Knjigu “Kako smo propevali” Ivan Ivačković je posvetio kćerki, koja pripada generaciji onih koji su Jugoslaviju upoznali samo iz priča starijih, otkrio je prilikom predstavljanja ovog djela u u srijedu veče u Gradskoj knjižari u Podgorici.
“To je bila i jedna od ambicija tokom pisanja knjige, da oni koji ne znaju ništa o Jugoslaviji ili su o njoj čuli samo iz priča drugih, saznaju nešto više o toj zemlji i njenoj muzici, ali je namjera bila i da napravim inventar uspomena moje generacije koja je odrasla u Jugoslaviji”, kazao je Ivačković na promociji održanoj u okviru VI Zimkog salona knjige “Booka 2014”.
U knjizi “Kako smo propevali”, on se osvrće na društvo, društvene događaje i politiku, ali je glavna tematika muzika tog perioda.
“Muzika je ogledalo društva, ona hvata duh vremena više nego bilo koja druga umjetnost. Kada se vjenčavate ne zovete pisca, niti slikara, već nekoga da vam pjeva”, pojasnio je pisac i muzičar, koji je u svojoj knjizi otkrio i brojne anegdote i zanimljivosti iz svijeta muzike.
“Pedesetih godina je vladao Đorđe Marjanović i tada je to bio veliki uzlet zabavne muzike. Marjanović je bio čovjek koji je prvi u Jugoslaviji skinuo mikrofon sa stalka i sa njime ušetao u publiku, prvi koji je skinuo sako na bini i koji je pravio dramu dok pjeva. Reći da je prvi u svemu tome u Jugoslaviji je tek dio istine, jer je on to radio četiri godine prije Mik Džegera i devet godina prije Džima Morisona”, ispričao je Ivačković.
“Tito je bio najveća zvijezda, on je uveo glamur u Jugoslovensku politiku. Jovanka Broz je pratila svjetske moderne trendove, a Tito je sebe doživljavao kao superstar i on je to i bio. Nije samo Goran Bregović bio Tito jugoslovenskog rokenrola, već je i Tito bio Goran Bregović jugoslovenske politike”
“Još interesantniji je slučaj Cuneta Gojkovića i njegove pjesme 'Kafu mi draga ispeci'. Bilo je više prodatih ploča tog singla, nego gramofona, jer su ljudi prvo kupovali ploču pa onda dizali kredit da kupe gramofon”, otkrio je pisac, koji je u svojoj knjizi opisao i dvije velike eksplozije rok muzike u Jugoslaviji, koje su se dogodile '60-ih i '80-ih godina prošlog vijeka.
“Tada se javlja vrsta muzike i kulture koja je po definiciji opozicija i koja prkosi establišmentu. Vlast je zatečena i ne zna šta treba da radi, ali na kraju donosi dvije pametne odluke. Prva je da te muzičare ne dira, a druga još pametnija odluka je bila da povremeno te muzičare potapše po ramenu i od potencijalnih suparnika napravi saveznike”, pojasnio je on.
Ivačković je dotakao i politička dešavanja i ličnosti iz perioda Jugoslavije, a Josipu Brozu Titu je posvetio i prvo poglavlje knjige koje nosi naziv “Tito superstar”.
“Tito je bio najveća zvijezda, on je uveo glamur u Jugoslovensku politiku. Jovanka Broz je pratila svjetske moderne trendove, a Tito je sebe doživljavao kao superstar i on je to i bio. Nije samo Goran Bregović bio Tito jugoslovenskog rokenrola, već je i Tito bio Goran Bregović jugoslovenske politike”, ispričao je Ivačković.
Dvije detonacije
U svojoj knjizi, čije korice krasi slika jednog od najpopularnijeg benda Jugoslavije - “Bijelog dugmeta”, Ivačković analizira i fenomen novokomponovane narodne muzike.
“Postojala su dva talasa, odnosno dvije detonacije. Prvi talas je šezdesetih predvodila Lepa Lukić, a drugi, osamdesetih još ljepša Brena. Najveća konkurencija Lepe Lukić bila je Silvana Armenulić, ali je Lepa Lukić bila kraljica novokomponovane narodne muzike, a tako je sebe i doživljavala, čak se i slikala u opancima sa krunom”, nasmijao je prisutne pisac.
“Razlika je što se tada ta muzika tretirala kao šund, to je bio naziv za zabavu najnižeg reda i tim ljudima je bilo onemogućeno da se pojavljuju u medijima. Niste mogli da ih vidite ni na državnoj televiziji, niti da ih čujete na radiju, ali su se '80-ih narodnjaci osvetili i medije pretvorili u sopstveni teren”, dodao je on.
Bonus video:
