Iako je punk izazvao revoluciju u popularnoj muzici, on nije mogao da se naknadno razvija unutar sopstvenih žanrovskih odrednica. Zbog toga je bio efemeran i brzo je počeo da mutira u koliziji sa ostalim žanrovima. U tom smislu era post-punka je bila mnogo kreativnija od samog punka. Sirova energija ovog žanra otvorila je vrata za brojne improvizacije unutar rock standarda, njegujući prije direktni pristup muzici i temama, nego potrebi da se muzika učini dopadljivom. Post-punk je dopadljivost rock muzike izvrnuo naopačke čineći je ne samo iskrenijom nego ikada, nego i kroz njegovu nesavršenost stilski kompleksnijom formom. Transformišići bunt punka u ličnu ispovjest, nezadovoljstvo ne samo svijetom nego i samim sobom, post-punk je kulminirao kritičnom tačkom iza koje je popularna muzika konačno mogla da se percipira kao umjetnost.
U tom smislu muzika Mission of Burma predstavlja korak naprijed u odnosu na početke američkog punka. Bend su u Bostonu formirali 1979. godine gitarista Rodžer Miler, basista Klin Konli, bubnjar Piter Preskot i muzički inžinjer Martin Svoup. Nastali na temeljima predhodne grupe Moving Parts, Mission of Burma su punk zvuk obogatili modernističkim tendencijama ozbiljne muzike. Svoup je naime sa tejp luperom rock osnovi dodao štokhauzenovski zvuk repeticije i iako nije nikada nije svirao, smatran je integralnim članom benda jer je zapravo studijska oprema koju je koristio bila njegov instrument. Nakon velikog broja nastupa na kojima su više iritirali nego ugađali publici svojim free jazz punkom, potpisuju za lokalnu izdavačku kuću Ace of Hearts i objavljuju mini-album ”Signal, Calls, and Marches”, koji je jedan od kamena temeljaca alternative u Americi. Do kraja 1981. godine mini album se prodao u oko 10.000 primjeraka privlačeći pažnju publike van bostonske scene. Njegov uticaj na cjelokupnu alternativnu scenu je bio dalekosežan za narednu generaciju muzičara - The Replacements i Fugazi. Posebno treba spomenuti njihovu jedinu himničnu pjesmu That's When I Reach for My Revolver koja kao da je inspirisana Skorsezeovim filmom ”Taxi Driver” svojim himničnim tonom rasvjetlila priču generacijske anksioznosti. Kao arhetip beskompromisnog benda Mission of Burma su sa ”Signal, Calls, and Marches” krenuli u pravcu kojim niko nije smio da pođe prije njih. Sa haotičnim zvukom i nedostatkom konvencionalnih struktura pjesama, ovaj mini-album je objedinio sve otpadnike underground scene u mišljenju da se na sceni pojavio novi ambiciozni bend koji ne poznaje granice muzičkih stilova. Na sličan način kao što su to radili Pop Group i Pere Ubu, Mission of Burma su dekonstruisali rock destrukcijom punka, denuncirajući njenu kompaktnost razornom bukom i teatralnim vokalima.
Avangardnost benda nije posustala ni na njihovom prvom albumu ”Vs.” koji je izašao godinu dana kasnije. Još grublji zvuk ovog albuma koji je nastavio sa disekcijom mrtvog trupla popularne muzike i uvjerio kritičare da su Mission of Burma u tom trenutku bili najveći avangardni bend. Ovaj klasik post-punka koji je ispunjen sinkopiranim ritmovima, nervoznim gitarskim nabojem i nepredvidljivim naletima buke, imao je instant uspjeh kod kritike koja je u njemu vidjela najraskošniji vatromet post-punka. I upravo u trenutku kada su Mission of Burma bili na svom vrhuncu, odmah po izlasku albuma morali su da se rasformiraju zbog Milerovog oboljenja uva koje je zbog bučnih koncerata i proba rezultiralo tinitusom (neprekidno i jako zujanje u ušima). 2002. godine su se ponovo okupili, ali ne kao većina bendova zbog koncerata, već da bi ponovo radili muziku pa obljavljuju niz zanimnljivih albuma ostajući aktivni sve do danas: ”ONoffON” iz 2004, ”The Obliterati” iz 2006, ”The Sound of Speed the Light” iz 2009. i ”Unsound” koji je izašao prije dvije godine.
Mission of Burma ne spada u red bendova koji publici daje ono što žele. Opori zvuk njihovih pjesama je u direktnoj konfrotaciji sa svim onim što predstavlja pojam ”popularno”. Albumi su im sabotaža mediokretske stvarnosti, borba sa sopstvenim haosom koji se često pretvori u potpuni gubitak kontrole i totalnu kakofonijsku zbrku. Poluartikulisana vokalna vika koja se konzistentno opire melodiji unosi vam se u lice uznemiravajućim tonom. Mission of Burma je neprijateljska teritorija za svakoga ko želi da u gitarskoj muzici nađe tragove popa. Dosljedni svojoj punk energiji i potrebi za eksperimentima koji rifovskim praštanjem i bučnim ritmičkim sinkopama pokazuju ogoljeni naturalizam njihovih tekstova, bend je uspio da ne napravi kompromis i inkorporira se sa muzičkom industrijom. Divlji i nepredvidljivi Mission of Burma su kao i The Velvet Underground ostvarili veći uticaj na alternativne autore nego na samu publiku. Godinama nakon njihovog razlaza autori poput R.E.M. i Moby su obadili njihove pjesme (”Academy Fight Song” i ” That's When I Reach for My Revolver”), da bi povratkom post-punka početkom 2000-ih njihov zvuk doživio svoj eho u zvuku brojnih američkih bendova koji su reakcijom na komercijalizaciju grungea i power-popa krajem 90-ih izlaz pronašli u muzičarima koji su početkom 80-ih pod uticajem punka pokušali da redefinišu pojam kontakulture. Na identičan način su Mission of Burma pod uticajem Televisiona i Big Stara uspjeli da revalorizuju punk koji je ubrzo nakon snažnog početnog uspjeha počeo brzo da atrofira u svojoj neinventivnosti. Oni su zapravo pokušali da početnoj energiji žanra daju kompleksniji kontekst eksperimentišući na način koji nije bio poznat punk muzici, nego free jazzu ili psychodeliji, koristeći često i strategije poznate kasnijoj dance muzici (lupovanje i semplovanje). Ovom konfuznom pristupu i melanžu žanrova svojevremeno nije bilo mjesta na underground sceni koja je ipak željela da komunicira sa mejnstrim publikom tako da je njihova pozicija na bostonskoj sceni često bila marginalizovana (”Prilično su dobri, ako bi mogli da sviraju svi istu pjesmu u isto vrijeme“).
Opisujući ih, ”Rolling Stone” je sažeo njihov uspjeh u tome u što su svakome imali sve da ponude: od ljudi koji su slušali punk, preko heavy metal fanova do onih koji su ostali vjerni kanonima prog-rocka. Iza kompaktne eklektičnosti, Mission of Burma je sprovodio inteligentnu dekonstrukciju pop žanra, pokušavajući da rastavi na djelove sve njene komponente od melodije do ritma i to sa žarom djeteta koji rastavi električni uređaj roditelja samo da bi vidio kako stvari rade. Bez želje da se bilo kome dopadnu, Mission of Burma su suluda kombinacija tvrdoglavosti i bijesa radničke klase. Histerični punk Misson of Burma obesmišljava postojanje popularne muzike kao ugodne utopije za srednju klasu. Vatreni način sviranja pokazuje svu provokativnost benda koji ne samo na tekstualnom nivou nego i na sviračkom ne može ostaviti nikoga ravnodušnim. Sofisticirani u svojoj agresivnosti Mission of Burma imaju zvuk teške psihotičnosti. Neuroza ovog benda dovedena do tačke topljenja, toliko je intezivna da prikazuje anksioznost modernog društva u njenom najuznemiravajućem emocionalnom obliku. Kao američki pandam mančesterskom The Fall, Mission of Burma su deskripcija suludnosti moderne civilizacije kojoj je potrebno buđenje iz konzumerističkog američkog sna koji je odavno završen i njeno urgentno buđenje u kapitalističkom ”dada” košmaru koje nas okružuje.
Bonus video:
