Jedan od najkultnijih bendova 60-ih The Monks, imao je zanimljivu predistoriju. Kada je pet mladića, budućih članova obog benda odlučilo da se sredinom 60-ih prijavi za vojsku, to nisu uradili iz patriotskih razloga, već zbog novca.
Provesti nekoliko godina na odsluženju vojnog roka u Zapadnoj Njemačkoj na vrhuncu hladnog rata, kada im je predočeno da je njihov posao samo da uspore snage Varšavskog pakta, drugim riječima bezuslovno daju život dok ne dođe pojačanje iz Amerike, vjerovatno je za ove mladiće bio dovoljan ožiljak.
Mnogi od njih su već u vojsci svirali obrade rock ’n’ roll standarda, ali tek sa završetkom vojnog roka, kada su odlučili da ostanu u Njemačkoj, počinje prava karijera njihovog benda 5 Torquays. Sklonosti ka eksperimentisanju i odluka da pod novim imenom The Monks rade na autorskom materijalu odvodi ih na put potpune radikalizacije rock forme.
Bend je najprije odbio da igra po pravilima establišmenta. Iako su svirali po istim hamburgškim klubovima kao i The Beatles, odlučili su da oponiraju pop zvuku liverpulske četvorke.
The Monks (FOTO:thequietus.com)
Sa garažnim zvukom koji je više bio mješavina buke nego bilo čega drugog, minimalističkim pristupom strukturi pjesama i tekstovima koji nisu ni približno bili na tragu ”I Wanna Hold Your Hand” estetike (umjesto toga su pjevali ”Well I hate you baby with a passion yeah/You know I do, but call me”), The Monks su izgradili poseban zvuk abrazivnog rocka.
Sa posebnim imidžom koji je uključivao ne samo oblačenje odjela franjevačkog reda ili katoličkih mantija, nego i izbrijavanje sredine glave poput sveštenika i nošenje omče oko vrata umjesto kravate, The Monks su svojevremeno bili skandalizovani. Na koncertima je publika bila previše zbunjena, a i česti su bili i napadi na članove benda zbog blasfemičnog izgleda ili stava o Vjetnamskom ratu.
Sa uvrnutim i nerjetko mračnim smislom za humor The Monks su nekontrolisano oslobađanje inhibirane histerije, ludistički osvrt na totalitarno društvo u kojem su živjeli. Njihova drskost vjerovatno je od sebe odbila brojnu publiku, ali je i kroz provokaciju ukazala na neiskreni odnos rock muzike prema muzičkoj industriji i samom društvu. Ostajući pri tome da je njihova nedopadljivost glavno oružje u borbi protiv mediokritetski postavljenih principa u muzici, The Monks su svojim stavom i bezobzirnom proizvodnjom dvominutnih kakofonijskih ”napalm bombi” ukazali da će uslijediti vrijeme promjena.
Na sličan način kao što je to Lu Rid u isto vrijeme radio kroz minimalizam i ogoljenu strukturu rocka, The Monks su istim strategijama predstavili popularnu muziku kao ultimativno industrijalizovanu psihozu
Snimivši u svojoj kratkoj karijeri samo jedan album sa dvanaest pjesama ”Black Monk Time” koji je 1966. godine najavio sve ono što će uslijediti narednih deset godina u pop muzici, The Monks su ušli u istoriju kao prvi bend koji nije uspio da previše ozbiljno shvati sebe i ima prevelike ambicije.
Bend je imao sreću da se udruži sa Karl H. Remijem i Valterom Nimanom koji su kao školovani dizajneri bili kreativni menadžeri The Monksa. Njih dvojica, za koje možemo slobodno reći da su na neki način spoljni članovi bedna, konceptualno su osmišljavali ne samo njihov vizuelni identitet, nego i zvuk. Razgovarajući sa bendom o svrsi, komunikaciji, slici i minimalizmu oni su sprovodeći modernističke teorije na polju pop muzike uradili nešto slično što je Endi Vorhol probao sa The Velvet Underground. Ohrabrujući radikalne ideje koje bend sam nikada ne bi do kraja sproveo, njih dvojica su bili katalizatori njihove pop dekonstrukcije.
The Monks su redukcionim metodama dolazili do svojih pjesama: ako su imali i strofu ostavili bi samo refren, a ako je bilo šest akorada u refrenu, onda bi ga smanjili na dva ili jedan, a ako je tekst imao petnaest riječi, dilema je bila kako da ga smanje na samo tri.
Kao istinski koncentrat rock and rolla, muzika The Monksa je kroz nedostatak harmonijske progresije bila usmjerena na progresiju nervoze utemeljujuću svoj zvuk isključivo na ritmu. Ne postoji pravilo rock ’n’ roll muzike koje The Monks nisu srušili svojim sviranjem: orgulje nisu imale nikakvu melodiju, gitare su bile fuzirane i mikrofonične, bunjevi su odsvirani bez činjela, bendžo je rifovski sviran na samo dvije žice, a prateći vokali su jednoglasno pjevani.
Definitivno ispred svog vremena The Monks su svojom repetativnom muzikom ostali bez ikakvog komercijalnog uspjeha. Tek kasnije stiču kultni status u Americi posebno među novim autorima koji su u njima prepoznali inventivnu nekonvencionalnost.
Upravo kao što je punk 70-ih pokušao da se vrati furioznim korjenima rock ’n’ rolla, iz tih korjena je izrastao i svijet The Monksa - neurotični rock
Autori koji su isticali veliki uticaj The Monksa na njihov muzički rukopis žanrovski i stilski varira: Dead Kennedys, The Fall (koji su ih i obrađivali), Jon Spencer Blues Explosion, The Beastie Boys i The White Stripes su samo neki od mnogobrojnih autori koji su isticali značaj The Monksa na njihov muziku.
The Monks spada u red najboljih američkih freak-rock bendova. Iako je britanska scena uvijek imala sklonosti ka ironiji, ipak je Amerika bila ta koja je dala najekscentričniji rock ’n’ roll. Autori poput Frenka Zape i Catpain Beefhearta, a kasnije The Residentsa nikada ne bi toliki dugo opstali u okvirima evropske muzičke industrije sa svojim uvrnutim smislom za humor, bizarnim sklonostima da muzičku formu gurnu u sunovrat. Sa izuzetno prljavim garažnim zvukom koji svojom agresijom i noise-rock bukom prevazilazi imidž loših momaka jednih The Rolling Stones ili ranih The Kinks (čija pjesma ”You Really Got Me” je promjenila njihovu perspektivu gledanja na rock muziku), The Monks su avangardni proto-punk bez premca.
Upravo kao što je punk 70-ih pokušao da se vrati furioznim korjenima rock ’n’ rolla, iz tih korjena je izrastao i svijet The Monksa - neurotični rock, čiji primitivizam i jednostavnost je semantički kompleksniji od većine bendova koji su tada pokušavali da postanu ozbiljniji od popularne muzike.
Na sličan način kao što je to Lu Rid u isto vrijeme radio kroz minimalizam i ogoljenu strukturu rocka, The Monks su istim strategijama predstavili popularnu muziku kao ultimativno industrijalizovanu psihozu. I dok su The Velvet Underground u tome bili previše intelektualni, The Moks su kroz ludizam i visceralnu intuiciju došli do suštine rock ’n’ rolla, kao brutalnog animalnog pira hormona i frustracija. Ipak ni njima se ne može oduzeti doza samosvjesne društvene kritike.
U njihovoj najpoznatoj pjesmi, udarnom antiratnom proto-punku ”Monk Time” prije nego što je to dosta autora u Sjedinjenim Državama uradilo, oni su najdirektnije osudili američku vladu za angažovanje vojnih trupa u Vijetnamskom ratu. Sa stihovima: ”Why do you kill all those kids over there in Vietnam?/Mad Viet Cong./My brother died in Vietnam!/” The Monks nisu salonski intelektualci već kritičari iz redova radničke klase koja je otišla u vojsku samo zbog novca. Najbolje ocrtavajući strahote življenja u ideološkom, blokovskom i generacijski podjeljenom svijetu 60-ih, The Monks su simptom vremena u kojem su živjeli.
U tom smislu psihotična ”Monk Time” čija anksioznost posjeduje napetu atmosferu Pinčonovih romana je izvanredna dekripcija 60-ih, preciznija od svog samosvjesnog aktivističkog duha hipi generacije. Destruktivna priroda njihove muzike i repetativna neuroza robot-rock rifova njihovih pjesama proizvodi efekat transa koji je stran narkotičkim iskustvima psihodelične hipi muzike i bliži primitivnom ritmičkom zanosu plemenskog plesa. Vjerovatno da nije došlo do rađanja psihodelije, odnosno da upotreba psihoaktivnih supstanci nije postala toliko masivna pojava, muzika bi polivena testosteronom i kratkim pićima krenula mnogo brže u pravcu koji su zacrtali The Monks i umjesto ljeta ljubavi bi imali punk evoluciju deset godina ranije.
Galerija
Bonus video:
