U trenutku kada se u Londonu i Mančesteru pisala istorija punk muzike, u Bristolu su nastale neke sasvim nove vibracije.
Te 1978. godine Mark Stjuart je osnovao čuveni The Pop Group, bend koji će postaviti temelje političkog i muzičkog post-punk radikalizma u Britaniji. Dinstiktivan zvuk ovog benda izgradila je sinteza različitih senzibiliteta: tu su Markovi politički slogani, Sadžerove gitarske kakofonije i tribalno bubnjanje Brusa Smita (u isto vrijeme je svirao sa kultnim The Slits sa kojima su The Pop Group dijelili ne samo menadžera nego i jedan zanimljivi singl pod imenom ” Where There's A Will There's A Way”).
U aprilu 1979. godine izašao je prvijenac ”Y” koji je producirao cijenjeni dub-reggae producent Denis Bovel. Ovaj izvanredni debi, neizbrušeni dijamant post-punka, otvara klasutrofobični dub ”She is Beyond Good and Evil” a kruniše ga zapaljiva himna ”We are Time”. Beskompromisni album sa kakofonijskom mješavinom duba, jazza i punka nije privukao previše poklonika. Ekstremno disonantan zvuk je otuđio svojom radikalnošću veliki dio publike, koja je u tom trenutku bila naklonjena dosljednom rifovskom rock punku. Udruženi sa srodnim bendom Pere Ubu, The Pop Group je pošao na turneju koja nije doprinjela da se njihov glas čuje na rock sceni (album nije uspio da se domogne top-lista). Međutim ”Y” je na sebe skrenuo pažnju muzičke kritike koja je u njima vidjela intelektualniju verziju punk bunta čiji zvuk nije bio žanrovski monoton.
Nakon što su potpisali ugovor za ”Rough Trade” objavljuju singl ” We Are All Prostitutes” koji će postati njihov najveći hit u karijeri (iako riječ ”hit” baš i nije najedakvatnija za opis ove pjesme). 1980. godine izlazi njihov posljednji album nakon kojeg su se odmah razišli. ” For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder?” je bio korak prema hipnotičkom funk zvuku i novonastalom hip-hopu (na albumu su gostovali američki reperi The Last Poets). On takođe nije naišao na dobru recepciju pa je polako potonuo u opskurnost muzičkog podzemlja (zbog odsustva reizdanja posjedovanje ovog albuma ima posebnu kolekcionarsku vrijednost).
The Pop Group su bend koji savršeno uspio da kroz organizovanu upotrebu glasnih i neprijatnih zvukova dovede slušaoca u stanje potpune napetosti. Djelujući više kao neregularna fluktacija zvukova i randomizirana kakofonija bez ikakvog značenja, njihove pjesme su savršene za stvaranje nelagode. Ova ”estetika ružnog” je u duhu punk muzike oslikavala disonantnost modernog života. I dok su u Britaniji od izazova savremenog društva ljudi unutar prog-rocka bježali u prirodu, misticizam i neo-klasicizam, The Pop Group su apsorbovali svijet urbane alijenacije i sasuli to publici u lice. Slično Einsturzende Neubautenu demistifikovali su muziku kao industrijski diskurs i kroz svoj nesofisticirani varvarski zvuk neo-primitivizma sveli popularnu muziku na ono što jeste - socio-političku buku. Najavljujući posebno u svojim gitarskim dionicama noise-rock Sonic Youtha, oni su imali savršeno razumjevanje za dekonstrukciju pop forme kao posljednjeg utočišta (zabave) srednje klase. Zbog toga je njihova anti-pop muzika bila posvećena rušenju slatkorječivog strofa-refren ”narativa” i stvaranje novog pripovjedanja u muzici, zbog čega su imali velikog uticaja na Nik Kejva (posebno tokom njegove karijere sa The Birthday Party i na ranijim albumima sa The Bad Seeds). U nedostatku harmonije, osjećaja za melodiju i simultanost muzičkih dionica, The Pop Group su anti-establišment u svom najsurovijem obliku: neprijatni i tenzični u svom nastupu, oni su pobuna protiv muzičkih / društvenih konvencija lišenih cerebralnosti i iskrene strasti za stvaranjem. Radikalnost ovih autora u sistematičnom ”uništavanju” rock muzike je toliko dislocirala tradicionalne elemente muzike (melodija, harmonija, ritam, tempo) da pjesme djeluju kao diletantizam muzičara koji ne znaju što rade. Zbog preozbiljnosti njihovog diskursa i nedostatka humora (sem ako izuzmemo njihovo ironično ime) koji je u istom procesu imao Frenk Zapa, The Pop Group su žrtve pretencioznih ideja koje ponekad zaista ne funkcionišu.
Iako je dosta autora zaslužilo epitet ”sonični teroristi”, u slučaju The Pop Groupa je to pripadajuće na dva nivoa: pored agresivne zvučne slike koja većini slušaoca može djelovati kao akt nasilja na njihov sluh, oni su jedan od politički najagažovanijih bendova svog vremena. Sa radikalnim političkim idejama koje su oponirale konzervativnom duhu Britanije kojoj je predstojila mračna tačerijanska era, ascelerirali su nakupljeno nezadovoljstvo svojim nasilnim tekstovima i muzikom. Da su The Pop Group pravi teroristi govori to da je ova dvostruka neautorizovana upotreba tekstualnog i zvučnog nasilja imala za cilj ostvarivanje konkretnih političkih ciljeva. Kombinacija agit-propa (stihovi često zvuče kao militaristički slogani) i avangarde, čini ih savršenim saundtrakom za Pol Potov teror ili diktaturu proleterijata u Sjevernoj Koreji.
The Pop Group je kolaž različitih žanrova koji na jedan grub, direktan način sudara njihove pricipe bez namjere da ih prilagodi harmoničnom dijalogu, već ih spoji u kreativnom konfliktu. Ova dijalektika muzičkih stilova stvara vrtlog anarhizma koji sintetisan kroz koherentni ritam stvara formu izlomljene plesne muzike uz koju je ples gotovo nemoguć. Sprovodeći u svijetu muzike ono što je Barouz radio u književnosti putem cut-up tehnike, The Pop Group su eksperimentisali sa elementima različitih stilova suprotstavljajući njihova značenja. U sudaru punk etosa sa jazz senzibilitetom oni su jedan od rijetkih post-punk bendova u Engleskoj koji je na tragu onoga što je u Njujorku bio no-wave, dekonstruisali tradicionalne žanrove do nivoa neprepoznatljivosti. Na tragu onoga što je Captain Beefheart radio sa blues muzikom, The Pop Group su dekonstruisali jazz sa minimalizmom, dub ritmom, punk bukom, odnosno proto-noise rockom koji je beskompromisno cijepao zvučnike tjeskobom.
Kao predvodnici britanske avangarde, The Pop Group je uvijek bio jedan od onih bendova koji je na sopstvenu komercijalnu štetu pokušavao da proširi granice moderne percepcije popularne muzike. Dijeleći ponekad zvučnu sliku jednih PIL ili Pere Ubu, njihov klasutrofobični dub je evoluirao u čistu eksperimentalnu formu, koja je iz zelene i osunčane Jamajke se čudovišno transformisala usred sivog britanskog vremena i betonskih blokova zrada u ultimativni distopijski punk horor. Na tragu onoga što su kraut-rockeri u Njemačkoj radili (misli se na radikalnije krilo predvođeno Faustom) ili proto-cyber-punkom benda Suicide u Njujorku, The Pop Group su uspjeli da svom anarhičnom zvuku dodaju zrno britanske dekadencije. Pored toga The Pop Group su zapravo pošli dalje u saundskejp nihilizam u kojem je u muzičkom smislu autodestrukcija zapravo jedina vrsta kreacije. Uništavajući suštinu punka, jazza, duba i funka, oni su avangardom progresivnošću dekonstruisali popularnu muziku do tačke njenog potpunog obesmišljavanja. U biti modernistički readymade projekat, muzika The Pop Group je sakupljanje razbacanog smeća na deponiji pop kulture koja je reciklirana u njenoj punoj/praznoj esenciji.
Bonus video:
