Brutalno ubistvo Kraljevčanina Ivana Šćepanovića, još jednom je potvrdilo priče u kojima je odavno Budva označena kao “đavolji grad”, gdje je zla kob dočekala mnoge žestoke momke, balkanskog i domaćeg podzemlja, grad koji već dvije decenije priča “krvavu priču”, jer se iz godine u godinu događaju sve surovija i svirepija ubistva, a njihovi počinioci ostaju neotkriveni.
Stravičan epilog, nakon tačno dvije decenije od kada je počeo krvavi budvanski pir - više od 20 ubijenih i isto toliko nerasvijetljenih ubistava.
A priča o Budvi kao posljednjoj stanici mnogih onih koji su “jurili kroz život brže od ostalih”, počinje početkom 90-ih prošlog vijeka, u vrijeme ratnih dešavanja, kada, osim metropole turizma, postaje i oaza kriminala i mjesto gdje su mnogi htjeli dobro da zarade, dobro se provedu, zbog čega su u njoj i okončali svoje živote.
Mićko Talijan otvorio krvavi niz
Dva mladića koja su prišla Talijanu prethodno su zamolila Pecovića da se udalji, da bi potom nasrnuli na njega, udarajući ga pesnicama i šipkom, a koban je bio jedan hitac ispaljen iz pištolja kalibra 7,65 milimetara.
Dva mladića koja su prišla Talijanu prethodno su zamolila Pecovića da se udalji, da bi potom nasrnuli na njega, udarajući ga pesnicama i šipkom, a koban je bio jedan hitac ispaljen iz pištolja kalibra 7,65 milimetara. Ranjeni Zečević odvezao se u Dom zdravlja, gdje je ispričao šta mu se dogodilo.
Ubrzo je preminuo u bolesničkom krevetu. Uslijedilo je hapšenje, privedena su dvojica Beograđana, ali su pred istražnim sudijom povukli priznanja data u policiji. Priča se završava njihovim oslobađanjem, a do danas nikada nije pronađen ubica.
Krvavi niz nastavlja se tri godine kasnije, kada je 4. avgusta 1994. godine, na samo 50 metara od mjesta gdje je ubijen Talijan, na parkingu ispred ulaza u hotel "Avala", pred samu zoru u razornoj eksploziji luksuznog "folksvagena karado" ubijen 27-godišnji Beranac Boro Nedović. Mladić koji je dugo živio u Beogradu, važio je za žestokog momka, za koga se vezuje učešće u raznim obračunima u srpskoj prijestonici.
Raznesen eksplozivom, Nedović je sa sobom ponio i sumnje ko bi mogao biti taj koji je daljinskim upravljačem aktivirao bombu ispod automobila. Iako nikada nije otkriven počinilac, sumnjalo se da je riječ o osveti za smrt Stanka Petrušića, koga je Nedović godinu ranije ubio u kockarnici hotela "Jugoslavija".
Labović usmrćen snajperom
“Bermudski trougao”, kako je nazvan prostor između hotela “Mogren“, poslovnice JAT-a i hotela “Avala”, uzeo je 27. februara 1997. i treću žrtvu.
“Bermudski trougao”, kako je nazvan prostor između hotela “Mogren“, poslovnice JAT-a i hotela “Avala”, uzeo je 27. februara 1997. i treću žrtvu. U blizini "Mogrena" ubijen je iz automatskog oružja 48-godišnji Radoslav-Rako Stanišić, zvani Raka Dilinger. Dilinger je važio za bliskog prijatelja Željka Ražnatovića Arkana, vođe Srpske dobrovoljačke garde, koji je kasnije ubijen u holu beogradskog "Interkontinentala".
Dilinger je tragične noći s prijateljima izlazio iz "Mogrena" kada je na njega ispaljen rafal. Ranjen sa četiri metka, preminuo je u kotorskoj bolnici. Policijska istraga je tada pokazala da se ubica najvjerovatnije nalazio na terasi budvanskog hotela, kada je iz kalašnjikova sasuo rafal ka Dilingeru.
Na mjestu je pronađena puška i čaure, ali ubica je ostao neotkriven. Dilinger je bio poznat i po svojim vezama sa Vanjom Bokanom, koji se pominje kao bitna figura u švercu duvana, i koji je 2000. ubijen ispred svoje vile u Grčkoj. Dilinger je ranije imao vatreni okršaj s Bokanom u restoranu beogradskog hotela "Hajat".
Kobni trougao
Pola godine kasnije, "kobni trougao" između hotela "Mogren", "Avala" i parkinga na Trgu sunca uzeo je i petu žrtvu. Ubijen je dobar Dilingerov prijatelj, Cetinjanin Đorđe - Minja Bećir (47). Snajperista je u noći 4. i 5. avgusta 1997. smrtno pogodio Bećira koji je bio u svojoj "mazdi kabriolet". Nakon dvogodišnjeg zatišja, priča se nastavlja ubistvom Milete Gardaševića, koji je u ljeto 1999. usmrćen s više hitaca iz "škorpiona". Nedugo nakon toga uslijedilo je i ubistvo Anđe Vukčević.
Tri godine kasnije, posljednjeg dana maja 2002. u centru Budve, ubijen je i Blagota-Baja Sekulić. U klasičnoj sačekuši, sat vremena nakon ponoći, 37-godišnji mladić izrešetan je u svom "grand čirokiju". Istraga kaže da ga je nepoznati ubica sačekao u Mediteranskoj ulici i iz dvorišta jedne kuće, iskočio ka džipu i ispalio smrtonosni rafal od 20 metaka.
Iako se njegova smrt vezuje za poslove s duvanom, a mnogi smatraju da je razlog ubistva njegov intervju jednom crnogorskom časopisu gde je on podrobnije govorio o tom poslu, ni poslije devet godina istraga nije makla s mjesta.
Eksplozija pod velom tajne
Brat i sestra poginuli su na licu mjesta, dok su njihovi roditelji preživjeli.
Mada se mislilo da je sa tragedijama u Budvi gotovo, dvije godine kasnije uslijedila je nova, 20. avgusta 2004. U stravičnoj eksploziji naprave podmetnute ispod motora luksuznog mercedesa u naselju Dubovica teško je povrijeđen Beranac Kemal Rastoder, stalno nastanjen u Njemačkoj, a s lakšim povredama prošao je njegov prijatelj Darmin-Darko Zejnilović.
Rastoder je pravim čudom izvukao živu glavu, ali povrede su bile teške, tako da su doktori u podgoričkom Kliničkom centru bili primorani da mu amputiraju obje noge kako bi mu spasili život. Rastoder, koji je toga ljeta poslije sedam godina došao u Budvu, stigao je najnovijim modelom mercedesa. Njegovo ime se povezuje sa Vukom Vulevićem, koji je na njega pucao 1997. u Beranama, od kada se mladić nije pojavljivao u Crnoj Gori. Prvi dolazak, i to na more u Budvu, bio je gotovo koban za Rastodera.
Plaćene ubice i masakrirani ronilac
Vujisić koji je oko dva sata poslije ponoći sjedio s prijateljem i njegovom porodicom u bašti lokala najednom je posrnuo i glavom razbio stakleni sto ispred sebe.
Prisutni su shvatili da je na Vujisića pucano tek kada mu je iz potiljka pokuljao mlaz krvi. Profesionalni ubica nestao je iz Budve, a ubistvo se i danas vodi kao nerasvijetljeno.
Policija nikada nije našla ni vozača glisera koji je tog istog ljeta, 20. jula, na samo 20 metara od zidina Staroga grada naočigled brojnih kupača plaže Pizana, bukvalno raskomadao ronioca Dragana Trifunovića, a potom netragom nestao ostvaljajući teško povrijeđenog čovjeka u moru. Trifunoviću je, dok je ronio, propeler iskomadao ruku i nogu, a povrede su bile toliko velike da je izdahnuo na operacionom stolu risanske bolnice. Iako su brojni očevici dali tačan opis vozača glisera, a Plovna jedinica odmah “digla” cijelu svoju flotu i krenula u njegovo hvatanje, ubica nikada nije pronađen.
„Jadranska straža” i „Palma”
Serija ubistava nastavlja se početkom septembra 2007. kada su u oružanom sukobu u samom srcu Staroga grada u vrijeme kada je tu bilo na stotine turista, u lokalu “Jadranska straža” ubijene dvije, a jedna osoba teško ranjena.
Vijeće Višeg suda u Podgorici kojim je predsjedavao sudija Mušika Dujović osudilo je Nikšićane Dragana Đ. Zindovića zvanog Giga i Radojicu S. Zekovića, i Berance Aleksandra S. Zečevića i Rajka D. Kneževića na po 17 godina zatvora jer su u bašti restorana "Jadranska straža" u Budvi ubili Vladimira Rakočevića, koji je živio u Češkoj, i ukrajinskog državljanina Adalberta Šuta i tom prilikom ranili Vladimira i Željka Jankovića.
Niz zločina nastavlja se početkom avgusta 2008. još nerasvijetljenim ubistvom nevinog mladića Gorana Pejovića iz Nikšića. Nepoznati napadač prišao je s leđa i ispalio nekoliko hitaca u potiljak mladiću koji je sa svojim prijateljima sjedio u lokalu “Palma” u centru Budve. Mladi Nikšićanin postao je šesta žrtva u budvanskom trouglu hotela "Avala" i "Mogren", i kafea "Palma", dok je njegov drug Vojkan Inić ranjen.
Iako se dugo spekulisalo zbog čega je neko ubio skromnog mladića koji je toga dana autobusom stigao u Budvu, cijela priča je dobila drugačiji obrt kada je uhapšeni pripadnik zemunskog klana Sretko Kalinić progovorio u zagrebačkoj bolnici da je greškom ubio mladića u Budvi, te da je, navodno, bio angažovan od strane vođe klana Luke Bojovića da ubije Budvanina Ivana Delića, koji je toga dana sjedio za susjednim stolom u istom kafeu, i nosio majicu iste boje kao i ubijeni Pejović.
Vuk jedva izvukao živu glavu
Zlu kob Budve na sebi je osjetio i lider Srpskog pokreta obnove Vuk Drašković na koga je 15. juna 2000. pucano dok je sjedio u dnevnoj sobi svoje kuće u Budvi.
Jedan od očevidaca atentata u Budvi Goran Mijatović, ubijen je 2.oktobra 2006. bombom postavljenom pod automobil, a u eksploziji je stradao i njegov tjelohranitelj Slavko Novaković.
Optuženi su ponovo rekli da ostaju pri ranijim iskazima u kojima su negirali navode optužnice i odbacili ih kao „lažne i sramne“, te ponovili da su radili po zakonu i pravilima službe. Nastavak suđenja zakazan je za 11. mart.
Jedan od očevidaca atentata u Budvi Goran Mijatović, ubijen je 2.oktobra 2006. bombom postavljenom pod automobil, a u eksploziji je stradao i njegov tjelohranitelj Slavko Novaković.
Bonus video:
