Prvi put nakon 30 godina u Zagrebu se mogu vidjeti remek -djela kultnog jugoslovenskog autora koji je sa svojim kratkim filmovima dvaput osvojio Oberhausen, jednom Berlin, bio je nominovan za Zlatni globus, a njegovo ostvarenje “Ljubav” je u anketi beogradskog Instituta za film proglašeno najboljim jugoslovenskim kratkim filmom svih vremena.
U kinu Tuškanac u Zagrebu, sinoć je krenula velika retrospektiva kratkih filmova jednog od najznačajnijih jugoslovenskih filmskih autora svih vremena Vlatka Gilića, uz njegovo prisustvo. Nakon više od 30 godina u Hrvatskoj će se opet moći vidjeti njegova višestruko nagrađivana remek -djela kao što su “Ljubav”, “Dan više' (pobjednički film festivala u Oberhausenu 1972), “In continuo” (Srebrni medvjed festivala u Berlinu 1971) i “Moć” (službena konkurencija festivala u Kanu 1973), kao i niz ranijih ostvarenja. Filmove je najavio sam autor, uz pomoć dr. Živka Popovića, profesora filmologije na Akademiji umetnosti Novi Sad.
Rođen u Podgorici 1935, Vlatko Gilić je diplomirao je na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu. Filmom se počeo baviti sredinom 60-ih, a od 1966. do 1973. snimio je niz od desetak vrlo inovativnih kratkih filmova, uglavnom na razmeđi dokumentarnog i igranog. Radi se o filozofskim, egzistencijalističkim djelima koje karakteriše stroga formalistička režija s naglaskom na vizuelno i nedostatak dijaloga. To su svojevrsni metaforički filmski eseji koji prvenstveno propituju ljudsku prirodu i njenu bit.
Vlatko Gilić jedini je autor iz Jugoistočne Evrope uvršten među 50 najvećih reditelja u istoriji filma u anketi koju je među američkim filmskim kritičarima sproveo medijski gigant NBC, a kopije njegovih filmova nalaze se u njujorškoj MOMA-i, pohranjene u kapsuli najvećih stvaralačkih vrijednosti svjetske baštine zaštićenoj od atomske eksplozije.
Susret sa vidljivim i nevidljivim
“Moj filmski kadar drži se samo jednog cilja - iznijeti na vidjelo stvari koje imaju metafizički prizvuk, kako bi se pokrenule one sile kretanja koje neprekidno produbljuju stvarnost i prodiru u tajnu ličnosti.
Tako, izgleda mi, umjetnost mijenja svijet više pomoću nesvjesnog nego svjesnog uma. Režirati znači u istini najintimnije razgovarati sam sa sobom.
Oslobađati život svega suvišnog. Režija je susret . Susret s vidljivim i nevidljivim.
Nešto što nas privlači, a ne znamo zašto. Moći u običnom vidjeti tajnu, koja se upravo s tim običnim prikriva. Režirati znači pustiti život da vas iznenadi”, izjavio je kultni reditelj Vlatko Gilić.
Bonus video:
