Njemci su u utorak u Belo Horizonteu vratili brazilski fudbal - 100 godina unazad.
Skoro toliko vremena je prošlo od prethodnog najvećeg poraza „karioka” u istoriji - 6:0 od Urugvaja, a teško da još ima živih Brazilaca koji su svjedočili tom fudbalskom brodolomu iz 1920. godine.
Tada, međutim, brazilski fudbal nije postojao u svom pravom, najljepšem obliku. Igračima crne boje kože bio je zabranjen prilaz fudbalskim terenima, a hroničari su zapisali da su prvi brazilski tamnoputi fudbaleri, poput Fridenrajha (majka mu je bila crnkinja, otac - Njemac!), ili Leonidasa, trljali lice prahom od pirinča i ispravljali loknice u kosi kako bi se što manje razlikovali od saigrača bijele puti.
Upravo su fudbaleri boje kafe oplemenili brazilski fudbal i učinili ga najboljim na svijetu. „Jogo bonito” - u prevodu čudesna igra - počela je i prije Zizinja, Garinče, Didija, Pelea, Vave...
Taj „jogo bonito” - mit o najljepšoj igri kojoj su se Brazilci ponosili decenijama - doživio je krah u Belo Horizonteu, 8. jula 2014. godine.
Brazilcima je trebalo 20 godina da se oporave od „Marakanaca” (potopa Marakane) poraza od Urugvaja u finalu Mundijala 1950, pred 200 hiljada gledalaca u Rio de Žaneiru.
Šezdeset četiri godine kasnije, na drugom po redu Mundijalu koji su organizovali, Brazilci nisu ni vidjeli Rio i Marakanu. Dogodio im se - „Mineiraco” - potop na stadionu Mineirao u Belo Horizonteu.
Koliko će im sada trebati vremena da se oporave? Čini se mnogo, mnogo duže od Marakane i 1950. godine.
Plač i jecaji koji su odzvanjali stadionom, dok su Njemci nizali golove kao na traci, nisu dovoljno dočarali najveću brazilsku tragediju u istoriji. Jer, od 195 miliona brazilskih fudbalskih fanatika, samo je 50-ak hiljada, i to pripadnika brazilske aristokratije, uživo svjedočilo ovom potopu. Kako je tek plakao obični brazilski fudbalski puk, u šumama Amazona, na betonu Sao Paula ili plažama Rio de Žaneira?
Dogodilo se, reći će mnogi, nešto što je moralo da se dogodi. Brazilce je „pogodila” najgora fudbalska generacija u posljednjih pet decenija, a baš tada, je li moralo baš tada - najveća južnoamerička zemlja dobila je blagoslov Fife da organizuje 20. Mundijal.
Potpuni kontrast: na tribinama, kraj TV ekrana i video bimova peleovska očekivanja, a na terenu - Fred, Bernard, Paulinjo,Luis Gustavo i ostali fudbaleri koji nisu ni među najvećim zvijezdama u svojim klubovima.
Njemci su taj brazilski raskorak između realnosti i snova razobličili do krajnjih granica - surovo i bez sentimentalnosti, reklo bi se tipično njemački. „Samba” je raštimovana, više ne postoji - i nećemo je gledati, bar neko vrijeme...
Za početak, ako žele što prije da se oporave, Brazilci bi mogli da nauče od - Njemaca.
„Elf” je krajem prošlog, i početkom novog milenijuma, zahvatila strahovita kriza, igračka prije svega: reprezentacija je na Mundijalu u Francuskoj 1998. gotovo ponižena sa 3:0 od Hrvatske, a na narednom Euru u Holandiji i Belgiji 2000. nije uspjela ni da prođe grupu!
To nije bilo sve, Njemci su u kvalifikacijama za Mundijal u Koreji i Japanu doživjeli jedan od najvećih šamara u istoriji: Na Olimpijskom stadionu u Minhenu, 1. septembra 2011. godine, deklasirani su od Engleza sa 5:1!
Činilo se da je Njemačka dotakla dno, ali šta se dogodilo - „elf” se na mala vrata, kroz baraž, plasirao na Mundijal 2002. godine, a onda na vrhuncu krize - igrao finale Svjetskog prvenstva! Sve sa jednim ili dvojicom fudbalera (Balak i golman Oliver Kan) koji su bili prave evropske zvijezde.
U finalu u Jokohami Njemci su izgubili od Brazila - 2:0. Simbolično, od te utakmice počeo brazilski pad, ali njemački uzlet. Sve do „ukrštanja” u Belo Horizonteu, prije dvije noći.
Razlika je što je za Njemce jutro nakon debakla od Engleza bio „novi dan”, a za Brazilce - dan žalosti. Što više budu usvojili od Njemaca, što budu manje plakali, „karioke” će se prije oporaviti od debakla...
Bez obzira što će se i za 200 godina pisati i prepričavati kako su Njemci ponizili brazilski fudbal, usred Brazila!
Bonus video:
