Zaštitni znak industrial muzike je dehumanizovani saundskejp. Trasformišući zvuk fabričke proizvodnje u estetiku pop muzike, oni su ono što su The Stooges ili Black Sabbath radili početkom 70-ih sa gitarama, primjenili na polju elektronike, oslikavajući ideološki (koketiranje sa radikalnom desnicom) i ekonomski totalitarizam serijske proizvodnje. Nine Inch Nails su prvi komercijalno uspješni industrial bend, jer su pored konvencionalnih formi pjesama industrialu dali nedostajući sentiment.
Iza Nine Inch Nails zapravo stoji samo jedna osoba (ostali članovi su se uvijek mijenjali). U pitanju je naravno Trent Reznor. Odrastao kod babe i đeda (roditelji su mu se razveli), već u ranim godinama je pokazao interesovanje za muziku. Sve je išlo u pravcu klasičnog muzičkog obrazovanja, dok krajem 80-ih nije napustio muzičku akademiju i pridružio se hard rock-metal bendu The Innocent iz kojeg je odmah izašao nakon prvog albuma. To što je narednih godina radio kao studijski inžinjer, pomoglo mu je da sam kao multiintrumentalista snimi gomilu demo snimaka koje je slao izdavačkim kućama. 1989. godine izlazi debi album ”Pretty Hate Machine” koji je nastao pod uticajm Skinny Puppy i Ministry. Međutim umjesto da plasira svoju muziku zatvorenom krugu industrial fanova Trent Rezor je preuzeo rizik koji mu se na kraju isplatio: svirajući sa alternativnim autorima kao što su The Jesus and Marry Chain, predstavio se indie-rock publici koja nije bila upoznata sa ovakvom muzikom. Na taj način popični singlovi ”Head Like Hole” i ”Down in It” postaju hitovi koji doprli do najrazličitije publike, dok se album polako tokom dvije godine prodao u preko milion kopija.
Nakon dugogodišnjeg sudskog obračuna sa izdavačkom kućom ”TVT”, Nine Inch Nails se vraćaju sa odličnim EP-jem ”Broken” koji je pokazao bend u još agresivnijem, gitarskijem izdanju, koje je pratila otvorena provokativnost (kontroverzni spotovi koje niko nije htio da emituje zbog brutalnih scena mučenja). Drugi album ”The Downward Spiral” (1994) bio je korak naprijed: sa višeslojnim zvukom, konceptualnom formom i kompleksnom strukturom album je startovao na drugom mjestu top liste lansirajući industrial kao mejnstrim žanr zahvaljući velikim hitovima ”Closer” i ”Hurt” (koju je kasnije obradio Džoni Keš). Poslije pet godina tokom kojih je radio na saundtraku filmova ”Seven” Dejvida Finčera, ”Natural Born Killers” Olivera Stouna i ”Lost Highway” Dejvida Linča, Trent se vratio sa masivnim zvukom dvostrukog ”The Fragile” (1999). Ovaj ambiciozni album koji nije ni po čemu zaostajao za prethodnim i pored inicijalnog uspjeha je brzo nestao sa top lista, jer se u publici dogodila smjena generacija, koja je dovela do potpuno drugačijih trendova. 2005. godine objavljuje najzreliji album ”With Teeth”, a 2007. šizofreno distopijski ”Year Zero”. Posljednjih godina Nine Inch Nails su obajvili samoizdate albume: instrumentalni ”Ghost I-IV” (2008), najkomercijalniji “The Slip” (2008) i ”Hesitation Marks” (2013) koji je revitalizovao zvuk Nine Inch Nailsa sa početka karijere.
Nine Inch Nails je bend koji je inventivno sintetisao elektroniku i rock muziku. Dok su ova dva muzička stila tokom 80-ih godina bili u nepomirljivom odnosu, podijeljena publika gotovo nije uspjela da uzme najbolje iz oba svijeta, ali upravo Nine Inch Nails je sa rock senzibilitetom i elektronskim strategijama uspio da objedini ove krajnosti u konglomerat vrlo komplensne muzike - najvećeg žanrovskog hibrida 90-ih.
Posljednjih godina unutar muzičke produkcije se pojavilo veliko hajpovanje analogne opreme (pored sve veće prodaje gramofonskih ploča). Iz podruma studija se vade stare analogne miksete, magnetne trake, kompresori i predpojačala sa kojima se želi nostalgično vratiti toplina stare tehnologije (čak se u digitalnoj produkciji pojavio niz emulacija analognih uređaja). Trent Rejzor je opozit ovih intencija: koristeći u pravljenju muzike isključivo softverske instrumente (posebno firme Native Instruments), on je iskoristio sve prednosti digitalne tehnologije (koja realno nudi mnogo više mogućnosti u manipulaciji zvukom) da bi proizveo autentični zvuk koji je kroz binarni muzički rukopis iskazao duh našeg vremena.
Svirajući klavijature kao da su u pitanju distorzične gitare Nine Inch Nails su od elektronike napravili gitarski ugođaj ispunjen slojem dezitegrišuće buke. Žanrovski spoj elektro popa i heavy metala ovjekovječila ih je u istoriji muzike kao lidere industriala. Na temelju onoga što su radili industrial rock bendovi poput Einsturzende Neubauten i Throbbing Gristle, Nine Inch Nails su zajedno sa Ministry dance muziku (rani techno i rave) i njenu strategiju inkorporirali sa rock strukturom i metalom. Sa distorziranim vokalima i rifovima, korištenjem ritam mašina, sekvencera i semplova otvorili su jedan potpuno novi svijet djelovanja u muzici. Pošto je u osnovi elektronika rudimentalna i sirova (electro pop i new wave su uvijek pokušavali da ukrote nereferisani zvuk analognih oscilatora na sintisajzerima), Nine Inch Nails su na isti način kao i klupska scena tog doba pokušali da vrate sintisajzerski zvuk svom izvoru - cijepajućem prljavom zvuku raštimanih oscilarora. I dok je prije njih industrial bio muzika duboko sakrivena u podzemlju popularne muzike, nakon Nine Inch Nails ova vrsta muzike je konačno došla do šire publike, a da nisu izostala ni priznjanja (1992. godine dobijaju Grammy nagradu). Nakon toga indstrial više nije imao nikakve prepreke pred sobom pa su autori poput Rammstein i Marilyn Mason (koji je radio pod direktnim mentorstvom Trent Reznora) počeli odmah da osvajaju same vrhove Billboard liste. Bujan zvuk industriala pokazao je da prosta podjela na žanrove više nije moguća što pokazuje njegov veliki uticaj ne samo na stvaranje nu metala krajem 90-ih (Korn, Limp Bizkit, Papa Roach, Slipknot, Mudvayne, System of the Down), nego i na razvoj hip-hopa i dance muzike (Prodigy, The Chemical Brothers).
Nine Inch Nails su za razliku od svojih predhodnika Cabaret Voltaire i Skinny Puppy podigli industrial na jedan novi sentimentalno intezivniji nivo. Anksiozni Trentov vokal, pritiješnjen tenzičnom muzikom i grubim, često neprijatnim aranžmanima, provukao je izvjesnu teatralnost u žanru. Hrapav zvuk elektronike i okrutno izdistorzirana produkcija su Trentova stilizovana vizija popularne muzike kroz koju se provlači melanholična seksualnost podjednako kao i nihilistička agresivnost. Kao oslobođenje od sopstvenih i društvenih inhibicija Nine Inch Nails su muzička sado-mazohistička katarza, leglo najmračnijih tajni i neuroza koji razdiru autora u toj mjeri da pjesme djeluju kao da su proizašle iz demonske opsjednutosti. U nejasno postavljenim granicima između pervertitskog i histeričnog senzibiliteta Trent intepretira na jedan potpuno osoben način sopstvene sentimente: emocije više nisu materijal za svakojake racionalizacije ili još više za romantizaciju već izvorište noćnih mora iz kojih se protagonista, odnosno autor pjesama ne može probuditi. Kao ultimativni primjer koliko aksioznog potencijala zapravo ima popularna muzika, Trent je sa Nine Inch Nails studiozno uradio bolnu disekciju ljudske duše, rasjecajući emocionalno oboljela tkiva američkih adolescenata na jedan izuzetno bolan način.
Bonus video:
