Istorija Stivena Soderberga je istorija snalaženja. Nepokolebljivi indi režiser voli da pravi svoje filmove na svoj način i kad novac predstavlja prepreku za čistoću njegove vizije, uvijek brzo zaobiđe industrijska pravila. On je želio da napravi 250-ominutnu priču o životu Če Gevare koja će se podijeliti na dva filma i snimati u potpunosti na španskom jeziku. I pošto Holivud nije bio zainteresovan, on je umjesto toga preprodao svoj proizvod francuskim i španskim distributerima. Veliki studiji su odbili da izbace Soderbergov film o Liberačiju “Behind the Candelabra” ako ga prvo ne izmijeni, pa je zaobišao američke bioskop u potpunosti i naišao na dobrodošlicu kod HBO-a. Uspio je da se oslobodi od okova nadzornika prodajući sva striming i TV prava za film “Logan Lucky” prije njegov izlazaska prošle godine, koristeći taj kapital da finansira film i podijelivši ga sa svojim saradnicima, umjesto investitorima u odijelima.
Njegov posljednji film “Unsane” nije trebalo da bude tako teško prodati. Ovaj psihotriler prati mentalno nestabilnu djevojku zaposlenu u banci Sojer Valentini (Kler Foj), koja je završia u mentalnoj ustanovi protiv svoje volje i što je još gore, ona je prilično sigurna da je jedan od starješina u toj instituciji čovjek koji je neumorno proganjao godinama. Ali iz ko zna kojeg razloga, možda zato što je Soderberg najviše fokusiran na neseksi temu bezbroj neuspjeha američkog medicinsko-industrijskog kompleksa – on je završio radeći sa skromnim budžet.
Najočigledniji se to vidi u činjenici da je koristio iPhone da snimi ovaj film. Soderberg je međutim insistirao da on cijeni 4K video kvalitet i da ne vidi to kao manu.
“Mislim da je ovo budućnost. Ko god ode da vidi ovaj film bez predznanja o produkciji neće imati pojma da je sniman telefonom”, rekao je reditelj za Indiewire.
Karakteristika je velikog umjetnika da pretvori ograničenja u snagu i zaista Soderberg je iskoristio potencijal sprave iz svog džepa da stvori izvanredni i dirljivi novi vizuelni dijalekt. Loše vijesti, kolege laici: više nemamo nikakav izgovor zašto nismo snimili dugometražni film.
Nemojte se prevariti, iPhone nije zamjena za 35mm kameru, već stvar za sebe, ali tim bolje. Digitalni video uveo je u filmove čistiji izgled sa jačom rezolucijom, ali je to uglavnom odbijalo tradicionalnu publiku naviklu na ne toliko čisti filmski snimak.
Taj osjećaj neprirodnosti je bio nepremostiv zid za druge produkcije, ali kod Soderberga taj kvalitet je baš ono što čini iPhone savršenim za ono što je reditelj želio od svog filma. Ovaj uređaj stvara dezorijentišući efekat sa kojim se nešto čini pogrešnim čak i kad sve izgleda u redu. I ima li boljeg načina da prikažete mentalnu unutrašnjost žene na ivici razuma.
Ipak, iPhone nije sredstvo potpune demokratizacije, koje automatski oslobađa nepoznate autore od tehničkih okova; film jedino funkcioniše dobro kako funkcioniše zato što Soderberg poznaje svoju stvar. (Dugogodišnji fan agresivne gradacije boja, Soderberg takođe duguje mnogo sofisticiranom postprodukcijskom dodiru). Ali svake godine jaz između kapaciteta umijeća i ograničenja kapitala biva manji. Ovaj razvoj je omogućio mnogo amaterskog smeća, ali Soderberg i Šon Bejker – koji je takođe koristio iPhone za film “Tangerine” iz 2015– pomogli su da se uspostavi viši standard. Oni stvaraju novo filmsko tržište, gdje je jedina prepreka filmskih umjetnika da ostvare svoje vizije nagon da to urade.
"Gardijan"
Bonus video:
