U svedenom i minimalističkom formatu, ali uprkos tome u svoj punoći i snazi jedinstvenog muzičko-scenskog žanra, opera “La Traviata” izvedena je u subotu veče u Podgorici, na sceni Crnogorskog narodnog pozorišta.
Podgorička publika imala je jedinstvenu priliku da 8. marta prisustvuje koncertnom izvođenju tragične priče o životu, ljubavi, žrtvi i prolaznosti, ali je i takva forma podsjetila na značaj produkcije i njegovanja opere, te ukazala na važnost češćih događaja tog tipa u Crnoj Gori.
U saradnji s International Opera Foundation, publika je na sceni CNP-a uživala u komadu nastalom prema konceptu i u režiji Andree Tokija, jednog od najznačajnijih stvaralaca današnjice. Koncertno izvođenje trajalo je nešto više od sat vremena, pruživši za to vrijeme publici sažeto, ali emotivno i snažno iskustvo, prijemčivo i pitko, što je izazvalo i aplauze gotovo nakon svake izvedene kompozicije.
Operu “La Traviata” komponovao je Đuzepe Verdi 1853. godine, po libretu Frančeska Marija Pjave, a koji je inspirisan dijelom romana “Dama s kamelijama” Aleksandra Dime. Opera je prvi put izvedena šestog marta 1853. godine u Veneciji.
“Treća opera iz Verdijeve ‘popularne trilogije’ (uz ‘Rigoletto’ i ‘Il Trovatore’), ‘La Traviata’ je potencijalno najljepša i najdirljivija od svih romantičnih italijanskih opera. Glavnu ulogu ima Violeta (Natalia Roman), dama željna života i pažnje, koja se prvi put zaljubljuje u mladog Alfreda (Đorđi Cuckovski). Međutim, Germont (Marjan Jovanoski), Alfredov otac, traži od mlade djevojke da odustane od te ljubavi, vrijedne prezira u njegovim očima”, navodi se u opisu.
No, ona to teško prihvata i odlučuje da se njen mladi život “ugasi u samoći”. Tako radnja prati tragičnu ljubavnu priču između Violete Valeri, pariske kurtizane, i Alfreda Žermona, mladog plemića čija veza nailazi na osudu i društva i Alfredovog oca, što dalje dovodi do niza nesrećnih događaja. Opera istražuje teme ljubavi, žrtvovanja i društvenih normi...
“Priča o ovoj ženi, koja se žrtvovala za ljubav i postala žrtva društva, nije bila u skladu s moralom tog vremena, jer nijesu mogli da spoznaju njenu snagu”, ističe se u opisu.
U pitanju je dirljivo djelo, ali i najizvođenija opera na svijetu.
Andrea Tokio, jedan od najistaknutijih savremenih reditelja, odlučio je da u ovoj inscenaciji akcenat stavi na intimnu atmosferu i emocionalnu snagu Verdijeve muzike. Umjesto vizuelnog spektakla, raskošne scenografije i bogatih kostima, fokus je bio na ekspresiji, muzičkoj interpretaciji i interakciji likova koja je takođe bila minimalna, ali upečatljiva. Publika je mogla da usmjeri svoju pažnju na samu srž priče - tragičnu ljubavnu sudbinu Violete i Alfreda čija veza nailazi na osude i prepreke društvenih normi, očekivanja, ali i porodičnog pritiska.
Natalija Roman u ulozi Violete je s mjerom i bez prenaglašene i karikirane glume dočarala unutrašnji konflikt žene željne ljubavi i pažnje, u iščekivanju nezaobilazne sudbine. Njena interpretacija, uz besprekoran glas, vodila je ovu operu i pružila joj neophodnu emociju.
Alfreda je utjelovio je Đorđi Cuckovski koji je prikazao mladalačku zanesenost, strast, ali i bol u momentima kada ljubav biva stavljena na iskušenje. Njegova uloga i glas oduševili su prisutne. Ulogu Žermonta, Alfredovog strogog i tradicionalistički nastrojenog oca, izveo je Marjan Jovanoski, donoseći autoritativnog čovjeka, ali sa dozom ljudskosti koja budi empatiju.
Jedan od najupečatljivijih i definitivno najvažnijih elemenata ove produkcije svakako je muzička pratnja, koja je povjerena pijanistkinji Sofiji Mazar. To je nadogradilo osjećaj intimnosti i dubokih emocija, dok je zvuk klavira u kombinaciji s glasovima operskih izvođača, pružio jedinstvenu interpretaciju Verdijeve muzike. Dinamička nijansiranost Mazarine interpretacije dodala je posebnu čar cjelokupnoj predstavi, a svaki akord klavira savršeno je pratio dramu i tenziju priče, dok su njeni prsti po dirkama diktirali ili pratili tempo...
Brojna publika, koja rijetko ima priliku da prisustvuje ovako rafiniranim operskim produkcijama, reagovala je sa neskrivenim oduševljenjem, pozdravljajući izvođače aplauzima gotovo nakon svake izvedbe, da bi na kraju nagradila ansambl dugotrajnim stojećim ovacijama. Izvedba i sami komad pokazali su da opera, čak i u svojoj svedenoj i minimalističkoj formi, može zadržati sve odlike koje taj žanr nosi, istovremeno prenijeti i snažnu i potresnu priču i oplemeniti publiku.
Bonus video:
