The Replacements su nastali u samom srcu punk scene u Minijapolisu koja se formirala oko Hüsker Dü. Osnovani 1979. godine od strane braće Boba i Tomija Stinsona (gitara i bas), i bubnjara Kris Marsa, najprije su se zvali Impediments ali nakon što im bio zabranjen nastup u lokalnom klubu zbog izazivanja nereda mijenjaju ime u The Replacements. Pridružuje im se pjevač Pol Vestenberg koji je velikim dijelom odredio put kojim će se bend dalje razvijati. Na početku karijere su zvučali kao Hüsker Dü ali su ipak zahvaljujući brojnoj publici koju su privukli energičnim i destruktivnim nastupima potpisali za lokalnu izdavačku kuću i 1981. godine objavili prvijenac. ”Sorry Ma, Forgot to Take Out the Trash” svojim primitivnim hardcore punk zvukom nije privukao pažnju van lokalne scene. Ostajući poznati samo u okvirima Minijapolisa objavlju naredne godine EP ”Stink” koji takođe nije ponudio ništa novo.
Tek sa drugim albumom ”Hootenanny” The Replacements počinju polako da razvijaju svoj karakteristični stil. Na njemu počinju da sintetišu različite muzičke stilove. Pored toga njihov razligrani senzibilitet je došao do izražaja zbog Vestenbergovog stvaralačkog pristupa, koji uključuje česte i nepredvidljive improvizacije koje su djelovale dosta frustrirajuće na bend tokom dugih sesija u improvizovanom studiju. Sa ironičnim pjesmama i rasijanim aranžmanima album je bio pomak u komponovanju pa je sa šarenim melanžom stilova odmah zapao za oko ne samo publici van Minijapolisa nego i kritici koja je u ovim anarhičnim post-punk ludistima pronašla nove indie zvijezde.
Na slijedećem albumu ”Let It Be” (1984), koji nazivom referiše na istoimeni posljednji objavljeni album The Beatlesa, eklekticizam The Replacementsa se još više produbljuje. Na njemu definitivno napuštaju anahrone punk standarde, uspjevjući da do kraja profilišu svoj karakteristični stil. ”Let It Be” je pokazao Vestenberga kao zrelog kompozitora koji sa nevjerovatnom lakoćom rukuje pop formom, ne gubeći pri tome humorni underground šarm. Sa poletnom ”I Will Dare” koju bi The Smiths napravili da su Amerikanci, ili njihovom ”Walk On A Wild Side” - ”Androgynos”, dirljivom baladom o dvostrukom seksualnom identitetu, ali i završnom pjesmom, himničnom ”Answering Machine” , The Replacements su dokazali da su najzanimljiviji bend tog doba u Sjedinjenim državama. ”Let It Be” koji se često uzima za jedan od najznačajnijih indie-rock albuma svog doba, bio je praćen hvalospjevima u štampi ali i sve masovnijom publikom. Zbog toga su zapali za oko velikoj izdavačkoj kući “Siri“ za koju objavljuju ”Tim” (1985) čije pjesme je trebao da producira njihov najveći uzor, Aleks Čilton iz Big Stara (na kraju je to uradio producent The Ramonesa Tomas Erderlin). Ovaj izvanredni album nije uspio da ih pogura u mejnstrim, možda i zato što su odbijali da snime muzički spot. Potom objavljuju brzi ”Pleased to Meet Me” (1987) koji je bio korak nazad u odnosu na ranije albume, a 1989. se vraćaju očišćeni od alkohola i narkotika ispoliranim albumom ”Don’t Tell a Soul”, neuspjelim pokušajem da uđu u menstrim. Posljednji ”All Shook Down” (1990) je album koji je prije Vestenbergov solo projekat, nego zadnja riječ The Replacementa.
The Replacements spada u red najznačajnijih američkih alternativnih bendova 80-ih. Uz Fugazi i Hüsker Dü jedan su od glavnih aktera tranzicije punk muzike u alternativu. Ovaj dugotrajni proces koji se postepeno odvijao na rubovima nezavisne rock scene bio je krunisan izvanrednim albumima koji su definisali dalji razvoj alternative. Tanka linija između žanrova odvijala se na dva nivoa: prevashodno u transformaciji punka u pop i promjeni načija funkcionisanja scene. The Replacements su uzeli i dodatno razvili pop segment punka razvijajući najprije vokalnu melodičnost žanra, dok je furiozni gitarski udar punk muzike postepeno tranzitirao u pravcu koji je više svojstven harmonijama američke folk muzike nego rock and rollu. Na taj način The Replacements su započeli ono što su R.E.M. dovršili popularizacijom nezavisne scene - otklonom punka od njegove otvorene buntovničke prirode i postepeno inkorporiranje žanra u pop svijet. Iako oni nikada do kraja nisu napravili žanrovski kompromis, ipak su u velikoj mjeri definisali ovaj proces i ponudili jednu drugačiju perspektivu u revitalizaciji punk muzike.
The Replacements su kao i većina bendova tog doba bili više okrenuti zavještanju prohujalih decenija rock muzike nego pokušaju da se napravi nešto istinski novo. Kao legat benda Big Star, skrivenog dragulja američke muzike 70-ih, The Replacements su revitalizovali ovaj brak The Beatles zaostavštine sa rock and tradicijom američke scene u post-hipi eri. Dajući posebnu čast Aleks Čiltonu kome su posvetili istoimenu pjesmu, oni su isto kao i R.E.M. ali i ostali nezavisni bendovi 80-ih u Big Staru vidjeli ultimativne uzore: ostajući u sjenci dešavanja na mejnstrim sceni, pokretali su habitus rock muzike u pravcu jednostavnih i efektnih trominutnih pop pjesama koje su svojom emocionalnom kompleksnošću evocilare dilanovsku srčanost i direktnost. Kao Big Star 80-ih, The Replacements su retro-poetika koja je kao kompaktni omaž popa 60-ih i gitarskog rocka 70-ih, obuhvatila čitavu američku proto-alternativu i sažela ih u leksikonski muzički format koji je nezaobilazno ”štivo” svakog pravog ljubitelja alternativne muzike. Radeći isto ono što i Buzzcocks prije njih, samo na tipično američki način, The Replacements su pokušali da sintetišu nespojivo - punk i The Beatles. Inkorporirajući melodiju unutar rifovski strukturisanog sviranja gitara, uspjeli su da spoje ove dvije krajnosti i tako postave osnove koncepta alternativne muzike koja je oduvjek imala hate-love odnost između popa i punka.
Iako su njihove tipične rock and roll pjesme uvijek bile uspješne u kompresiji energije, ipak su mirnije, poluakustične pjesme te koje su The Replacements izdvajale od ostalih. Primarno punk bend, oni su najbolji kada ne žele da zvuče na taj način. Naspram gitarskih eksplozija koje ponekad mogu zvučati previše slično, zbog čega se u nekim dijelovima album zvuči jednolično, The Replacements su najbolji kada pokušavaju da naprave klasičnu pop pjesmu u kojoj distorični rifovi ne igraju presudnu ulogu. Mnogo su koncizniji kada žele da zvuče zrelije, jer jedino tada uspjevaju da izađu iz stereotipnog žanrovskog zvuka i naprave korak dalje od onoga što su njihovi uzori poput The Clash, The Ramones ili Modern Lovers uradili nekoliko godina prije njih.
Ono po čemu su The Replacements posebno bili poznati jesu (ne)čuveni kocertni nastupi. Sa ozloglašenom reputacijom, bend je često bilo u toliko alkoholisanom stanju ili pod dejtvom narkotika da su jedva mogli držati instrumente u rukama, što je bilo krunisano njihovim nastupom na ”Saturday Night Live” koji nije emitovan jer su se nedolično ponašali pred kamerama. The Replacements su stekli i običaj da spontano na koncertima počnu da nepripremljeni sviraju neku obradu ali i da nasilnim ponašanjem na pozornici izazovu nezadovoljstvo ili nerede. Recidivi punk prošlosti su možda više štetili samom bendu nego bilo kome drugome. Rastrzani između boemskog duha 70-ih i novih indie generacija koje su više bile sastavljene od geekova nego buntovnika, The Replacements su uspjeli da sublimiraju krajnosti nezavisne muzike i plasiraju ih kao sadržajnu revitalizaciju gitarskog popa. U tom smislu su jedan od vodećih alternativnih bendova 80-ih, progresivno napredujući od albuma do albuma, od svojih ne toliko uspješnih Hüsker Dü korjena do sofisticiranog pop benda, koji u antagonizmu melodije i buke, folka i punka udario temelje savremene muzike.
Bonus video:
