Mundijal se 2006. vratio u Njemačku, poslije 32 godine pauze.
Reprezentacije koje su se tog ljeta nadmetale u Berlinu, Minhenu, Lajpcigu i ostalim gradovima, pamtiće Svjetsko prvenstvo u Njemačkoj kao najorganizovanije u istoriji fudbala. Sve je bilo za čistu desetku - od ultramodernih (dupke ispunjenih) stadiona, prelijepih gradova, fantastične organizacije, vrhunskog štimunga...
Za razliku od šampionata u Koreji i Japanu 2002. godine, Mundijal u Njemačkoj protekao je u znaku Evropljana, ali i bez velikih iznenađenja - ako se pod tim ne računa ispadanje velikih favorita Brazilaca u četvrtfinalu, sa meganapadom koji su predvodili Ronaldo, Ronaldinjo, Kaka, Adrijano i Robinjo.
Svjetsku titulu osvojili su Italijani, četvrti put u istoriji, pa su na taj način došli na stepenicu od Brazila (pet titula), a korak ispred Njemačke, koja je ostala na tri titule. Upravo je duel “pancera” i “azura”, u polufinalu, koje se igralo u Dortmundu, bio šlager 18. Svjetskog prvenstva.
U borbi da posljednjeg daha, u kojoj su fudbaleri potrošili bukvalno posljednje atome snage, Italijani su slavili golovima Grosa i Del Pjera u posljednjim minutima drugog produžetka (2:0). Iako nije bilo golova sve do finiša, ova utakmica pamtiće se po ultranapadačkom fudbalu, ali i po odluci selektora Italijana Marćela Lipija da u drugom produžetku naredi napad bez alternative - znajući, vjerovatno, šta ga čeka ako se protiv Njemaca budu šutirali penali. Rizik se isplatio, pa je te večeri u Dortmundu cijela Njemačka plakala.
„Lipi zaboravio katenaćo, Italija u finalu”, pisala je tada „Gazeta delo sport”.
Drugo polufinale bilo je sušta suprotnost, Francuzi su u meču lišenom bilo kakvih uzbuđenja savladali Portugal golom Zidana iz penala. Za „trikolore” se pamti da su na tom Mundijalu na jedvite jade prošli grupu, ali su u nokaut fazi, kada se razigrao Zidan otresli redom Špance, Brazilce i Portugalce...
U velelepnom finalu, igranom na Olimpijskom stadionu u Berlinu, istošeni Italijani bili su u konopcima sve do posljednjeg trenutka, ali su vrhunskom taktičkom partijom uspjeli da sačuvaju 1:1 (Zidan iz penala, Materaci nakon prekida) protiv rivala čiji su fudbaleri, utisak je, mogli još tri dana da trče.
U penal-lutriji promašio je Francuz Trezege, dok su svi Italijani bili precizni kao sat. Odlučujući penal postigao je Fabio Groso, koji je tog ljeta bio igrač odluke za Italijane - u osmini finala je izborio sporni penal protiv Australije kojim su „azuri” u 95. minutu prošli, dok je u polufinalu nokautirao Njemce.
Mundijal u Njemačkoj su, međutim, više od pojedinačnih utakmica obilježili detalji koji su ušli u anale fudbalske igre. Recimo, silovit udarac Zinedina Zidana glavom u grudi Marka Materacija, kojim je Francuz alžirskih korijena nekoliko minuta prije kraja finala, uz crveni karton, završio svoju fudbalsku karijeru. Zizu je otišao u penziju kao najbolji i najskuplji igrač svog vremena, kao virtuoz koji je svojim majstorijama obilježio jednu epohu.
Svjetsko prvenstvo 2006. pamtiće se i po engleskom sudiji Gremu Polu, koji je u odlučujućem meču u grupi između Hrvatske i Australije pokazao Hrvatu Josipu Šimuniću tri žuta kartona prije nego što je izvadio crveni.
U Njemačkoj je tog ljeta igrala i jedna nepostojeća država, Srbija i Crna Gora, pošto je samo 20 dana prije početka Mundijala Crna Gora na referendumu izglasala nezavisnost. Na Mundijalu su, međutim, nakon povrede Mirka Vučinića igrali samo fudbaleri iz Srbije (ili makar oni koji su se izjašnjavali kao Srbi), a SCG je Mundijal završila neslavno, sa 10 primljenih golova u tri utakmice grupe.
Treće mjesto osvojili su Njemci, koji su imali i najboljeg strijelca, Miroslava Klosea, sa pet golova.
Za razliku od šampionata u Koreji i Japanu 2002. godine, Mundijal u Njemačkoj protekao je u znaku Evropljana, ali i bez velikih iznenađenja
Bonus video:
