Energični i grubi oni su tipični bend histeričnog senzibiliteta koji karakteriše cijelu generaciju post-punk muzičara: traumatizovani socijalni i muzički svijet ovih autora doživio je svoj uzlet propašću glam-rocka i prog-rocka. Slavljenje anarhije, ushićivanje disonantnim muzičkim eksperimentima sa razdraženim vokalima koji svom silinom raspaljuju street-poet stihove u lice slušaoca, ogolili su strukturu rock muzike na čisto bezvlašće: njihova misija je bila rušenje postojećeg poretka u pop muzici. Tražeći od svakog muzičara, čak i unutar samog benda da bude samostalna jedinka koja je oslobođena zakonitosti komponovanja melodične muzike, oni su od muzike napravili potpuni aranžmanski “nered”. Oslobođeni vlasti muzičke industrije i bilo kakvih autoriteta uspjeli su da razbiju kanone žanrova ne birajući sredstva. Beskompromisni Pere Ubu su jedan od najnepomirljivijih bendova svoje generacije: uspjeli su da demistifikuju ne samo pop muziku, već i publiku koja je od nje tražila samo blagi placebo efekat samozadovoljstva.
Nastali u avgustu 1975. godine u Klivlendu (nazvani po protagonisti predmodernističkog dramskog djela Alfreda Žarija ”Ubu Roi”/ ”Kralj Ubu”), Pere Ubu je zamišljen kao projekat iz kojeg je trebalo da ostane dva singla. Međutim singl ”30 Seconds Over Tokyo” skrenuo na sebe veliku pažnju u muzičarskim krugovima, ovo izdanje koje se često uzima kao početak new wavea. 1978. godine objavljuju kultni album ”The Modern Dance” koji je uticao na cijelu generaciju muzičara (Joy Division, REM, Husker Du, Julian Cope). I naredni album iz iste godine, koji se često uzima za njihovu najbolju ploču ”Dub Housing” producirali su sa Pol Hamanom.
Pere Ubu i harizmatični pjevač Dejvid Tomas, daleko od logike mejnstrima postaju poput The Velvet Undergrounda - bend koji slušaju izljučivo drugi muzičari. Previše avangardni za Ameriku, nalaze publiku u Evropi gdje su održali veliku turneju svirajući sa imenima kao što su The Pop Group, Nico i Red Krayola (njihov gitarista Majo Tomson im se nakon toga pridružio). Naredna studijska subverzija, ”New Picnic Time” (1979), označila je ne samo zadnji album u njihovoj najproduktivnijoj fazi karijere već i prve sukobe u bendu zbog čega se on nakratko raspao. Već 1980. godine se vraćaju sa ”The Art of Walking”, njihovim tranzicionim albumom na kojem se čuje veliki uticaj Captain Beefhearta. Iako je počela da se u potpunosti rasipa njihova postava Pere Ubu su snimili još jedan klasik art-rocka ”Song of Bailing Man” (1982) nakon čega su nove tenzije u bendu dovele do dugotrajnijeg razlaza i posvete članova njihovim solo karijerama.
1988. godine se vraćaju još jednim uvrnutim albumom post-new wavea ”The Tenement Years”. Udruženi sa njihovim velikim fanom Stefenom Hagom (radio sa Pet Shop Boys i New Order) objavljuju ”Cloudland”, čiji se spot za singl ”Waiting for Mary” emitovao na MTV, nakon čega im se nakratko pridružila još jedna kultna figura underground muzike, Erik Dru Feldman koji je prije toga radio sa Captain Beefheartom, Snakefingerom i The Residentsima. 1991. godine s njim snimaju ”Worlds in Collision” na kojem su pokušali da se sa malo popičnijim zvukom dopadnu novim alternativnim generacijama (producirao ih je Džil Norton, poznat po saradnji sa Pixies sa kojima su Pere Ubu išli na zajedničku turneju). Pošto nisu uspjeli da se integrišu sa indie-rock publikom 90-ih, vraćaju se rudimentarnom zvuku albuma ”Story of My Life” (1993) koji je najavio povratak njihovoj klasičnoj post-punk poetici na ”Ray Gun Suitcase” (1995): album je opravdao očekivanja starih fanova kojima se nije dopalo njihovo okretanje konvencionalnijem alternativnom rocku. Potom izlazi klaustrofobični ”Pennsylvania” (1998) i njihov najteatralniji album ”St. Arkansas” (2002). Ni nakon višedecenijskog djelovanja tokom kojeg se njihova postava kontinuirano mijenjala, Pere Ubu ni dalje ne gube na kreativnoj snazi pa su snimili još tri zanimljiva albuma ”Why I Hate Woman” (2006), “Lady from Shangai” (2013) i prošlogodišnji ”Carnival of Souls”.
Pere Ubu su najproduktivniji bend post-punka. Ne poznajući granice buke unutar rocka, oni su punk strukturu filovali slojem beskompromisne buke koja je prethodila noise-rocku Sonic Youtha. Koristeći semplovane zvukove i concrete music strategije, pokazali su da je moguće unutar rock muzike postići slobododu ekspresije koja je svojstvena jedino eksperimentalnoj muzici. Kompleksni zvuk je aranžmanski ludizam iza kojeg se krije ironični humor autora koji uspjevaju da dekonstruišu moderno društvo čiji užurbani život upoređuju sa hektičnim plesom na sceni. Oni takođe nemaju zadrške ni kada su u pitanju žanrovski okviri u muzici. Polazeći od strategije punka, koriste jazz saksofon, koji je više oslonjen na tradiciju avangardnog, kakofonijskog free-jazza nego tradicionalne interpretacije ovog muzičkog stila. Interpretirajući jazz na način svojstven punk muzičaru, Pere Ubu su anarhistički bend koji odbacuje ne samo muzička, nego i socijalna pravila kao prevaziđene kategorije. Sa uoptrebom distorzičnih sintisajzera i bučnih gitara, oni su bizarnim humorom opisali noćnu moru savremenog čovjeka, koji je pritješnjen kapitalizmom i ispraznom hedonijom izgubio sopstveni identitet. Pere Ubu su inteligentna punk pobuna. Njihovo analitičko dekomponovanje rock muzike, zanimljiva poezija i duhoviti senzibilitet rasvjetlili su na jedan energičan način sudar modernizma sa klasičnim rockom. Stapajući avangardnu sa punk estetikom, rock and roll sa kraut-rockom, free-jazz sa poluartikulisanim vokalima, stvorili su jedan semantički zgusnut muzički svijet u kojem je sve izvrnuto.
Frakturisana struktura muzike i izlomljenost aranžmana i ritma rascjeplali su atom pop muzike u eksploziji kreativnosti koja je objedinila različite istorijske instance u rock muzici: sa Captain Beefheart osjećajem za formu i naraciju, kraut-rock ritmom i noise estetikom grupe Neu!, mračnim senzibilitetom njihovih post-punk savremenika Pop Group i energičnošću Mission of Burma, Pere Ubu su demolirajući karakter rock muzike podigli na jedan novi, intelektualni nivo. Ne pateći od toga da se predstave publici isuviše ”ozbiljno” i tako se opterete ulogom uštogljenih prosvetitelja, oni su kroz vickasti svirački humor rasteretili od nepotrebne pretencioznosti.
U srži Pere Ubu poetike se nalazi konflikt. Oni su poput revolucionarne dijalektike koja pokušava da stvori novi svijet na ruševinama starog. Suprotstavljajući žanrove, muziku sa semplovima iz realnog života, odsustvo melodije sa strukturom rocka i rastrzanost ritma i tempa sa konceptom cijeline, oni su na kreativan način otjelotvorili strah modernog čovjeka od kreativne stagnacije. Kao konstantna potraga za stvaralačkim progresom, Pere Ubu su muzička neuroza savremenog društva, prikaz njegove istorijske, socijalne i estetske anksioznosti kojoj je potreban u širem kontekstu jedan sasvim novi početak.
Bonus video:
