Moto ovogodišnjeg Mess-a bio je “World is in a Mess”, na plakatu slika razorenog hrama u Palmiri. Jasna poruka, tačna u oba svoja smera - svet jeste u zbrci, a i jeste, u pozorišnom smislu - na festivalu.
U znaku Palmire
Otvaranje festivala - moćno, skromno i angažovano u poruci koju želi da prenese u isto vreme- posvećeno ljudima koji su svako na svoj način vodili borbu za očuvanje civilizacijskih tekovina - arhitekti Khaledu Assadu koji je sve što je mogao, kada je razaranje Palmire počelo poslao da se spase u Damask, a on je ostao u Palmiri, gde je, kao što znamo, mučki ubijen. Hor muzičke akademije izveo numeru njemu u čast. Sam festival otvorila je bivša načelnica jednog od odeljenja sarajevske Vijećnice, koja je smatrana jednom od 8 ključarki bivše Jugoslavije - čuvarka pisanog blaga Amra Rašidbegović, žena koja je govorila o stradanju i obnovi Vijećnice.
Da bi doslovno ušli u predstavu “The Forbidden zone” berlinskog Schaubuhne teatra - u predstavu koja je nastavila, na jedan način, pripovest festivala koja je započeta otvaranjem, jer govoreći o sudbini tri žene govori o najvećim katastrofama 20 veka, koje nas, jasno, dovode do naše stvarnosti. Komad prati sudbinu Clare Immerwahr, hemičarke i prve žene-dobitnice doktorata na Breslau Univerzitetu, a koja se pobunila protiv pokušaja svog muža - poznatog hemičara Fritza Habera - da svojim istraživačkim radom iz hemije doprinese razvijanju prvog oružja za masovno uništenje. Pre njegovog odlaska na Istočni front, gde je trebao pomoći u upotrebi dodatnih količina otrovnog plina, Clara u znak protesta sebi oduzima život Haberovim vojničkim pištoljem - događaj o kojem su mediji vrlo malo govorili.
Mess svaki put, kaže Dino Mustafić, ima jasnu poruku, jasan fokus
Prati sudbinu jedne bolničarke koja radi na frontu i koja je zaljubljena u jednog vojnika koji će stradati upravo od otrovnog plina i na posletku sudbinu unuke Klare Immerwahr - Kler - koja je isto bila hemičarka, koja je radila na pronalasku protivotrova za fozgeni plin i koja je u očajanju kada su prekinuta istraživanja 1949-te - sebi oduzela život. Zla kob koja se prenosi sa kolena na koleno.
Jasna poruka
Na Messu su se produkcije nizale u jednom žestokom tempu, predstave koje dajući široku perspektivu govore o sudbini čoveka, odnosno o sudbini čovečanstva - kako one iz regiona u kojem još uvek zaceljujemo rane rata, do produkcija koje dolaze iz Meksika, Mozambika, Velike Britanije, koje se redom bave, različitim pozorišnim instrumentima, propitivanjem čovekovog identiteta. Mess svaki put, kaže direktor festivala Dino Mustafić ima jasnu poruku, jasan fokus kao i ove godine - ’’World is in a mess’’.
Đorđo Ursini Uršić, višegodišnji selektor festivala i jedan od najznačajnijih pozorišnih znalaca, dobio je dva zlatna Lovorova Vijenca - “Zlatni lovorov vijenac za doprinos umjetnosti teatra” i “Zlatni lovorov vijenac za razvoj scenske umjetnosti“ zahvaljujući se rekao je da je teatarski festival raskrsnica.
“Zamislite jednu raskrsnicu na kojoj se ukrštaju mnoge ulice, svaka od različitog značaja; i zamislite desetine automobila koji prolaze tim ulicama, neki brzo, neki sporije, a koji se ipak svi nađu, u isto vrijeme, na toj raskrsnici. I tu se sudaraju, previjaju, mijenjaju svoj izgled i izgled svih ostalih automobila. Eto: to je teatarski festival. Jedna velika raskrsnica na kojoj se na desetine automobila, svaki drugačiji od drugog, susreću i sudaraju. A povrede? A štete?, vi ćete reći. U pozorištu smo: nema povreda, ni ispravljanja lima u auto-limarskoj radnji, ni zvanja osiguranja… nema štete, ukratko, već samo koristi.”
Znajući to - festival je zatvorila baš “Antigona 2000 godina poslije” u režiji Lenke Udovički - savremeno čitanje mita - zla kob koja se prenosi sa kolena na koleno iz roda u rod i pokušaj razbijanja iste. Na taj način festival je jasno zaokružio poruku. Zašto pišem sve ovo? Zato što hoću da kažem da je Mess jedan zaista angažovan festival koji svoju ulogu međunarodnog festivala koristi da jasno ukaže na neuralgične tačke društva i izrazi jasan stav spram aktuelnog trenutka.
Bonus video:
