Vjerovatno da još od ulaska Peka Dapčevića u Beograd nije se pričalo o dolasku nekog Crnogorca kao kad je nedavno stigao u Beograd drečavo narandžasti Hamer. Istina, Peko je jahao konja i donio je slobodu, a u priči o Hameru lik je sporedan, a bitnije su tablice na tom automobilu, a vjerovatno je došao da „završi nešto i popije kafu“ kao i većina Crnogoraca u Beogradu.
Danas nije važan jahač, bitniji je konj.
Odmah nakon izbora i raznih ubistava i kriminalnih obračuna, Beogradom se razbacuje litrima svoje velike potrošnje Hamer, na svakoj raskrsnici skreće pažnju. Nebrojeno poruka sam primio sa od prijatelja koji su uočili taj automobil i fotografisali vozilo, i sve se u toj priči uklapa u stereotip. Potpisnik ovih redova vozio se ulicama Beograda svojim punoljetnim fordom u vrijeme kad je Budućnost igrala sa Zvezdom, i svi trube, signaliziraju, i nasijedaju na stereotipe.
Mašem redom svim, a oni zbunjeni, ne znaju kako da reaguju, jer su očekivali i priželjkivali stereotip, psovke i prepirke, ep i gusle, pištolj i kamate. Ili možda tuču kod nove fontane na Slaviji, koja je izostala.
Hamer je postigao željeno, stereotipi su se razlistili u svim novinama, najviše u onim iz Crne Gore, jer je doživljeno kao pobjeda to što Hamer vrti točkove beogradskim bulevarima, a na kolima piše NERAD. To je ponos poput onog kad se za Mila kaže da jeste svaštočina ali niko mu nije ni do koljena. Eh. Na tablicama svako slovo nosi po stotinu ili više eura pri registraciji, nije ni bitno, plati se što košta. Nije da nije fora, ali sve i da jeste cilj samo fora, zašto čovjek ne bi mogao da se eto vozi do Beograda i nazad u Podgoricu, ali ne, ne promiče to onima koji se hrane stereotipima.
Da Milo nije kojim slučajem predsjednik, on bi bio taj koji vozi Hamer kroz Beograd sa sličnim tablicama. Sjetite se samo fotografije u adidas majici sa kačketom naopako dok ulazi u Titov automobil. To je pravi stil našeg novog predsjednika. Taj voli Cecu više od bilo koje violine.
Zato valja nekad napomenuti da ima ljudi koji rade u Beogradu, koji su takođe došli sa juga, o kojima se piše, ali se u Crnoj Gori i Srbiji iako eskponirani drže kao ispod radara.
Meni je od Hamera draže da vidim u Beogradu predstavu Jagoša Markovića, da u svakom trenutku na nekoj od radio stanica mogu čuti kako pjeva Sergej Ćetković ili Vlado Georgijev, da mogu da pročitam kolumnu Marka Prelevića u Nedeljniku, vidim predstavu u kojoj igra Vanja Milačić, pročitam intervju koji uradi Aleksandar Đuričić ili kad pripremi izvanrednu knjigu, Zombijaninu postavku u nekoj galeriji, Relju Ćupića dok pušta muziku po gradu, ili drage ljude u Monk’s baru kod Điđe Minića. Tamo u ulici blizu Njegoševe, baš u ulici koja nosi simbolično ime „Kneginje Zorke“. Ima nekih neupadljivih, ili vidljivih a pristojnih i divnih ljudi, koji ne uskaču u srpsko-crnogorske stereotipe, ali ne mogu da dođu na red od ostalih od vrelih guma, izjava skorojević-političara i opšte turbulencije.
Ima ih, nije da nema, ali oni rade svoj posao i uživaju u životu i nemaju potrebu da druge opterećuju svojim neradom.
Bonus video:
