Violent Femmes su početkom 80-ih osnovali pjevač i gitarista Gordon Gano, basista Brajan Riči i perkusionista Viktor De Lorenco. Uzimajući ime koje u lokalnom slengu znači ”nasilne šonje”, već u samom startu su stavili do znanja da žele da demistifikuju mačoističku sliku rock ’n’ rolla po kojoj bi trebalo da budu neizmjerno harizmatični i dovoljno kul za jednu epsku biografiju prenatrpanu alkoholom, kokainom i promiskuitetom.
Kao dobro čuvana tajna indie scene, album je izvanredan esej o odrastanju na Srednjem zapadu
Praveći muziku sa kojom su mogli da se identifikuju jedino isfrustrirani tinejdžeri, Violent Femmes su poput pravih autsajdera karijeru započeli kao ulični svirači.
Međutim, imali su sreću da nalete na gitaristu The Pretendersa, Džejmsa Hanimen-Skota (inače jednog od talentovanijih američkih muzičara te ere koji je nažalost zbog droga ubrzo preminuo), zahvaljujući čijim vezama potpisuju ugovor za izdavačku kuću i objavljuju 1983. godine čuveni ”Violent Femmes”.
Kao jedan od najboljih debija svih vremena, album je udario temelje za dalju revitalizaciju folk muzike. Sa ruralnim bekgraundom i u duhu punk muzike snimili su ključni američki alternativni album tog doba pa se izlazak ove ploče može smatrati početkom nove ere na sceni novog kontinenta.
Kada god govorimo o ”amerikani” uvijek imamo na umu Srednji zapad Sjedinjenih Država sa svim svojim čarima
Iako ”Violent Femmes” nije ostvario značajan komercijalni proboj, njegov uticaj na kasnije generacije muzičara je bio velik i postepen (umjesto instant uspjeha, taj proces se dešavao polako).
Kao dobro čuvana tajna indie scene, album je izvanredan esej o odrastanju na Srednjem zapadu (važno je spomenuti da je gotovo sve pjesme sa albuma Gordon Gano napisao još kao srednjoškolac).
Čist klasik u svakom smislu, ”Violent Femmes” je izgradio osobenu dinamiku pjesama u kojoj su mirniji djelovi infantilni da bi vremenom sakriveno ogorčenje sve više ključalo i konačno eksplodiralo u burnom refrenu. Ovu vrstu strukture kasnije će preuzeti i dodatno radikalizovati Pixies, a preko njih i Nirvana.
Nakon genijalnog prvijenca Violent Femmes više nikada nisu objavili album koji je približno dobar. Sljedeće godine izlazi ”Hallowed Ground” koji je bend pokazao u nešto mračnijem, gotskijem izdanju.
Baveći se svojim odnosom prema ocu i religiji, Gano je je na ovom albumu snimio posljednje velike pjesme u karijeri. Iako su naredne ploče imale svoje momente, nikada nisu djelovale ujednačeno kao prve dvije.
U tom smislu ”The Blind Leading the Naked” (1986) sintetišući folkom sa country i blues musicom je izgubio sirovi impuls Violent Femmesa sa početka karijere. Mračni album ”3” (1989) je bio malokrvni pokušaj da se vrate zvuku debija, dok se na ”Why Do Birds Sing?” (1991) Violent Femmes nakratko vraćaju u kondiciju sa sjajnim pjesama kao što su ”American Music”, ”Out the Window”, ”He Likes Me” i ironičnom obradom velikog hita ”Do You Really Want to Hurt Me?” benda Culture Club.
Kada god govorimo o ”amerikani” uvijek imamo na umu Srednji zapad Sjedinjenih Država sa svim svojim čarima: white trash, kič radničke klase, duhovna i materijalna bijeda redneka, provincijalizam i country tuga hilbili nacije.
Muzika koja dolazi iz tih krajeva oslikava melanholiju koja kadkada transcedentira u čistu poeziju, ali uglavnom završava na radio stanicama diskutabilnog kvaliteta koje slušaju brkate kamiondžije dok ispod sjedišta kriju viski.
Njihova ekscentričnost je u prvi plan stavila uvrnutost folk tradicije, njen skriven ludizam
Ovaj socijalni kontekst je zapravo plodno tlo za bizarnosti koje su izvanredno prikazane u ”Stroszeku” Vernera Hercoga (sniman u rodnom gradu masovnog ubice Ed Gina koji je inspirisao film ”Pycho”) i izvanrednom ”Gumo” Harmoni Korina.
Ikonografija Srednjeg zapada je u velikoj mjeri bila eksploatisana od strane autora koji su sa pozicija kulturnih metropola prihvatili poetiku folk muzike oplemenjujući je širom vizijom američke tradicije, ali niko nije uhvatio ni tračak uvrnutosti koju nudi ta sredina.
Prvi bend koji je bio svjestan svog bizarnog ”midwest” identiteta, ali i šireg muzičkog konteksta u kojem je stvarao muziku su čuveni Violent Femmes (dolaze iz Viskonsina u kojem je Herzog snimao ”Stroszek“).
Suština osobenog zvuka Violent Femmes je u tome što su sintetizovali post-punk estetiku sa američkom tradicionalnom muzikom
Njihova ekscentričnost je u prvi plan stavila uvrnutost folk tradicije, njen skriven ludizam. Poletni zvuk ovog benda pomiješan sa oporošću vokala i neurotičnim trzajima ritam sekcije, nudi jedan cinični osvrt na američko nasljeđe.
Čak i kada u svom opusu imaju dirljive balade kao što je na primjer ”Good Feeling” vokal i pored sve ozbiljnosti i dalje zvuči ironično. Otklon od emocionane katarze country i folk žanra čini ih autentično subverzivnim buntovnicima, jer dolaze iz Milvokija.
Manične pjesme ispunjene provokativnim humorom, tinejdžerskom opsesijom seksom i ambivaltentnim odnosom prema religiji su biser američke alternativne muzike 80-ih. Sa duhovitim tekstovima koji su često dadaistički besmisleni, Violent Femmes su sa šašavim pjesmama prvi pravi tradicionalistički američki bend koji je imao sve što treba da ima jedna underground grupa.
Nikada nisu postigli komercijalni uspjeh. Uvijek su ostali kultni bend za neshvaćene autsajdere i buntovne klince. Mnogo prije nego što su R.E.M. sa ”Green” (1989) uveli alternativnu muziku u svijet mejnstrima, oni su definisali takav pristup žanra kao pioniri ”folk revival” muzike.
Sa amaterskim sviračkim sposobnostima i sirovom energijom pronašli su akustični način da se bore sa mladalačkim frustracijama i izbjegnu stereotipnu upotrebu moćnih, distorziranih rock rifova.
Oslanjajući se donekle na tadiciju The Velvet Underground i solo karijeru Džonatana Ričmena, Violent Femmes su cinični anarhisti zarobljeni u topose konzervativnog zvuka.
Hibridni zvuk punk-folka koji su oni stvorili, savršeno je izrazio nemirni duh tog podneblja, njegovu neobičnu kapricioznost
Suština osobenog zvuka Violent Femmes je u tome što su sintetizovali post-punk estetiku sa američkom tradicionalnom muzikom. Dok su se autori CBGB scene oslanjali na rock ’n’ roll i pokušali da ga reinterpretiraju, to isto su uradili Violent Femmes sa folkom.
Inventivna muzika ovog benda koristeći buntovnost punka i anksioznost folka je bez presedana. Violent Femmes su toliko bili ispred svog vremena da je nevjerovatno da su debi album snimili 1983. godine, jer zvuči kao da je izašao deset godina kasnije.
Hibridni zvuk punk-folka koji su oni stvorili, savršeno je izrazio nemirni duh tog podneblja, njegovu neobičnu kapricioznost. Ćudljiva muzika ovog benda je u toj mjeri jogunasta da nikad ne bi mogla da nastane u Njujorku ili Los Anđelesu, jer taj oblik tvrdoglavosti i neposrednosti mogu biti produkt jedino neotesanog duha Srednjeg zapada.
Vokabular pobune i vulgarnosti
”Violent Femmes” otvara razigrana “Blister in the Sun“, pjesma koja obično dođe prva u dodir sa publikom koja nije čula za bend. Sa ritmičnim skokovima i zaraznom melodijom, oni su ovom pjesmom razotkrili koliko folk muzika zapravo može biti plesna.
Slijedi ”Kiss Off” jedna od njihovojih najključnijijih teen-angst pjesama, a potom i slatkasta ljubavna pjesma ”Please Do not Go”. Naspram nje energična ”Add it Up” grozničavo govori o seksualnim frustracijama vokabularom koji se trese od pobune i vulgarnosti.
”Confessions” je predivna balada o usamljenosti, dok ”Prove My Love”, ”Promise” i ”To the Kill” manično oslikavaju anksioznosti ljubavnih veza. ”Gone Daddy Gone” je još jedan hitični klasik nakon koje album zatvara prekrasna ”Good Feeling” (na reizdanjima se nalaze i dvije pjesme, novotalasna ”Ugly” i još jedna pjesma seksualno tenzična ”Gimme the Car”).
Galerija
Bonus video:
