Echo & The Bunnymen su bend primaljivo mračnog senzibiliteta. Proistekli iz tame post-punk muzike, najavljujući dark-rock trendove u pop muzici, sintetisali su psihodeliju 60-ih sa svijetom new wave muzike. Dovoljno stilizovani da bi se dopali mejnstrim publici 80-ih, ali i buntovni da bi imali armije underground poklonika, ovaj posljednji značajni liverpulski bend je objedinio poeziju različitih muzičkih dekada u jedinstveni stil.
Echo & The Bunnymen su nastali nakon što je Ijan Mek Kalok izašao iz čuvenog neo-psychedelic benda Džulijana Koupa The Teardrop Explodes. 1978. prvu postavu sa Ijanom čine Vil Serdžent i njegov prijatelj Les Patinson. Naredne godine za malu nezavisnu etiketu debituju singlom ”The Pictures On My Wall” sa kojim na sebe skreću pažnju izdavačke kuće ”Sire”. 1980. izlazi izvanredni prvijenac ”Crocodiles” koji je odmah našao svoju publiku i popeo se na 17. mjesto britanske top liste. Sa ogoljenim zvukom, kondezovanom strukturom i melodijom album je odmah postao post-punk klasik.
Naredni ”Heaven Up Here” (1981) je okrenuo zvuk u novom smjeru: više se oslanjao na atmosferu nego strukturu i melodiju. Dok je prvi album bio direktni ”pucanj” u slušaoca, ”Heaven Up Here” je bio rafinirana tekstura snolikih pjesama. Zbog ogromne podrške kritike i sve veće publike, ovo je njihova prva ploča koja je dospjela na TOP10 zvanične UK liste. Nakon ovog najbeskompromisnijeg i najmračnijeg albuma, Echo & The Bunnymen su se vratili sa pravim remek-djelom - ”Procupine” (1983). Zahvaljujući singlovima koji se brzo podvuku pod kožu (”The Cutter” na 8. mjestu i ”The Back Of Love” na 19. mjestu top liste), ispoliranim zvukom 80-ih i nevjerovatnim smislom za pop strukturu, našao se na drugom mjestu britanske top liste. Iako ga je na početku kritika omaložavala ”Procupine” je podigao uspjeh Echo & The Bunnymen na jedan novi komercijalno izazovniji nivo. Pored toga označio i početak nove faze u kojoj je bend krenuo da eksperimetiše sa različitim instrumentima (sitar i gajde) stapajući elegantnu produkciju sa složenim aranžmanima. Na ”Ocean Rain” (1984) još dalje su pošli u stvaranju slojevitih pop pjesama. Ovaj melodičan album sa raskošnim orkestracijama i melanholičnom atmosferom je jedinstveni biser baroque popa 80-ih. Praćen podijeljenom kritikom i jedinstvenom publikom (4. mjesto britanske top liste i njihov prvi ulazak na američku Billboard TOP100) ”Ocean Rain” posebno krasi jedna od najboljih balada koju su napisali - singl ”The Killing Moon” (UK TOP 9).
Pod pritiskom da ponove uspjeh ”Ocean Rain” i ispune očekivanjia izdavačke kuće (koja je od njih planirala da budu novi Piter Gebrijel), Echo & The Bunnymen su nakon velike turneje tri godine stagnirali, prolazili kroz međusobne razmirice (bubnjar ih je u jednom trenutku napustio), ali i sukobe sa producentom (snimanje sa Džil Nortonom, poznatim po ”fašističkim” metodama rada u studiju završilo se kompeltnom propašću). Ipak na kraju je izašao solidni album ”Echo & The Bunnymen” (1987) koji valorizovan sa dva izvanredna singla ”The Game” i ”Lips Like Sugar” postiže najveći uspjeh u Sjedinjenim Državama (51. mjesto na Billboard listi). Pod producentskom palicom Lorija Latmana (radio sa The Stranglers) njihov zvuk se polako počeo orjentisati u pravcu sve veće upotrebe sintisajzera.
Potom su uslijedili problemi za bend. Najprije Mek Kalok napušta grupu a potom bubnjar Pit de Frejtas gine u motociklističkom udesu. Sa novim pjevačem Noel Berkom snimaju slabašni ”Reverbation” nakon čega se bend razišao. 1997. se ponovo okupljaju i sa Mek Kalokom snimaju ”Evergreen”. U novom milenijumu ne staju sa radom; konstantno su na turnejama i u studiju gdje snimaju nove albume - ”Flowers” (2001), ”Siberia” (2005), ”The Fountain” (2009) i ”Meteorites” (2014).
Kao vampirska verzija Džima Morisona, Ijan Mek Kalok je svojim crnim autfitom i sunčanim naočarima post-punku dao posebnu boemsku crtu koja je nedostajala generaciji koja je odrasla na nekvalitetnim narkoticima i polurazrušenim viktorijanskim kvartovima sjeverne Engleske. Ovaj posebni bremstokerovski šarm privukao je pažnju Holivuda pa su 1987. godine bili kontributori saundtrak kompilacije (kaver ”People are Strange”) za čuveni tinejdžerski horor ”The Lost Boys” koji je režirao tada zvijezda u usponu Džoel Šumaher. U tom smislu Echo & The Bunnymen su predvodnici druge generacije bendova koja je u poetici The Velvet Undergrounda pronašla recept za oslobađanje zarobljenog unutrašnjeg glasa. Kao pop mutacija Morisona i Rida, vokal ovog benda je u donjem registru zadržao zavodljivu mističnost, dok je sa druge strane posjedovao punk oštricu koja je nedostajala Mek Kalokovim uzorima. Sa pjevanjem koje ima nejasnu granicu između čvrste i labilne ekspresije, Ijan nam je predstavio svoje unutrašnje demone koje i pored svoje mučnine nude i izvjesnu pribranost u svojoj džemsdinovskom izazivanju sudbine. Treba naravno spomenuti i arogantnost koju ovaj bend krasi, ali i izuzetnu poeziju bez dlake na jeziku zbog čega bend nije lako ignorisati.
Ako je neko ikada uspio da spoji psychedelic i punk to je onda Echo & The Bunnymen. Sa zgusnutom narkotičkom atmosferom koja nije imala sanjivost hipi generacije, već surovost punka, u kovitlacu ove dvije estetike, Echo & The Bunnymen je udario temelje za neo-psychodelic ranih indie bendova poput Jesus and Mary Chain, koji su htjeli da revitalizuju izgubljeni halucinogeni svijet 60-ih. Pored toga od njih su i brit-pop grupe preuzele ne samo zvuk nego i stav koji je iza svojih slatko-gokih melodija razotkrivao kompleksne slojeve današnjeg sentimentilazima koji ”uprljan” moralnim ambigvitetom nije dopuštao da se stvari pojednostavljuju.
Echo & The Bunnymen više nisu mogli tolerisati šematsko simplifikovanje ne samo žanrova nego i emocija koje su oduvjek bile kompleksnije od onog što je nudila mejnstrim muzika. Sa gotovo sličnih pozicija kao R.E.M., oni su sa jangle pop gitarama i asketskom ritam sekcijom post-punka zauvijek promjenili supstancu rock muzike.
Pod uticajem Televisiona i The Velvet Undergrounda uvijek su zvučali američkije od ostalih svojih britanskih kolega, što im je otvorilo vrata da nakratko osvoje drugu stranu Antlantika. Kao najkompercijalniji bend iz Liverpula nakon The Beatlesa, Echo & The Bunnymen su imali dovoljno harizme da pokrenu muziku sa mrtve tačke, ali su stvari u subkulturi brzo počele da skreću sa njihovog planiranog kursa. Ipak, i dalje su ostali biser britanske muzike tog doba, usamljeni vukovi koji su nezavisno od onoga što se očekivalo od njih, uvijek sebi i drugima dobavljali trominutni katarzični hod kroz pejzaž ličnog pepela. Kao senzualna i sofisticirana drama u kojoj je glavni protagonista melanholija zajedljivog frontmena, Echo & The Bunnymen su strastveni romantici alternativne rock scene čija gorka teatralnost i danas nudi oslobođenje od grozota neurotičnog i pretjerano senzitivnog adolescenskog odrastanja.
Bonus video:
