Teorijske definicije organizovanog kriminala kroz različite vremenske periode su se mijenjale. Ipak, suština tog fenomena uvijek je bila ista: protivzakonito djelovanje, odnosno vršenje krivičnih djela radi sticanja profita i moći. Ono što je karakterisalo sve kriminalne organizacije kroz istoriju jeste i apsolutna odanost svih članova organizaciji, mafiji, familiji...
I organizaciona struktura kriminalnih organizacija nije se bitnije mijenjala tokom istorije. Od takozvanih vojnika, preko kapetana, bosova, podbosova, konsiljerea, pa sve do šefa svih šefova (Kapo di tuti kapi). Ovo su nazivi iz najpoznatije kriminalne organizacije - mafije i druge kriminalne organizacije koriste druga imena, ali hijerarhijska struktura i osnovna pravila ponašanja i funkcionisanja svih organizacija u suštini su isti. Ono što u savremenim uslovima predstavlja obavezan uslov za postojanje organizovanog kriminala, a koji ranije nije uvijek bio prisutan, jeste njegova povezanost sa državnim i političkim strukturama i pravosuđem.
Drugim riječima, danas je nemoguće postojanje organizovanog kriminala ako ne postoji korupcija na visokom nivou. Ta korupcija održava i štiti organizovani kriminal i ona ga čini sigurnim. Ona je garant zaštite interesa organizovanog kriminala i garant izbjegavanja krivičnopravne odgovornosti njegovih aktera.
Na primjer, državne i političke strukture mogu omogućiti nekom da stekne milionsku korist neovlašćenim oduzimanjem tuđe stvari ili krađom, čak mogu obezbijediti krađu međunarodnih razmjera. Korumpirane državne strukture će tada javno raspravljati ko treba da vrati ukradene milione, a oni koji su krađom stekli korist biće sigurni. Štaviše, u državama čije strukture potpuno kontroliše organizovani kriminal, oni koji steknu milionsku korist od međunarodne krađe mogu i javno da kažu da ukradeno neće da vrate baš zato što im je država omogućila da kradu.
Korumpirane državne strukture takođe će omogućiti onima koji su ih korumpirali da se fiktivno zadužuju kod samih sebe i za obezbjeđenje takvih kredita davaće im se državne garancije.
Korumpirane državne strukture tolerisaće i milionske utaje poreza, tolerisaće lažne bilanse kojima se prikazuje fiktivni gubitak (čak i kada državne institucije utvrde da je napravljen lažni bilans), tolerisaće i izbjegavanje plaćanje poreza na dobit. Jednom riječju, tolerisaće sve što bi u državama vladavine prava odvelo na višegodišnje kazne zatvora one koji su tu korupciju i ta krivična djela dogovorili sa najvišim državnim zvaničnikom gotovo javno u gradskoj kafani. Naravno, u pravnim državama i taj zvaničnik bi im tamo pravio društvo, bez obzira koliko je visok.
Sva ta fiktivna zaduženja i sve te troškove krađi, korupcije, lažnih bilansa i lažnih gubitaka, utaja poreza i uopšte organizovanog kriminala, korupcijom državnih struktura stavljaju se na teret drugih. A ti drugi su naravno oni koji plaćaju porez i pune državnu kasu, koju onda korumpirane državne strukture koriste za finansiranje organizovanog kriminala i korupcije. U tom cilju korumpirane državne strukture donose zakone kojima se uvode nove i povećavaju postojeće dažbine. Tada se radi o najtežim oblicima organizovanog kriminala - kada organizovani kriminal ima moć da se pripremaju i donose zakoni u skladu sa njegovim finansijskim interesima.
U takvim slučajevima veoma je bitno shvatiti i strukturu tog organizovanog kriminala, odnosno shvatiti ko je vojnik, ko kapetan i ko bos. U svim kriminalnim organizacijama šef je onaj prema kome idu prihodi i u čijem finansijskom interesu rade svi ostali, počev od vojnika pa dalje. Zato su svi oni koji glasaju za zakone kojima se pokrivaju troškovi organizovanog kriminala ništa drugo do vojnici organizovanog kriminala. I tu su na samom dnu, kao što im je dno mjesto i u mnogim sistemima vrijednosti. Društvo na dnu ljestvice oganizovanog kriminala, ali i moralne ljestvice, prave im drugi vojnici, prije svih državni tužioci koji omogućavaju nekažnjeno vršenje najtežih krivičnih djela.
Za svoju odanost vojnici su nagrađeni i finansijski i funkcijama. Ipak, zaboravljaju jedno: kroz istoriju je bilo bosova koji su uspijevali da izbjegnu krivičnopravnu odgovornost za sva nedjela, čak i kada su njihove organizacije bivale ozbiljno ugrožene. Za razliku od njih, vojnici su uvijek odgovarali i plaćali. Nekad pred zakonom, a nekad pred bosom zato što je smatrao da ga nijesu dovoljno dobro služili i štitili. Apsurd je da su pred zakonom uvijek bolje prolazili nego pred bosom. Iako su zakon gazili, a bosa mazili.
P.S. Svaka sličnost sa stvarnim ljudima i događajima je očigledna
Bonus video:
