Doktor

Čekaonica u lokalnoj medicinskoj instituciji. Pojavljuje se veseli doktor. Ljubitelj latinskih sentencija, i dobre kapljice... Oglašava se izvjesna gospođa u godinama, vjerovatno nekom formom negodovanja, na koncu, ona je u čekaonici crnogorske zdravstvene institucije, što joj preostaje osim da - negoduje. Tada na scenu stupa doktor, čuveni humanista, kod nas i nema drugačijih doktora - kad je već Mugoša nazivan “humanistom”, onda je jasno da ovdje to može biti svako...

U najkraćem - ugledni i postariji doktor, odlučuje da se sprda gospođi u čekaonici. Poteže srednjoškolsku caku koja se doživljava kao latinska polovica - i sugeriše starijoj dami da je rješenje njenih problema u kvalitetnom krevetskom dejstvu njenog domaćina. Naravno, navodna sentencija je goli seksizam - koji sve ženske probleme predstavlja kao odjek muškog dejstva na nju. Žena, u svijetlu ovakve poslovice, ne postoji izvan muškog pogleda na stvari.

Doktor sklon sentencijama svjedoči nešto drugo, a što je u ovom društvu unazad par decenija vrlo prisutno. Govorim o potrebi da se gnječi slabiji, kada god je to moguće. Zamislite doktora, uglednog “humanistu” koji ima potrebu da zajebava pacijente, kao da nije već dovoljna muka što su tu gdje su? Osvrnite se - što sve rade oni koje je zapalo da mogu maltretirati nekoga. Kao da tek to - moć da se neko maltretira - potvrđuje sopstveno visoko mišljenje o sebi. Sjetite se gradonačelnika koji maltretira slabovidu službenicu. Očito da postoje ljudi koji uživaju u takvim stvarima. I time se bave neki rukavci medicine kao nauke.

Mada, obično oni koji vole da citiraju ovakvu “poslovicu” saopštavaju neku svoju muku, ali to je druga priča. Takav utisak pojačava i način na koji pretpostavljeni brane doktora: njihovo objašnjenje je da je ugledni “humanista” bio - pijan. Od čega ga to abolira? Zašto je pijan na radnom mjestu? Zar nije i to problem?

Storija iz čekaonice, koliko god prividno bila benigna, bliže bizarnosti nego nekoj istinskoj dramatičnosti, zapravo upotpunjava sliku o pravom stanju u crnogorskom zdravstvu. Onda valjda postaje jasnija i nedavna evropska anketa koja nas smješta na samo dno (dno dna, što bi rekle Podgoričanke) među zemljama u kojima se radi istraživanje. Kada tome dodate i afere koje se ukazuju svako malo, onda je jasno zašto je ukupna slika krajnje nevesela.

Ono što je pak posebno zanimljiv i govorljiv detalj jeste način na koji doktor sklon sentencijama odabira da se brani. Umjesto da se “pokrije ušima” i da ćuti, na koncu, vrijeme je blagonaklono prama svima koji prave budalaštine - protok djeluje, uvijek - doktor sebe predstavlja kao žrtvu. A da stvar bude sasvim crnogorska - tu je i DB, sasvim nevažno u kom svojstvu, važno je da ta dva slova zazveče, i sve odmah dobija neku mističnu, novu dimenziju... To je sasvim domaća, crnogorska pokvarenost.

Jer, pazite - doktor kaže da su mu iz DB javili da je to snimak postavio neko od radnika Doma zdravlja!? Ako je to tačno priča dobija još jednu suludu dimenziju. Bilo bi dobro da neko iz “DB” objasni koliko ljudi je angažovano da prati situaciju po domovima zdravlja. Nakon ovakve “odbrane”, jasno je da je doktor, po svemu sudeći, stručnjak za neke druge stvari koje svakako nemaju veze sa medicinom. Ni on ne prepoznaje svoju krivicu, i njemu je ogledalo (mediji) krivo.

Kao i legendarni fotos sa slavlja u Splendidu - koji više od bilo kakvih analiza objašnjava situaciju i probleme u visokom školstvu, tako i ova nikšićka pričica dodatno sjenči čitav problem sa zdravstvom u Crnoj Gori. Nisu problem nikakve apstraktne kategorije, spoljni faktori ili ne znam već što, već - ljudi. Uvijek ljudi. Uostalom, nije rektorku njena naučna karijera dovela za sto Šariću, već neke druge lične preference...