Boks je prepoznatljiv, i poistovjećuje se sa razmjenom udaraca pesnicama. Dakle, većina ljudi bi reklo: bokserska vještina se uglavnom sadrži u snazi, brzini i vještini ruku, noge su tu sporedni faktor...
Međutim, svi treneri obavezno svojim učenicima od početka obuke skreću pažnju na „rad nogu”, uče ih pravilnom stavu, koliko noge treba da budu razmaknute da bi se osjećali stabilno i mogli brzo da reaguju (pođu) u željenom pravcu; kako se prilikom kretanja treba obratiti pažnja na sinhronizaciju rada nogu i ruku, na ravnotežu, na brzi ulaz i izlaz iz borbe, kako se izvodi korak u stranu, itd... No ipak, vremenom preovladava sve više obraćanja pažnje na rad (tehniku) ruku.
Nadgradnja i usavršavanje tehnike rada nogu, se u jednom trenutku obuke zapostavlja i faktički ostavlja samom bokseru na volju, da on u zavisnosti od talenta i želje, sam radi na daljem usavršavanju svog kretanja u ringu!
Ovo je kratak uvod u temu o kojoj bih želio da kažem nešto više. U temu, koja je dio bokserske vještine, koju svi koji se bave i zanimaju boksom konstatuju kao takvu, i naglašavaju je kao značajnu karakteristiku u vrednovanju i ocjenjivanju stila nekog boksera. Ta karakteristika ima više naziva: ples, kretanje, manevrisanje... Jedan segment vještine, a tri pojma kojima se opisuje? Naoko, radi se o istom - a nije isto!
Kretanje može, a često i ne sadrži niti koristi ples i manevar. Jer, često je kod boksera kretanje izazvano ili uslovljeno napadima protivnika, pa se svodi na instiktivno povlačenje, tj. bokserskim žargonom rečeno - bježanje! Ili u suprotnom slučaju, neosmišljenu, besomučnu jurnjavu za njim. A tu nema plesa, a najčešće ni manevra. Manevrisanje može, a i ne mora da sadrži ples; kretanje mu je osnova, mudrost karakteristika, a realizacija zamišljene strategije konačni cilj.
Ples u ringu u sebi sadrži u najvećoj punoći značenje i suštinu druga dva naziva - kretanje i manevrisanje. Međutim, sadrži, ili pravilnije rečeno njegova osnova je još jedan faktor, koji se jedino može opisati i formulisati kao: urođeni osjećaj za prostor i kretanje u ringu. Jer, jednostavno, za tu vještinu „čovjek treba da se rodi”! Mnoge velikane, legendarne bokserske šampione, do njihovih najvećih uspjeha dovele su - noge (pomenuti ples)!
Pomoću tog urođenog osjećaja (uz tehničku obučenost), ja sam pobijedio mnoge važne mečeve i velike šampione. Taj osjećaj, povezan i usaglašen sa urođenim instinktom, koji nas vodi, i usmjerava kojim putem ići, na koji način reagovati, u kom trenutku napraviti određeni pokret, mi prepoznajemo u sebi, njemu vjerujemo i slušamo ga, a on nas dovodi do neke vrste uzvišene „ratničke” mudrosti, iz koje se rađa mogućnost stvaranja pobjedničke strategije.
Posebno, kao primjer u tom smislu, mogu navesti meč protiv najvećeg svjetskog nokautera (u tom vremenu) Viktora Savčenka (SSSR) evropskog i svjetskog šampiona, sa kim sam se borio u finalu evropskog prvenstva u Kelnu 1979. godine. Borbu u kojoj mi niko nije davao nikakve šanse (pa ni ja sam) sam dobio, prije svega zahvaljujući vjeri u pravilo: Treba pokušati, dajući sve od sebe!
U tom davanju „svega od sebe” oslanjao sam se na ono što sam u sebi prepoznavao kao poseban talenat, t.j. na slušanje onoga što mi govori, i na šta me upozorava moj instinkt - slušanju osjećaja koji mi je dat! A, on me je učio kako da se krećem i kako da manevrišem, kako da tim kretanjem isključujem i osujećujem želju i namjeru velikog nokautera da izgradi potrebnu situaciju, tj. povoljnu poziciju, u kojoj bi upotrebio svoje najače oružje - snažan udarac!
Vjerujte, to je bila svojevrsna partija šaha, do krajnosti napeta poziciona borba! Trebalo je u djeliću sekunde donositi pravilne odluke: kada poći u stranu, kada unazad, kada napasti, kada upotrijebiti fintu (korak u jednu, pa nagli odlazak u drugu stranu), a kada nakratko plesati oko protivnika... A još, sve to sinhronizovati sa radom ruku, zadavati udarce u pravom trenutku, ili blokirati i izbjegavati njegove. Mogao bih to uporediti sa hodanjem kroz minsko polje...
Ali, kada u tom svijetu koji se krije u „Magičnom četvorouglu”, i u kome ste sami oči u oči sa opasnošću koja vas vreba u snazi vašeg protivnika, a nerijetko i sopstvenim slabostima, naučite da vjerujete svom instinktu i slušate osjećaj koji vam je dat kao čuvar i vodič - onda je sve moguće!
Evo, tek sada, u ovim godinama, dajem sebi za pravo da „zaboravim na skromnost” i da slobodno iznosim svoje mišljenje - analizu; jer znam da mogu i kadar sam, na pravi način ući u sve tajne borbe koja se odvija u ringu i iznijeti ih „na vidjelo dana”! Više nijesam i ne mogu biti subjektivan, jer to što posmatram i o čemu prosuđujem nijesam više ja... To je daleka, davna, draga uspomena, u kojoj više ne živim, i koju sam sada sposobniji nego ikada duboko sagledavati, razumjeti i tumačiti...
„Vrijeme otkriva istinu!” (Seneka)
Bonus video:
