Drama “Slijepi” belgijskog nobelovca Morisa Meterlinka, objavljena je nedavno u izdanju Alternativne tatarske aktivne kompanije (ATAK) iz Podgorice i Otvorenog kulturnog foruma (OKF) sa Cetinja.
Urednik izdanja je Vasko Raičević, a izdavač Milorad Popović. Drama je objavljena na crnogorskom, francuskom i engleskom jeziku, a kuriozitet je da je ova drama prvi put prevedena i objavljena na nekom od jezika iz regiona ex-Jugoslavije. Dramu je sa engleskog prevelaMirjana Velimirović-Lekić, a reviziju sa francuskog uradila jeMarjana Đukić.
Meterlink je bio jedan od osnivača novog načina pisanja drame – Simbolizma. Često se drama “Slijepi” upoređuje saBeketovom “Čekajući Godoa”, u smislu da oba komada imaju za temu čekanje i nadanje, što je evidentnije u drami “Slijepi”.
Moris Meterlink (Maurice Meterlinck) rođen je u Gentu, Belgija, 29. avgusta 1862. Nakon studija prava okreće se pisanju drama i poezije, te postaje jedan od najznačajnijih predstavnika simbolizma u dramskoj književnosti. Njegove najznačajnije drame su jednočinke: Slijepi (1890), Uljez (1890), Unutrašnjost (1894); kao i cjelovečernji komadi Peleas i Melisanda (1892) i Plava ptica (1908).
Za konstrukciju atmosfere u svojim djelima često koristi poetski govor, pokret, osvjetljenje, ritual. U ostala djela spadaju i zbirka simbolističke poezije Staklena bašta (1899), kao i obrade naučnih tema − Život pčele (1901) i Inteligencija cvijeća (1907). Nobelovu nagradu za književnost dobija 1911. godine. Umire u Nici 6. maja 1949. godine.
„U 'Slijepima' dvanaest slijepaca sjedi u šumi i čeka da se vrati njihov vodič, sveštenik koji ih je tamo doveo. Međutim, sveštenik sjedi među njima – mrtav. Sva dramaturgija ovog komada počiva na procesu u kome likovi postepeno postaju svjesni situacije u kojoj se nalaze.
Paradoksalno: sljepilo, koje ih stavlja u pasivan položaj prema svijetu u kome borave, sada postaje pokretač radnje, ono ih navodi da postavljaju pitanja i traže odgovore u nastojanju da shvate svoj položaj. Iako predstavlja čovjekovu otuđenost od svijeta, njegovu nemogućnost sagledavanja sopstvenog mjesta u hladnom, neprijateljskom okruženju, u prirodi koja je okrutna u svojoj ravnodušnosti, ili simbolizuje ljudsku nemoć i odsustvo suštinske međuljudske komunikacije – sljepilo, zapravo, podstiče dijalog i sprečava da radnja stane”, zapisao je dramaturg Vasko Raičević u predgovoru za knjigu.
Bonus video:
