Iako se vremenski njihova karijera poklapa sa brit-popom, Manic Street Preachers su ipak posebna priča.
Dok su gotovo svi autori ovog žanra dolazili iz Engleske, oni su kao ponosni Velšani odbijali da se etiketiraju u skladu sa nastalim trendovima. Rokerskiji od svojih brit-pop kolega (izuzimajući naravno Oasis) Manic Street Preachers su negdje između grunge zvuka i britanske sofisticiranosti proizveli klasični alternativni zvuk 90-ih ostajući koherentni predstavnik svih trendova koji su tokom ove decenije postojali: od surovih gitarskih rifova do kompleksnog neo-baroknog pop zvuka.
1986. u velškom gradu Blekvudu Džejms Din Bredfild (vokal, gitara), Niki Vajr (bas) i Šin Mor (bubanj) osnovali su bend Betty Blue koji dvije godine kasnije mijenja ime u Manic Street Preachers. Nakon toga im se pridružio Riči Džejms (ritam gitara), jedna od najvećih žrtava rock muzike još od Sid Višusa. Pod uticajem punk muzike, posebno The Clash, bend je htio da napravi odklon ne samo od mejnstrim muzike 80-ih, nego i od aktuelne scene shoegazea koja je za njih bila previše meka.
Već sa prvim EP-jem ”New Art Riot”, ekstemno lijevim stavovima i energičnim nastupima, bend je brzo stvorio famu u štampi koja je u njima vidjela nove punk/hard-rock heroje.
Njihov prvi debi ”Generation Terrorist” (1992) je daleko od samouvjerenih najava benda da će se prodati više nego bilo koji Guns ‘n’ Roses album, ipak ostvario veliki uspjeh: tri TOP 40 singla, izvanredni ”Stay Beautiful”, furiozni ”You Love Us” i epski ”Motorcycle Emptiness”, stvorila su preko noći od njih najveće zvijezde britanske alternativne rock scene.
Iako su najavili da će se razići odmah nakon debija, Manic Street Preachers su nastavili da se šegače sa novinarima i postižu nove rekorde (”Suicide is Painless - Theme from M*A*S*H” postaje prvi TOP 10 hit).
Potom su objavili novi album”Gold Against Soul” (1993) koji je sa monolitnijim zvukom ponudio političku retoriku i masivnu rifovsku paljbu. Iako je album imao podjeljenu kritiku, naredni vrlo mračni ”The Holy Bible” (1994), koji je snimljen u kvartu sa javnim kućama, ujedinio je kritiku u hvalospjevima. Nakon toga su odnosi u bendu došli do tačke topljenja, što je eskaliralo nestankom autodestruktivnog Ričija Džejmsa, koji ni do današnjeg dana nije pronađen.
1996. godine se vraćaju zrelim i ekspanzivnim zvukom ”Everything Must Go” koji se često uzima za njihov najbolji album. Sa trostruko platinastim tiražom i TOP2 singlom ”A Design for Life” Manic Street Preachers postaju internacionalne zvijezde koje su ostale uskraćene jedino za uspjeh u Americi. Uslijedio je još jedan ”blockbuster album” ”This Is My Truth Tell Me Yours” (1998) koji je sa kompleksnim aranžmanima i melodičnim hitovima (“If You Tolerate This Your Children Will Be Next“, “You Stole The Sun From My Heart“ i “Tsunami“) potvrdio njihov mejnstrim status.
Nakon zlatnog perioda sa kraja 90-ih, karijera benda se početkom novog vijeka polako stišavala: članovi se okreću solo karijerama a ”Know Your Enemy” (2001) i ”Lifeblood” (2004) bili su daleko od vrhova top lista. Potom izlazi “Send Away The Tigers“ (2007) na kojem se vraćaju punk korijenima, dok na analogno snimljenom albumu koji je producirao Stiv Albini “Journal for Plague Lovers“ (2009) bend pravi pjesme po neobjavljenim tekstovima Ričija Džejmsa. Posljednja dva izdanja pokazala su radikalnije skretanje sa njihove standardne estetike: ”Rewind The Film” (2013) je folk album, dok “Futurology“ (2014) inspirisan kraut-rockom pokušava spojiti rock zvuk sa ritmikom elektronike.
Manic Street Preachers je bend koji je između alternative i mejnstrima balansirao toliko vješto da su opstali na muzičkoj sceni duže nego bilo koji autori brit-popa. Kao što im to i samo ime kaže, njih krasi izvjesna fanatičnost. Prilikom jednog intervjua su da bi potvrdili svoj stav čak primijenili samopovrijeđivanje (Riči Džejms je da bi dokazao novinaru poentu urezao na ruku ”4 Real”), a zgroženi emocionalnom eksploatacijom pop muzike odlučili su da tokom karijere ne napišu ni jednu pjesmu sa ljubavnim tekstom, čemu su ostali dosljedni do kraja. Pored toga kao radikalni ljevičari su uvijek tokom karijere bili spremni da udare u same temelje kapitalizma i modernog društva: osuđujući vladajuću klasu u Americi (”IfWhiteAmericaToldTheTruthForOneDayIt'sWorldWouldFallApart”), ali i prisjećajući se prijetnji od pobjede fašizma u Španiji (”If You Tolerate This Your Children Will Be Next”) upozoravaju nas od opasnosti prikrivenog totalitarizma modernog Zapada. Sablažnjavajući redovno javnost, nisu bili dopadljivi fini momci kao Travis koji su upravo njihovim odlaskom iz svijeta mejnstrima došli do najvećeg komercijalnog uspjeha koji je jedan brit-pop bend imao nakon Oasis.
Ovo je bend koji je rastrzan između neuroze i melanholije. Njhov manično depresivni senzibilitet nudi jedan vijugavi tobogan emocija koji je podjednako uzbudljiv i dramatičan kao i neka Vagnerova opera: njihova potreba za sentimentalnim spektaklom izgleda kao kultivisana verzija glam-rocka grupe Queen. Zapravo spajajući estetiku korporativnog rocka stadionskih dinosaurusa 70-ih sa podzemljem ljevičarskog indie rocka 80-ih, Manic Street Preachers su pronašli svoj karakteristični idiosinkrastičan muzički izraz. Kao nedostajuća karika u evolucionom lancu između The Sparks i Of Monteral, Manic Street Preachers su vatromet britanske dekadencije i teatra. Na labavoj granici između kiča i umjetnosti hrabro su uspostavili skladnu sinergiju testosteronskog i estrogenog u pop muzici, muškog i ženskog principa u rocku. Sa operetskim senzibilitetom i čvrstim rifovskim gitarama, vokalima i melodijama, Manic Street Preachers su uspjeli da uzmu najbolje od oba svijeta i konstruišu svijet u kojem ne postoje granice između disparatnih svjetova u muzici.
Ono zbog čega im se posebno mora odati čast je nevjerovatni osjećaj za melodiju. Koliko god aranžmani bili agresivni ipak je u centru njihove muzike karakteristični glas koji u neurotičnoj bitter-sweet tjeskobi produkuje melodije koje se brzo podvlače pod kožu. Vokalna komponenta pjesama nudi i buntovnu himničnost, kakvu nismo vidjeli u Velikoj Britaniji još od punk-rocka. U trenutku modenog cinizma, emocionalne i ideološkog ambivalencije, potrebna je ne samo velika hrabrost već i umjeće da komponujete rock himne a da pri tome ne ispadnete smješni i pretenciozni, već budete glasnogovornici ne bilo koje generacije, već one koja je počela da gubi vjeru u sopstveni stav i identitet. Bez lažne skromnosti ili megalomanije Manic Street Preachers su jedan od posljednjih značajnih bendova koji je uspio da nam ispriča velike, epske priče kojih smo svi željni. Nakon njih jedino su Arcade Fire uspjeli da proizvedu ovakav korupus naracija i opstanu na sceni. Zbog toga će Manic Street Preachers vremenom sve više dobijati na značaju, jer njihova neinhibirana potraga za estetskom egzaltacijom će biti sve rijeđi dragulj, posebno u sadašnjem trenutku kada počinje era nove estetike norm-cora.
Bonus video:
