Roman “Crveni april” čileanskog pisca Santjaga Ronkanjola i zbirka priča “Mene nikad nijesu puštali da pričam” Argentinca Isidora Blajstena dva su nova prevoda Ljiljane Popović Anđić i Branka Anđića.
Ronkanjolov “Crveni april“ (Laguna) ovjenčan je prestižnom španskom nagradom za roman Alfaguara 2006, a Blajstenova zbirka priča “Mene nikad nijesu puštali da pričam“ (Agora) slijedi bogatu tradiciju argentinskih pripovijedača.
“Crveni april” Santjaga Ronkanjola je roman o brutalnosti peruanskog društva, orgiji korupcije koja ruši zemlju i oštra kritika sistema, zbog čega je ovaj pisac nazvan novim Ljosom. Radnja romana se odvija oko predsjedničkih izbora 2000. tokom Velike sedmice uoči Uskrsa. Za vrijeme okrutnog, krvavog, i zastrašujućeg perioda u istoriji Perua, šokantnog po atentatima, mitu, intrigama, mučenjima - rata između ideološkog terorizma i moralno bankrotirane vlade - upoznajemo Feliksa Čakaltana Saldivara, neambicioznog zamjenika okružnog tužioca, s naizgled vrlo jednostavnim pogledom na svijet. On je nesrećan ekscentrik, koji živi povučeno pošto ga je napustila žena. Ali, iznenada dobija zaduženje za bizarnu i strašnu istragu ubistva. Istraga je puna preokreta i neočekivanih događaja i evocira dešavanja iz doba jednog od najokrutnijih i najkrvavijih razdoblja u istoriji Perua. Tužilac Saldivar je prinuđen da se suoči s onim što se dešava čovjeku i društvu kada je jedino smrt izvjesna. “Crveni april” je univerzalnna istina o korumpiranim društvima i poučan roman koji korespondira i sa našim svijetom. Santjago Ronkaljolo (Lima, 1975) je pažnju kritike i publike u cijelom hispanskom svijetu privukao romanom “Stid” 2004. godine, koji je preveden na mnoge jezike i po njemu je snimljen film. Osim toga, objavio je romane “Princ kajmana”, “Uspomene jedne dame”, “Urugvajski ljubavnik” i “Oskar i žene” kao i zbirku priča “Odrastanje je tužan posao”. Ronkaljolo je i scenarista, dramaturg, autor knjiga za djecu i novinar, saradnik raznih medija u Latinskoj Americi i španskog dnevnog lista El Pais. Dobitnik je uglednog britanskog priznanja The Independent Foreign Fiction Prize 2011.
“Mene nikad nijesu puštali da pričam” Isidora Blajstena je zbirka od 11 izabranih priča u kojima se na različit način tumači svijet i čovjekovo mjesto u njemu. U ovim pričama Blajsten se potvrđuje kao pripovijedač apsurda koji nas nagoni, da između dva talasa smijeha i jeze, osjetimo i shvatimo sve nijanse životnog spektra. Nad njegovim pričama lebdi mudra sjenka Džonatana Svifta, Marsela Švoba, Huana Hosea Areole, Kortasara i Borhesa.
Od objavljivanja “Klanice” Estebana Ečeverije, Argentina je uvijek bila zemlja izvrsnih pripovijedača. U ovoj sjajnoj tradiciji koja se između ostalih diči imenima Horhea Luisa Borhesa, Silvine Okampo i Hulija Kortasara, nalazi se i Isidoro Blajsten, autor nekih od ključnih knjiga savremene argentinske književnosti kao što su “Dablin na jugu”, “Zatvoreno zbog melanholije” i “Vrebajući”.
Isidor Blajsten (1933 - 2004) argentinski pripovijedač i esejista, stalni saradnik argentinskih dnevnih listova, bavio se raznim poslovima, između ostalog bio je fotograf, novinar, knjižar. Pored pomenutih knjiga pripovijedaka, napisao je i “Antikonferencije”, “Kočije i kraljica2, “Čarobnjak”, “Kad smo bili srećni”. Njegova proza je uključena u mnoge antologije latinoameričke i svjetske priče. Netipičan je autor čije djelo odlikuje izuzetan smisao za humor i ironiju, dobitnik je svih značajnih nacionalnih nagrada za književnost. Od 2000. godine bio je član Argentinske Akademije Književnosti i dopisni član španske Kraljevske Akademije. Umro je u Buenos Ajresu 28. avgusta 2004. Istog mjeseca posthumno je objavljen njegov jedini roman “Glasovi u noći” koji je izvrsno primljen od kritike i čitalaca.
Bonus video:
