Prilog za istoriju Crne Gore 1990-1995
Nijesu zamišljene, državne i etničke granice Velike Srbije, za koju se nekad zalagao višedecenijski lider DPS-a, g. Milo Đukanović, bile projektovane na rijeci Neretvi, već su te međe, po nacionalnoj i ideološkoj beogradskoj kartografiji, kojoj je dugo služio režim u Crnoj Gori pod žezlom DPS, bile mnogo geografski šire postavljene.
Današnji šef DPS i dugotrajni gospodar CG (koja sve više i duže vremena liči na latifundiju, negoli na nezavisnu demokratsku državu i zemlju vladavine prava), onda je, vjeran Slobodanu Miloševiću i zamišljenoj Velikoj Srbiji, činio kanonade, prema predsjedniku SIV-a SFRJ Anti Markoviću i hrvatskom predstavniku u Predsjedništvu ondašnje jugoslovenske države Stjepanu Mesiću, opirući se promptno, zajedno sa dr Brankom Kostićem i drugima, Miloševiću potčinjenima, da Mesić bude izabran na čelo Predsjedništva SFRJ.
U režimskoj Pobjedi, broj 9189, od 3. jula 1991. (u tekstu “Mesić nije moj predsjednik”, str.7), g. Milo Đukanović, predsjednik Vlade RCG, je, na zasjedanju Skupštine CG, poručio da će se svestrano zalagati da jedinice Miloševićeve JNA “stanu na granicu onog dijela zemlje koji i dalje hoće zajedničku domovinu i koji tu armiju doživljavaju kao dio svog bića”.
Da ne bi bilo zabune, Đukanović je mislio da JNA treba da stane na granice tzv. “SAO Krajine” u Hrvatskoj, a ta granica mnogo je u nacionalnoj geografiji šira nego ona zamišljena na Neretvi, koju je, u ratnoj euforiji, stihovima “Crnom Gorom teče Zeta, uskoro će i Neretva”, izražavala naslovnica režimskih i ratnohuškačkih ondašnjih Nikšićkih novina pod uredništvom Milana Stojovića.
Budući da onda g. Milo Đukanović nije priznavao za državne avnojevske granice bivših federalnih jugoslovenskih republika, konkretno Republike Hrvatske, a kasnije i BiH, koje je potom utvrdila kao državne granice Arbitražna komisija u okviru Mirovne konferencije o Jugoslaviji, poznatija kao Badinterova komisija, ondašnji premijer CG je insistirao da srpske državne granice budu proširene, po projektovanom velikosrpskom “etničkom principu”, vojnim zaposijedanjem, amputacijom i komadanjem značajnog dijela teritorije republike Hrvatske i uključivanja velikog dijela prostora Hrvatske u sastav nove države, koja se tada pravila pod vođstvom S. Miloševića i Generalštaba JNA.
Saglasno tome, tokom zvanične posjete Austriji, početkom septembra 1991, predsjednik vlade RCG g. Milo Đukanović, u razgovoru sa austrijskim premijerom Francom Vranickim govorio je o ugroženosti Srba u Hrvatskoj i istakao: “Kao što treba bezuslovno poštovati pravo hrvatskog naroda da izađe iz Jugoslavije, ako to želi, tako treba poštovati i prava srpskog naroda u Hrvatskoj da ostane u toj Jugoslaviji ako to želi”. (Vidi više o tome: Pobjeda, broj 9253, od 5. IX 1991, “Razgovori Vranicki-Đukanović”, str. 1).
Skoro identičan stav g. Đukanović je tada prezentirao i prilikom razgovora sa austrijskim ministrom inostranih poslova Alojzom Mokom. Đukanović je, u razgovoru sa Mokom, bio rezolutan da srpski narod u Hrvatskoj želi da živi u Jugoslaviji i saopštio je da “ako Hrvatska želi da se otcijepi onda mora doći do revizije unutrašnjih granica”. Za Đukanovića, korekcija granica prema Hrvatskoj je neophodna ako se ne budu, po njemu, poštovala prava ugroženog srpskog naroda u Hrvatskoj koji hoće da ostane da živi u Jugoslaviji. (Vidi o tome: Pobjeda, broj 9253, od 5. IX 1991, “Razgovori Đukanović-Mok”, str. 2).
Današnji lider DPS g. Milo Đukanović zborio je i djelao, tada i tako, ne propuštajući šansu da uvijek atakuje na crnogorske opozicione mirotvorne snage, koje su se opredijelile za slobodnu, demokratsku, nezavisnu i građansku CG, za razliku od njega i njegove partije, koji su onda revnosno služili i metanisali dijaboličnom režimu Miloševića i Generalštabu već srbizirane JNA i projektu Velike Srbije, kad im je poručivao: “Njihova galama, navodno mirotvorna, u suštini je podlo-politikanska ”. (Vidi: Pobjeda od 3. oktobra 1991).
Nešto docnije, isti premijer onda zavisne CG, veli: “Rat se ne dobija dezerterstvom, već mobilizacijom” (Pobjeda, 22. oktobra 1991). Kako ne ostati konsterniran, kad se sjetimo i ovih premijerovih riječi: “Pohod na Dubrovnik je svrsishodan i svako suprotno stanovište je izdajničko” (Pobjeda, 22. oktobra 1991). Danas, falsifikatori prošlosti DPS, zaboravljaju riječi svog lidera, a onda potpredsjednika DPS, koji je znao (1993) rezolutno podvući: “Ponosni smo na srpsko porijeklo i crnogorsku državnost, na slavnu istoriju srpskog naroda. Zato i vjerujemo u zajedničku budućnost i prosperitet”.
Prosveštenik Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori od 1990. bio je, pored ostalih, i saveznik dugo vladajućeg, u našoj zemlji, od AB revolucije, ustanovljenog trijumvirata u Crnoj Gori iz redova SKCG/DPS: Momir Bulatović-Milo Đukanović i Svetozar Marović. Dugo su vremena, ondašnja, crkvena vlast i „sekularna“ autoritarna vlast DPS u CG bili na zajedničkom poslu, saglasno njihovoj velikosrpskoj matrici, te, su poput „sijamskih blizanaca“, bili privrženi, objektivno i subjektivno, paroli: „sve za srpstvo, srpstvo ni za što“. Sa ciljem da se ostvari dijabolični ratni projekat: „Svi Srbi u jednoj državi“.
Dovoljno je samo prisjetiti se javnog obilježavanja Badnjeg dana, 6. januara 1992. kada, ondašnja nacionalistička sabraća, opijena velikosrpskim agresorskim ratovima i negacijom Crne Gore i Crnogoraca, lože, zbratimljena, zajedno „srpski badnjak“ ispred okupiranog Cetinjskog manastira. Prisjetimo se: tada ispred Cetinjskog manastira, u istom stoju marširaju, i „slave“ ujedinjeni: mitropolit SPC g. Amfilohije Radović, ondašnji potpredsjednik Vlade RCG g. Zoran Žižić (predstavnik na tome skupu tadašnjeg svog premijera g. Mila Đukanovića) i tadašnji komandant jedne paravojne organizacije, ratne skupine „Tigrovi“ Željko Ražnatović Arkan.
Fotografije sa tog skupa prvorazredno svjedoče ko je, kako i zašto tada bio okupljen u nacionalističkom i političko-ideološkom bratstvu, na istoj ratnoj velikosrpskoj magistrali. I antidemokratskoj i anticnogorskoj, dakako. Tada, vladajući DPS-Amfilohije i Arkan. Na Badnji dan 6. januara 1992. Amfilohije Radović je naložio Badnjak ispred Cetinjskog manastira zajedno sa komandantom paravojne jedinice „Srpske dobrovoljačke garde“ („Tigrovi“) Arkanom, čije su formacije do zuba naoružane i uniformisane oružano posjele Cetinjski manastir. U isto vrijeme, uprkos policijskoj zabrani, crnogorski rodoljubi i zagovornici nezavisne CG i onove Crnogorske pravoslavne crkve naložili su badnjak na trgu ispred dvora kralja Nikole na Cetinju.
Tada su mete otrovnih medijskih napada najčešće, kao i ranije, bili lider LSCG Slavko Perović i književnik Jevrem Brković. U prvoj polovini decembra 1991. Arkan je, sa stranica Pobjede, fizički prijetio likvidacijama Slavku Peroviću i Jevremu Brkoviću (Brković je već bio u egzilu u Zagrebu, nakon što je od strane vlasti bila raspisana potjernica za njim sa ciljem njegovog hapšenja).
Organizovana proslava Badnje večeri 6. januara na Cetinju u i ispred Cetinjskog manastira, združenim snagama SPC i njenog čelnika mitropolita Amfilohija Radovića i Arkana i njegovih paravojnih naoružanih i uniformisanih “Tigrova” i DPS-a, izazvala je oštre osude i reakcije u CG od strane brojnih političkih, partijskih, intelektualnih i drugih subjekata. O tom skupu izvještavao je nedjeljnik Monitor.
U izvještaju sa proslave Badnje večeri na Cetinju, sa dva odvojena skupa, jednog ispred Cetinjskog manastira, a drugog ispred Dvorca kralja Nikole, član redakcije i novinar pomenutog nedjeljnika g. Željko Ivanović pisao je da je na skupu ispred Manastira bio prisutan i tadašnji podpredsjednik vlade CG Zoran Žižić, te Jovan Markuš, bivši komunista i ex-predsjednik I.O. cetinjske opštine, te da su Arkanovi gardisti zaposjeli Cetinjski manastir i da su na skupu govorili Amfilohije i Arkan. Prema Ivanovićevom izvještaju, guslao je Boško Vujačić o “kidanju turskih glava”, da bi potom Arkan uskliknuo “I Skadar će biti naš. Ako Bog da. Amin”.
Željko Ivanović je taj događaj ispred Cetinjskog manastira, komentarisao riječima: “Nema više ničeg. Nema više ni tog najvećeg crnogorskog svetilišta - Cetinjskog manastira. Ta kuća crnogorskog duha i postojanosti je obeščašćena. Posrnuli ljudi 'sa dna kace', talog kome je Interpol zabranio pristup u civilizovane zemlje, našao je utočište baš u njemu, Manastiru. Uz blagoslov onoga koji sjedi u stolici Sv. Petra Cetinjskog. I onoga koji gospodari Crnom Gorom…” (Željko Ivanović, „Ruganje tradiciji“, Monitor, Podgorica, godina III, broj 64, Podgorica, 10. januara 1992, str. 15.)
Ovo su samo neki fragmenti iz albuma nacionalnih, državnih, idejnih, partijskih, političkih i drugih istaknutih DPS preletača i prevrtača.
Autor je diplomirani pravnik i istoričar, magistar i doktorand istorijskih nauka i saradnik u nastavi na Odsjeku za istoriji Filozofskog fakulteta Univerziteta Crne Gore u Nikšiću
Bonus video:
