadima krstarećim raketama bila je da se iznenada lansira više desetina raketa na neprijatelja i to noću - zbog psihološkog efekta na neprijatelja, ali i zbog manjeg rizika od civilnih žrtava.
Međutim, ovo je prvi put u istoriji da SAD već danima najavljuju napad krstarećim raketama, a da se pouzdano zna da u regionu nema spremnih aviona za elektronsko ratovanje, kao i lovaca-bombardera za dejstvo po protivničkoj protivvazdušnoj odbrani.
Prednost raketa je što lete nisko i u uslovima elektronskog ometanja radara sa brodova u Mediteranu, lako mogu da prođu kroz sirijski kišobran PVO i pogode cilj.
Mana "tomahavka" može da bude i bojeva glava od 450 kilograma koja može da uništava zgrade i slabije zaštićene bunkere.
Krstareće rakete međutim, ne mogu da probiju bunkere koji su više desetina metara pod zemljom, gdje Asad drži sakrivene rakete dugog dometa i veće količine hemijskog oružja.
"Plan B" i "Šarl de Gol"
Ukoliko napad krstarećim raketama ne bude uspješan koliko je Obamina administracija zamislila, za dodatne napade mogu da se iskoriste borbene grupe nosača aviona "Hari Truman" i "Nimic".
"Hari Truman" je međutim na zadatku u Arabijskom moru, kao podrška operaciju u Avganistanu, dok je "Nimic" prije tri dana bio na Tajlandu i za nekoliko dana će biti u Arabijskom moru.
Ukoliko dobiju zadatak, nosači iz Arabijskog mora mogu da stignu u Sredozemlje za četiri do pet dana.
Postoji i opcija da brodovi prođu u Persijski zaliv i preko Iraka napadnu Siriju, ali je to mnogo komplikovanija opcija, zbog blizine Irana, i neizvjesnog stava zvaničnog Bagdada na intervenciju u Siriji. Za ovu opciju neophodna bi bila i dopuna goriva u letu, zbog daljine koja bi uticala i na zamor pilota.
"Hari Truman" nosi 60 do 70 višenamjenskih borbenih aviona F-18 "hornet" i "super hornet", avione za elektronsko ratovanje i po jedan "avaks" E-2 „hokaj".
Na listi naoružanja koje može da nosi F-18 je i krstareća raketa AGM-158 čiji je domet oko 900 kilometara, tako da se na Siriju može lansirati sa bezbjedne udaljenosti.
Prateći brodovi su dvije raketne krstarice, sa po 16 krstarećih raketa, više desetina protivavionskih i protivbalistički raketa, kao i dva razarača klase "ejrli burk", koji nose isto naoružanje ( ukupno oko 100 "tomahavka") kao i brodovi koji su stacionirani u Mediteranu.
Na nosaču "Nimic" se takođe nalazi slično avionsko naoružanje, a uz njega plove jedna krstarica i još četiri razarača, sa oko 200 krstarećih raketa.
Borbe grupe nosača aviona imaju radare za kontrolu vazdušnog prostora i osmatranje mora koji uočavaju objekte na daljinama od 450 kilometara.
Nakon što uzleti sa nosača "Avaks" može da patrolira do šest sati u vazduhu. Otkriva ciljeve na daljinama i do 550 kilometara, prati više od 2.000 objekata istovremeno i koordinara napad aviona F-18 na 40 ciljeva istovremeno.
U regionu Bliskog istoka SAD nema borbene avione. U bazama Indžirlik i Izmir u Turskoj nalazi se uglavnom osoblje za održavanje i odbranu aerodroma koji se koriste za transport trupa u Avganistan, dok su u Ujedinjenim Arapskim Emiratima stacionirani avioni tankeri za dopunu goriva u letu, kao i bespilotne letjelice.
U Jordanu je poslije vežbe u junu, na zahtjev vlade te zemlje ostao nepoznat broj američkih lovaca F-16, ali s obzirom da je Jordan jasno protiv vojnog rješenja krize u Siriji, ti avioni su praktično neupotrebljivi.
U Velikoj Britaniji SAD ima četrdesetak aviona F-15, u Avijanu u Italiji četrdesetak F-16, a u Njemačkoj je stacionirano dvadesetak lovaca F-16 - koji mogu da se za nekoliko dana prebace u region Bliskog istoka.
Za sada jedini saveznik SAD za napad na Siriju - Francuska, u Emiratima ima, prema pisanju medija, samo tri do šest "miraža 2000", što je svakako zanemarljivo u odnosu na njihov najmoćniji adut - nosač aviona „Šarl de Gol" usidren u mediteranskoj luci Tulon, na tri dana plovidbe od Sirije.
"Šarl de Gol" je trenutno najveći evropski vojni brod na kome može da se smjesti do 40 aviona i helikoptera, dok će za potencijalnu intervenciju biti korišćeni avioni „rafal", posljednja riječ francuske avio-tehnologije.
"Rafali" takođe mogu da lansiraju krstareće rakete sa bezbjedne udaljenosti i to britansko-francusko-italijanski "Storm šadou" dometa 500 kilometara, koji ima smanjenu radarsku vidljivost.
Nije zanemarljiva ni činjenica da je francuski nosač aviona prije dvije godine učestvovao u napadu na Libiju, što znači da Francuzi imaju dragocjeno borbeno iskustvo za napad na Siriju.
Pojačan nadzor nad Sirijcima u SAD-u
Službe bezbjednosti SAD-a prenijele su upozorenje saveznim agencijama i privatnim komapanijama za zaštitu da bi svaki američki napad mogao da podstakne sajber napade, pišu novine.
Sirijski hakeri koji tvrde da podržavaju sirijskog predsjednika Bašara al-Asada, kolektivno poznati pod imenom "Sirijska elektronska vojska", ciljali su i napadali zadnjih mjeseci sajtove američkih kompanija, uključujući i list "New York Times".
Po pisanju novina, agenti FBI-a ispitivaće stotine Sirijaca sljedećih dana.
Američki zvaničnici posebno su zabrinuti jer je Iran, bliski saveznik Sirije, upozorio da bi svaka vojna akcija protiv Sirije mogla dovede do napada na Izrael.
FBI i Ministarstvo unutarnje sigurnosti izdali su povjerljivo upozorenje sigurnosnim službama na svim razinama na potencijalnu prijetnju uzrokovanu sirijskim sukobom, piše dnevnik.
Galerija
Bonus video:
