U izdanju beogradske izdavačke kuće “Most-Art” objavljena je knjiga poezije Svetislava N. Brkovića pod naslovom “Sveličje, Vrtlar - Zidanica - Dugi minut”.
Ovo je četrnaesta knjiga poezije Svetislava Brkovića, a do sada je objavio knjige “Neprestani nepristani” (1990), “91/92” (1993), “Slike Slika” (1996), “Ognjište na vodi” (1998), “Zraka tog stana” (1998), “Mir Jani” (2002), “Izumljenje” (2003), “Drugi Novi početak” (2005), “Upad Riječi - ispred Zamka” (2005), “Dvojedan bez dan” (2007), “Zona/Staza u parku” (2007), “Na trag” (2009) i “Kuća” (2009).
Brkovićevu posljednju knjigu “Sveličje” čine tri cjeline, “Vrtlar - Zidanica - Dugi minut”, a prema tumačenju Jovanke Vukanović povezuje ih tematska nit “nastajanje - stvaranje - nastavljanje, tj. misao i jezik kazivanja, kao vječite teme poezije”.
“Kako takav svekoliki ljudski univerzum, koji je stigao u stanje bez reda i mjere, vratiti u njegovu primarnu čistotu, u kosmički početak, u sami čin stvaranja svijeta, u kosmički prasak, kada je sve, u tom trenutku stvoreno, posjedovalo svoju autentičnu, iskonsku energiju, bez dodatne metaforičke zavodljivosti, izvedenica, pleonastičkih rasipanja i slikovnih umnožavanja? Pitanje dovoljno izazovno da može da obdrži svu misaonu dramatiku koja izvire iz Brkovićevog “Vrtlara”, kao duboko imaginativnog došaptavanja sa univerzumom. Pjesnik će napisati: 'Pretraživač - češljugar / izbijenom prazninom čuvstva / zaviri u / prozirni nabor Stiha / -vjekovitu krasotu; Uvježbani djetlić / u Tekstu / otkuca crvotočinu'”, zapisala je Jovanka Vukanović o poeziji Svetislava N. Brkovića.
Srba Ignjatović naglašava da se tumač poezije Svetislava N. Brkovića “mora pomiriti s mogućnošću da će brojne njegove tvrdnje, nalazi, zaključci - nužno podrazumijevati pojednostavljenja”.
“Reklo bi se, zapravo, da naš pjesnik neprestance stvara - dograđuje jednu krajnju pjesmu, snijevano dosežnu, razvijanu i sjedinjenu, analitično rasutu i sasutu, segmentovanu i načelom objedinjenu, nemoguću i moguću, konačnu i beskonačnu. Zaključna tvrdnja: trodjelno sa-činjeno, trojstveno, Sveličje valja čitati i doživljavati kao Spjev. Moderan, postmoderan, postpostmoderan... kako god, ali kao Spjev, zidanicu koja je iznad klasifikacija”, zapisao je Ignjatović.
Aćin je primijetio da se u Brkovićevoj poeziji “u urvinama riječi, među stjenjem, njedri čudesno bilje i razmnožava svakojaki životinjski svijet”
Povodom poezije objavljene u knjizi “Sveličja” Jovica Aćin je primijetio da se u Brkovićevoj poeziji “u urvinama riječi, među stjenjem, njedri čudesno bilje i razmnožava svakojaki životinjski svijet”.
“Poetska riječ je zagonetka. Kao da gledamo kroz ogledalo, kazaće Sveti Pavle na jednom od najzagonetnijih mjesta u svojim Poslanicama. Riječ bježi. Brković je, kao u molitvi, zaziva da mu se vrati. I završava sa sumnjom da li je uopšte bio kadar da je izrekne. A ako ju je izrekao, pita se da li je istinska priroda stvari saopštena u njoj i da li je on bio na putu istine. Svejedno, jeste na vječnom putu ka njoj. U neku ruku mi smo na raskršću i valja da izabremo, ma koliko svaki izbor mogao biti lažan”, zaključuje Aćin.
Bonus video:
