U Beograd svi dolaze sa željom da neštu uzmu, Goran Ćetković je ovdje došao da nam nešto donese, svoju ličnu autorsku halucinaciju i istinu, riječi su kojima je ugledni srpski likovni kritičar i poeta Dragan Jovanović Danilov u Galeriji ULUPUDS “Singidunum” u Knez Mihajlovoj otvorio izložbu nagrađivanog crnogorskog slikara Gorana Ćetkovića (42).
“Glasovi tišine”, prva samostalna izložba barskog umjetnika u Srbiji, izazvala je izuzetnu pažnju publike, medija i likovne kritike glavnog grada Srbije, zbog čega je Ćetković izuzetno zadovoljan. Na otvaranju, posjetioce kojih je bilo toliko da su stajali i ispred prestižne galerije u srcu Beograda, pozdravili su i Ivan Ivanišević iz ambasade Crne Gore, te kustos Maja Škaljac Stanošević.
“Ovo je bila moja 22. samostalna izložba, prva u 2017. i u Beogradu, potrudio sam se da se predstavim na što bolji način. Sve je bilo na visokom nivou, hvala ambasadi koja je uputila pozivnice diplomatskom koru pa su došli i diplomate, a posebno mi je bilo drago što su došli brojni kolege slikari i istoričari umjetnosti, među kojima Željko Đurović, Slobodan Vuković, Zoran Žugić, Tanja Nikolajević Veselinov, Marija Knežević, Gordana Tomić, Matija Rajković... Impresije su zaista sjajne, drago mi je da su komentari bili redom pozitivni, izložba je imala velikog odjeka u beogradskim štampanim i elektronskim medijima, uključujući i dnevnik RTS-a”, govori za “Vijesti” Ćetković.
Nakon povratka iz Beograda, odmah se vratio u atelje. Ćetković radi stalno, bez zamora, i poručuje da umjetnik ne treba da čeka šansu jer su najbitniji kontinuitet u radu i dosljednost u slikarstvu, bez obzira na sve okolnosti. Ako se održe, kontinuitet i kvalitet “moraju svakako doći do izražaja”.
“Nema opravdanja za nerad, ili si u tome, ili nisi. Nagon za slikanjem je kod mene oduvijek postojao, razmišljanje o životu, čovjeku i samom njegovom nastajanju, to su motivi iz kojih crpim inspiraciju”, kaže Ćetković.
Imena djela zaokružuju posmatraču predstave o ovim slikama: “Zub vremena”, “Filozof”, “Glad”, “Samoća”, “Mučnina”, “Između dva svijeta”, “Gorčina, poetična i veoma dramatična ujedno, po priznanju autora, izrastaju nakon samog čina stvaranja, nakon dugog promišljanja i posmatranja slike po njenom završetku, “kada se slože sve kockice i vidim što sam zapravo uradio”.
“To opet govori i da u mom radu ima mnogo toga nesvjesnog, da se upuštam u kreativnu avanturu bez mape. U mom slikarstvu, ništa se ne dešava planski, već spontano, stvari se otvaraju tokom rada, prepustim se emociji, a teme koje slikam, pratim još od studentskih dana, bavim se tom drugom stranom čovjekovog života. Svaki dan sam u u ateljeu sa slikama, desi se i da ih satima samo posmatram i analiziram, nekad je to autoru korisnije od samog slikanja”, dodaje Ćetković.
Sticajem okolnosti, stvara skoro isključivo u noćnim satima, što se vidno reflektuje u kontrastu svjetla na njegovim slikama, za koje je Danilov ocijenio da “izranjaju iz mediteranske tmine”. Ćetković kaže da mu je to svojevrsni autorski mur, jer insistira na igri života kroz svjetlo. Iz takve prizme, ubjedljivo i sugestivno, na mahove i brutalno, slika otuđenje savremenog čovjeka u doba brzog života, njegovu začaurenost uz kompjutere i internet. Ćetković u neku ruku slika Kamijevog Mersoa transponovanog u XXI vijek!
“Sve je to bazirano na izražaju koji u sebi nosi ekspresivnost, dijelom i elemente fantastike, kako su primijetili likovni kritičari, bavim se figurativnim slikarstvom koje ima skoro apstraktan izraz. Bojom ukazujem na osjećanje, i zato mi je slika nekad svedena na stilistički znak i kod nje se uvijek otvara nešto novo, zavisno od distance sa koje se posmatra. Iz neposredne blizine, ona je skroz apstraktna, što se više od nje udaljavate, dobija trodimenzionalnost i plastičnost, sve joj više nazirete formu, osjećanja, emociju. To je ono što mi je bitno, da slika stalno radi i da posmatraču daje signale - putokaze”, približava svoj rad Ćetković koji u 2017. planira još izložbi, prvo u Novom Sadu, potom i u Crnoj Gori. Pod njegovim autorskim mikroskopom biće i dalje čovjekove emocije, zbog čega su mu kolege u Beogradu rekli da na svojim platnima “slika čak i misli u glavi”.
“Slikarstvo je način života, kako živite, tako i slikate. Jako mi je bitno okruženje u kojem slikam, djela nastala u otvorenom prostoru - ženski aktovi i pejzaži, imaju isti rukopis, ali, njihova forma je skoro apstrahovana, svedena na bojene mrlje i igru toplih u hladnih boja. Zbog toga u posljednje vrijeme sve više koristim akrilne boje, odgovaraju mom senzibilitetu i načinu rada, jer moje slike nastaju u jednom dahu, a njima sam naslikao i neke od najaktuelnijih i najzapaženijih slika, kao što su 'Samoća' i 'Glad', zaključio je Ćetković.
Dejan Đorić: Evo slikara koji vjeruje u slikarstvo
Inspirisan izložbom “Glasovima tišine” , jedan od najistaknutijih i najuticajnijih srpskih likovnih kritičara i esejista Dejan Đorić zapisao je da ova platna “kao spas iz savremene buke i bijesa” natapaju tišina i usamljenost.
“Natapaju, jer kod Ćetkovića sa lica cure boje.
Kod ovog mladog likovnog isposnika, slikara Robinzona, boje cure sa likova jer su oni kao Gigerovo vanzemaljsko čudovište Alien.
Ne znamo da li slika likove ili ličnosti, to je kod njega teško utvrditi, ali, pojedini od njih su vlažni kao da dolaze iz pećine, kao da su ugledani u prvim vodama, na dnu začaranog jezera, Vučjeg dola ili Luciferovog bunara, odakle im predstoji uzdizanje ka svjetlosti i slici.
Evo, dakle, majstora iz mitskog zavičaja, iz rajske i paklene Crne Gore, u kojoj se spajaju opori, mirisni i zamamni sunčani Mediteran sa mjesečevim planinskim kršem. Evo slikara koji vjeruje u slikarstvo i ne čini ništa osim što se vraća ka izvornom, evo čovjeka”, naveo je Đorić.
Bonus video:
