Mihail Milo Pavlović, jedan od najdosljednijih pejzažista i akvarelista crnogorske likovne scene, sahranjen je juče na Cetinju. Pored prepoznatljivog likovnog izraza i pedagoškog rada koji je usmjeravao brojne generacije, Pavlović će ostati upamćen po svom kulturološkom i političkom doprinosu u stvaranju države Crne Gore.
Osnovnu školu i nižu gimnaziju završio je na Cetinju. Prve pouke o crtanju i slikanju dobio je u roditeljskoj kući na Cetinju od Mila Milunovića i Petra Lubarde. Završio je Školu za primijenjene umjetnosti u Herceg Novom.
Diplomirao je na Pedagoškoj akademiji u Rijeci na Odsjeku za likovne umjetnosti i likovni odgoj. Kao stipendista jugoslovenskog Fonda “Moša Pijade” boravio je u Parizu, a kao stipendista vlade Sovjetskog Saveza specijalizirao je slikarstvo na Umjetničkoj akademiji “Rjepin” u Lenjingradu.
Imao je preko pedeset samostalnih i učestvovao je na preko 400 koletivnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Njegov rad nagrađen je značajnim priznanjima.
Slikarski put Mihaila Pavlovića počinje u ranim pedesetim godinama XX vijeka.
Prema riječima istoričarke umjetnosti Ljiljane Zeković, na našim prostorima od tada do danas, mnoge promjene otvarale su put novim izražajnim mogućnostima modeme i postmoderne, međutim, Pavlović je ostao dosljedan personalnoj likovnoj poetici.
"Jedan od umjetnika koji je prodirući u bit prirode, kroz krucijalne aspekte njenog kosmičkog jedinstva, iskristalisao problemsko pitanje o kompleksnosti dualističkog odnosa realnog i nadrealnog, zemaljskog i nebeskog, lirskog i dramatičnog, je slikar i likovni pedagog Mihail Milo Pavlović. Genius loci rodne Cme Gore predstavlja nukleus iz kojeg je formirao svoj slikarski svijet. Kamen, voda, vazduh i vatra, kao kosmološki elementi neprestanih promjena, i njihove interakcije i emanacije u pojavnom svijetu: planine, ravnice, pomorje predstavljaju područja vitalističke energije u kojima je Pavlović uspio da harmonizuje realno i fantastično, arkadijsko i strahotao. Sve se dešava između mora i neba, kamena i neba, gdje, zapravo, trijumfuje nebo kao izvor svjetlosti i života, kao 'osnovno sredstvo ekspanzije osjećanja'. To je prostor iz kojeg je nestao čovjek, ali njegovo prisustvo je utkano u svakom djeliću slike. Možemo ga naći u njegovim tvoračkim tragovima na zemlji i duhovnim nebeskim sferama, gdje se projektuju transcendentalne senzacije njegovih strahova i nespokoja”, zapisala je Zeković naglašavajući da je Pavlović stvara slikarstvo lirske meditacije, simboličkih i misterijskih implikacija, u kojem se ljudska drama pretopila u dramu prirode, dok se snaga ekspresije udružila sa toplim lirizmom.
"Ovdje je sve podređeno mediteranskoj snazi boje i magiji svjetlost, atmosferi intimne poetike iza koje se naslućuju misteriozne sfere neobjašnjivog, iracionalnog, fantastičnog”, zapisala je Zeković.
Bonus video:
