Pikaso je privlačio mnoge žene, ali nije bio čovjek sa kojim je bilo lako živjeti. Umio je da bude prijeke naravi i često grub kada mu posao ne ide od ruke. Inače je, naravno, bio sasvim šarmantan. Volio je žene, ali je bio veoma samoživ i uvučen u svoju umjetnost.
Govorio je, čak, da su žene te koje treba njega da osvajaju, a kada su se dvije potukle oko njega, on je, jednostavno, rekao: “Neka pobijedi bolja.” Smatrao je da su žene “sprave za izazivanje patnje” i da postoje dvije vrste žena: boginje i otirači.
Fernanda Olivije
je bila prva prava i velika Pikasova ljubav, ali i žena koju je bilo teško zavesti. Često je mijenjala ljubavnike i bila je prilično kontradiktorna ličnost – s jedne strane vrlo lijenja, a sa druge energičnog i nezavisnog duha. Ona sama je bila kao umjetničko delo – crvenokosa, kao izvajana, omiljeni model umjetnika, prava “it girl” tadašnjeg Pariza. On ju je upoznao 1904. godine; tada, nijedno ni drugo nisu slutili da će upravo ona biti ta koja će promijeniti tok ne samo njegovog stvaralaštva već i zapadne umjetnosti.
Impresioniran Fernandom, pomalo tromom i smetenom, Pikaso napušta poetični romantizam tzv. Ružičastog perioda (Périod Rose) i prepušta se dinamičnosti savremenog Pariza. Tokom 1906, sa njom boravi u španskom selu Gosol, gdje izrađuje preko 60 njenih portreta u kojima kombinuje njen senzualni izgled i tradicionalnu kubističku arhitekturu sela. Tada nastaje i njegova najuticajnija slika XX vijeka – Gospođice iz Avinjona (Demoiselles d’Avignon). Kasnije je priznao da je kao model za jednu od Gospođica sa slike poslužila upravo Fernanda.
Međutim, dok on radi na toj slici u svom studiju na Monmartru, Fernanda ga napušta na neko vrijeme. On proživljava emocionalnu buru i njegov bijes uzrokuje potpuno raskidanje sa renesansnom idejom utvrđene perspektive – slikarstvo više neće biti isto.
On tada počinje da se viđa sa njenom bliskom prijateljicom Evom Guel.
Tokom 1930, u belgijskim dnevnim novinama “Le Soir”, Fernanda je objavila serijal tekstova o Pikasu pod nazivom “Pikaso i njegovi prijatelji”. Pikaso je unajmio advokate koji bi spriječili dalje objavljivanje njenih tekstova. Ona je pristala na to, u zamjenu za novčanu nadoknadu. Godine 1988, 22 godine nakon njene smrti, objavljen je ostatak tekstova o njihovom zajedničkom životu, kao knjiga “Voleći Pikasa” (Loving Picasso). Poseban značaj ove knjige se ogleda u tome što je ona jedina od njegovih muza koja je sa njim živjela prije nego što je stekao slavu i bogatstvo.
Eva Guel
Od svih sedam Pikasovih muza, o Evi se najmanje zna. Ona se pojavljuje na samo dvije fotografije, a njen život je do danas ostao potpuna misterija. Kratko vrijeme koje je provela sa Pikasom prije nego što će vrlo mlada umrijeti od tuberkuloze, poklopilo se sa periodom sintetičkog kubizma, u kome su elementi posmatranja sjedinjeni u poluapstrakne kompozicije, uz čestu upotrebu kolaža i teksta. Iako je Pikaso nikada nije naslikao, posvetio joj je nekoliko slika u koje je uvrstio riječi “Ma Jolie” i “J’aime Eva” (Moja lijepa i volim Evu) – nikada prije i nikada posle on neće tako otvoreno umjetnički iskazati svoju privrženost nekoj ženi. Njena smrt ga je emocionalno slomila. Ali, naravno, ne zadugo.
Olga Hohlova
Brak Pikasa sa ukrajinskom balerinom Olgom Hohlovom, sklopljen 1918. godine u ruskoj pravoslavnoj crkvi u Parizu, podudario se sa potpunim preokretom u stvaralačkom opusu – od apstrakcije koja je mijenjala svet do relativno konzervativnog neoklasicizma.
Godine 1921, Olga je Pikasu rodila prvog sina, Paula, i tada se Pikasovo stvaralaštvo okreće temi majke i djeteta.
Pikasov nemirni umjetnički duh bio je neukrotiv, a društveno aktivna Hohlova je pokušala nemoguće – da ukroti sada već priznatog i bogatog umjetnika. Jedino što je uspjela je da počne da ga guši i započne raspadanje njihovog odnosa, kao i da ponovo promijeni tematiku njegovog stvaranja. Ona je sve više gubila vezu sa stvarnošću, a njegovi umjetnički prikazi Hohlove, kao i žene uopšte, odišu sa sve više mržnje i odbojnosti, što na kraju vodi do izvrnutih prikaza zuba, udova i vagina.
Mari-Tereza Valter
Pikaso je čak osam godina svoju vezu sa sedamnaestogodišnjom Mari-Terezom krio od Hohlove. Mari-Tereza je bila plavuša, sportskog izgleda i energičnog duha, ali o umjetnosti nije znala ništa. Pikaso ju je ovjekovječio u djelima stapajućeg, idiličnog erotizma u kojima se jasno osjeća njeno uživanje u sopstvenoj senzualnosti, kao i umjetnikovo potpuno zadovoljstvo u prikazivanju iste.
Godine 1935, Mari-Tereza rađa Maju (Maya, čije je puno ime bilo Maria De La Concepción), čiji će sin kasnije objaviti knjigu “Pikaso: Prava porodična priča” (Picasso: The Real Family Story) o svom slavnom djedu.
Mari-Tereza je znala da se Pikaso zaljubljuje u Doru Mar i bila je vrlo ljubomorna na nju. Kada su se jednom srele u njegovom studiju, započele su svađu koja se pretvorila u tuču, što je Pikaso kasnije opisivao kao “jednu od najdražih uspomena”.
Mari-Tereza se objesila četiri godine nakon smrti Pabla Pikasa.
Dora Mar
Sledeća velika muza Pabla Pikasa, Dora Mar je rođena kao Teodora Marković: Fotograf i umjetnca francusko-hrvatskog porekla, bila je uz njega za vrijeme njegovog najvećeg političkog angažmana, a inače je upravo ona bila fotograf i zabilježila je nastanak Gernike, na koju je on uvrstio i njen lik. Upoznala je Pikasa na terasi kafea Café les Deux Magots, i tom prilikom se on igrao nožem zabadajući ga u sto, između njenih prstiju, sve dok je nije uboo. Kada se to desilo, zamolio ju je da mu pokloni okrvavljenu rukavicu, koju je on kasnije čuvao na polici u svom ateljeu.
Dora je bila vrlo ljubomorna na Mari-Terezu, kao i na Maju, jer Dora nije mogla da zatrudni. Zbog toga je često bila lošeg raspoloženja, a Pikaso je uživao da slika “prelijepu, tužnu Doru”, koju je nazivao svojom “privatnom muzom”. Jedna od najpoznatijih slika Pabla Pikasa, Žena koja plače, inspirisana je likom Dore Mar.
Godine 1943, Pikaso je napušta zbog mnogo mlađe Fransoaz Žilo i Dora postaje nervno rastrojena i psihički nestabilna. Povlači se u samački život i njena umjetnička karijera, do tada u usponu, odjednom doživljava sunovrat. Ona umire u siromaštvu i samoći.
Fransoaz Žilo
Slučaj Fransoaz Žilo pokazao je da Pikaso, ipak, nije uvijek mogao da radi šta mu se prohte.
Svoju novu muzu, četrdeset godina mlađu od sebe, upoznao je 1944, nakon njene prve izložbe slika. Tokom narednih devet godina, ona se sa svim njegovim okrutnostima i izopačenostima nosila potpuno smireno, uspješno vodeći relativno miran porodični život sa njim i njihovo dvoje djece, Klodom i Palomom. Međutim, osim sjajnih crteža i litografije Fransoaz Žilo, porodični život multimilionera na Azurnoj obali nije dobro uticao na Pikasovo stvaranje. Gubio je kontakt sa stvarnošću i sve češće viđao druge žene. Fransoaz je bila prva i jedina od Pikasovih muza koja ga je napustila svojevoljno, netaknutog dostojanstva. Ali, njena pobjeda se tu nije završila.
Jedanaest godina nakon rastanka sa Pikasom, Žilo je napisala knjigu “Život sa Pikasom”. Pikaso je pokušao da joj sudskim putem zabrani objavljivanje ove knjige, ali je ona dobila parnicu. Knjiga je prodata u preko milion primeraka na više jezika. Još jedna pravna pobjeda Fransoaz Žilo je što je uspjela da spreči Pikasa u oduzimanju prezimena Ruiz-Picasso njihovoj deci.
Kasnije se udala za pronalazača polio-vakcine, Džonasa Salka.
Žaklina Rok
Poslednja Pikasova velika ljubav, Žaklina Rok, bila je ta koja je uspjela da ga smiri. Ona je bila njegova druga žena, ali nisu imali djece. Tokom dvadeset godina provedenih sa njom, od 1953. do svoje smrti 1973, Pikaso je naslikao preko 400 portreta i nacrtao preko 1200 crteža inspirisanih svojom posljednjom muzom. Slikao ju je ističući njene karakteristike, mačkastog lica i dugog vrata, a njegovi potezi su, ponovo, posle mnogo vremena, bili smireni.
Pikaso je preminuo 1973. godine, a Žaklina nije dozvolila njegovoj djeci Fransoaz, Klodu i Palomi, da prisustvuju sahrani. Kasnije je ulazila u sporove sa njima oko njegovog umjetničkog nasleđa – kao rezultat kompromisa, osnovan je Musée Picasso u Parizu.
Bonus video:
