Nakon Šekspirove tragedije “Julije Cezar“, koja je bila prva premijera i prvi uspjeh ovogodišnjeg Grada teatra, reditelj Kokan Mladenović predstavio se još jednim ostvarenjem, kojim je i završen Dramski program 29. festivala.
Na sceni Terase između crkava budvanska publika ovacijama je ispratila predstavu “Dogvil“, po istoimenom filmu i scenariju kultnog reditelja Larsa fon Trira, svojevrsni muzičko-pozorišni-filmski spektakl, sa vrlo angažovanom porukom.
Za režiju ove priče koja fokusira specifičnu psihologiju izolacije koja dugoročno ostavlja posljedice na svakog pojedinca u izolovanoj sredini, Kokan Mladenović nedavno je dobio i nagradu Tvrđava festa, a najvažnija pitanja koja postavlja u ovoj drami su jesmo li se, decenijama izolovani od normalnog života, nakon ratova, sankcija i zabluda pretvorili u stanovnike Dogvila? Treba li nam pomoć, ili nas se treba plašiti? Jesmo li u stanju da ikada više budemo dio normalnog svijeta? Postoji li, uopšte, taj “veliki svijet“, ili se i on, poput nas, pretvorio u jedan globalni Dogvil? Gdje su međe između empatije, razumijevanja, moralnosti i nagonske samoodbrane od zla? Ova granična stanja društvenog ponašanja i individualne psihologije prati forma izvjedbe koja se upravo kreće tankom linijom između koncerta i pozorišne predstave.
“U nekom rediteljskom ciklusu u kome se nalazim, ma koliko Šekspir i Fon Trir bili raznorodni i paradoksalni, meni su oni slične teme. U tom smislu što obojica govore o jednoj izolovanoj sredini, sredini koja decenijama živi mimo svijeta, i koja razvija neke svoje vrijednosti. Ljudi iz tih sredina vole o sebi da govore kao o dobrim, patrijarhalnim ljudima koji poštuju porodične vrijednosti, odani su lokalnoj zajednici, veliki su vjernici… Dolazak jedne strankinje ih potpuno demistifikuje - omogući im da pokažu svoje pravo lice, a to lice je strašno. To je lice nagomilane mržnje, netolerancije prema svemu što je drugačije, i ispostvalja se da to jedno od najružnijih mjesta za život. Mi smo na ovom prostoru decenijama bili izolovani od svijeta, mi i danas živimo gotovo izolovani od svijeta, u jednom luft balonu moguće Evrope, i to na način na koje aktuelne vlasti intepretiraju šta su želje i zahtijevi te Evrope. Ali to nije direktna kopča sa ozbiljnim životom i ozbiljnim svijetom. Meni je u 'Dogvilu' bilo važno neda govorim o globlnom svijetu, nego da kažem što-šta o Beogradu i Srbiji, i čitav proces rada bilo je suočavanje tih paralelizama između Trirovog Dogvila i grada u kome živim. Ja sam pisao tekstove, songove, Marko Grubić muziku, kao da ćemo da radimo muzički CD koji bi trebalo da bude pobunjenički, a onda smo uzeli Fon Trira i napravili taj sistem paralela. Tako je nastala jedna muzička predstava koja je izazvala prilično pometnje u Beogradu, igra se u Mikser hauzu, i ponosan sam što je ta naša fina 'izolacija' formirala krug stalne publike. Gotovo da ne postoji ličnost u Beogradu koju možemo smatrati angažovanom, kritičnom i opozicionom, a da nije bila na 'Dogvilu'. On je za mene više društvena platforma, nego sama predstava”, kazao je Kokan Mladenović.
“Odustani od znanja i časti, budi na vlasti”
Sve muške likove u ovoj scensko-muzičkoj predstavi igra Branislav Trifunović, koji je na Tvrđava festu takođe dobio priznanje, nagradu za najbolju mušku ulogu.
“U Mladenovićevoj adaptaciji scenarija mi izgovaramo i pjevamo rečenice kao što su ' odustani od znanja i časti, budi na vlasti', što je jasna referenca na aktuelne prilike ne samo u Srbiji, nego i globalno, jer mi više ne znamo kuda ovaj svijet ide. Predstava se istovremeno bavi i pitanjima homofobije, nasilja nad ženama i u porodici, kao i ratnim zločinima, estredizovanim, manipulativnim i korumpiranim medijima, lažnim moralom i odnosom prema crkvi, a to su neka od suštinskih pitanja današnjice. U 'Dogvilu' nema zabave - to je crna slika našeg svijeta, i ljudi bez stida”, izjavio je Branislav Trifunović nakon predstave, koga smo ovog ljeta videli i u premijernoj predstavi “Julije Cezar”, u kojoj igra Kasija.
U efektnih devedeset minuta dramski dijalozi se smijenjuju sa songovima, na platnu se prikazuju dokumentarni snimci sa ulica Beograda, a posebnu podršku glumcima daje fantastična grupa “Vroom” - Andrijana Belović (glas i klavijature), Jamal Al Kisvani (saksofon, flauta, gitara, klavijature) i Marko Grbić (bas gitara, klavijature, lupovi), koja je svojim elektro rok zvukom zaokružila cjelinu predstave.
Bonus video:
