(Iz političko-događajne istorije Crne Gore 1991-1997)
Vlastodršci iz redova DPS ponašaju se kao da je Crna Gora njihova đedovina, stečena nasljedstvom i da je ona istih privatno vlasništvo. Oni kontinuirano djeluju tako kao da imaju tapiju na prošlost, sadašnjost i budućnost CG. Vladaju Crnom Gorom DPS čelnici i dominantno njihov aparat, autokratsko-plutokratski, klijentelistički i monopolistički, otuđujući njene vitalne resurse, globeći i okivajući lancima dužničkog ropstva vlastiti narod i državu CG. Ne upravlja aktuelna vlast DPS i njegovih satelita (koalicionih partnera) našom državom “s pažnjom dobrog domaćina”. Naprotiv, radi to s pažnjom nekontrolisanog i neodgovornog rasipnika. Obuzetog jagmom privatno-sopstveničkog koristoljublja. Zarobili su i orobili državu i društvo - to se vidi golim okom.
Pučisti u SK CG 1988/89. (ostali su u svemu isti - samo su promijenili ime u DPS 1991.) bili su samo marionete u rukama politike Memoranduma SANU i S. Miloševića, gaulajteri i egzekutori njegove politike u CG, koji su trebali da značajno pomognu ostvarenju projekta Velike Srbije, koja bi, poput anakonde, progutala Crnu Goru. Među onima koji su preoteli vlast i vršili je u doba procvata velikosrpskog nacionalizma bio je i ondašnji AB pučista, najmađi član rukovodstva CK SKJ, g. Milo Đukanović, višedecenijski autokrata i oligarh, inače, osvjedočeni i vehementni progonitelj autohtonih crnogorskih suverenista, koji je uveliko (za)jahao tada već osedlanog konja velikosrpskog nacionalizma. On je znao, u prošlosti i sadašnjosti, često da okleveta, uvrijedi i žestoko atakuje na crnogorske patriote, koji su upozoravali na opasnost od velikosrpskog nacionalizma po CG i njeno društvo.
Poznati srpski pisac, intelektualac, protivnik velikosrpke agresije, politički egzilant i azilant u Parizu, Vidosav Stevanović, u knjizi Milošević-jedan epitaf (prvo izdanje, Paris, 2000, dopunjeno izdanje, Vizura, Zagreb, 2002, str. 119), s razlogom, ondašnjeg predsjednika Vlade RCG g. M. Đukanovića, naziva „učenikom Slobodana Miloševića“. U vrijeme kad je g. M. Đukanović bio pučistički, beogradskom „voždu“ podređeni, član CK SKJ, već tada se obrušavao na crnogorske kritičare velikosrpskog nacionalizma, koji je, onda i docnije (do danas), vršio (i vrši) sveobuhvatnu invaziju CG. Prisjetimo se, tada je g. Đukanović, od 1988/89. pa nadalje, tokom potonje decenije XX vijeka, dugo godina, kao vjerni sljedbenik agresorske politike „Nerona iz Požarevca“ - S. Miloševića (do 1997), bio kategoričan u tome da Crnoj Gori ne prijeti opasnost od velikosrpskog populizma i nacionalizma. Riječi g. Đukanovića, doslovno, onda, bile su: „Bestidno je, a na sreću pokazalo se i besplodno, bilo dugodišnje plašenje crnogorskog naroda potencijalnim velikosrpskim hegemonizmom kao negatorom crnogorske nacije i države. Na takvim, rekao bih, bolesnim halucinacijama u dobroj se mjeri tražio, a sve do skora i nalazio, način za održanje na vlasti i skretanje narodne i političke pažnje sa sebe“. Tada on, i dugo vremena potom, član pučističkog AB trijumvirata nije vidio, ondašnju i docniju, evidentnu opasnost za CG i crnogorsku naciju od invazije velikosrpskog nacionalizma. Naravno, na toj matrici je vlast ondašnjeg DPS opstajala, a ista je bila potom, skoro deceniju, upravo u službi projekta i režima velikosrpskog nacionalizma, koji je potirao crnogorsku državu i naciju, upravo pod egidom ondašnje marionetske vlasti DPS-a kao saveznika režima S. Miloševića (i jedno vrijeme SRS dr Vojislava Šešelja). Vlast u rukama ondašnjeg trijumvirata DPS (M. Bulatović - M. Đukanović - S. Marović) sve je uradila da što više unazadi i obruka CG, pod skutom Miloševićevog režima. S tim Stevanović u knjizi Milošević jedan epitaf, (II dopunjeno izdanje, Vizura, Zagreb, 2002, str. 105), konstatuje da je „vožd“ Srbije, Milošević, u „njezinoj sljedbenici Crnoj Gori, ’drugom oku u glavi’ na vrijeme instalirao svoje najbolje učenike, Bulatovića i Đukanovića, nazvane Mladost i Ljepota“, te da oni „komunisti koji su preko noći postali nacionalisti nemaju namjeru da predaju vlast“.
Vlast u rukama DPS ideološki, politički, propagandno, faktički i formalno, vojno i na druge načine bila je saučesnik u velikosrpskoj imperijalnoj agresiji na jug Hrvatske i napadu na Dubrovnik, koji je primjer za istoriju bešćašča, koja je onda dominantno vladala Crnom Gorom. O tome Stevanović, u navedenoj knjizi (str.141-142), piše: „JNA nema dovoljno vojnika za osvajanje gradova, ali ima artiljeriju. Zato bombardira Osijek u Slavoniji, potom Zadar i Split u Dalmaciji. Na kraju počinje i bombardiranje Dubrovnika, krasnoga srednjevjekovnoga grada. Zato što se u njemu kriju ’ustaše’. Na toj sporednoj fronti nitko zapravo ne zna gdje su linije fronte i tko su sukobljene strane - ostavljeno je Bulatoviću i Đukanoviću da naprave što mogu. Crnogorci - oni koji se smatraju najvećim Srbima - jurišaju na susjede s kojima su do jučer dijelili prihod od turizma i vodu iz istog vodovoda. Prilikom bombardiranja grada od strane ’srpske armade’ među prvim je žrtvama pjesnik Milan Milišić, Srbin podrijetlom. Konavle je razoreno i opljačkano, u ime nepoznatih ratnih ciljeva. To jest, u okviru tradicionalne ekonomske pljačke“. I, zaista, bestidna agresija na Konavle i Dubrovnik je uklesana neizbrisivo u lik i biće DPS i njegovih ondašnjih čelnika i eksponenata. To je sastavni dio, po pravilima nasljednog prava i aktuelnog DPS. Nolens-volens, ali je tako.
Možda je ponajbolji prikaz ondašnje naše stvarnosti pod egidom DPS vlasti i njenih lidera (trijumvirata M.M.S.) dao Stanislav-Ćano Koprivica, crnogorski suverenista, suosnivač nedjeljnika Monitor ugledni i sposobni privrednik i dobrotvor, čelnik, zajedno s prof. dr Miodragom Perovićem, Građanskog foruma Crne Gore, kada je argumentovano optužio (25. IX 1993.), ondašnju vlast, koja je bila u rukama DPS, za "izdaju nacionalnih interesa CG". Tada je Koprivica jasno poručio i dijagnosticirao našu sumornu i okrutnu realnost riječima: "Ja ne znam zemlju koja ne bi promijenila vladu koja je dovela sopstveni narod u situaciju da nema hljeba, da se penzioneri ubijaju od gladi", te je potom konstatovao da je ondašnja Vlada dovela do toga da u CG vladaju: “sirotinja, bijeda, glad, kriminal, uništena privreda, uništeno dostojanstvo čovjeka". Koprivica je, lucidno, prosudio: "Oni moraju da su svjesni toga i da će kad-tad odgovarati za ove stvari. Bez obzira što će i narod morati još dugo da plaća. Ratni zločini, krađe, kriminal, uništenje privrede, uništavanje kulturnuh ustanova, crkava, džamija, ratna odšteta, moraju doći na dnevni red i mora se znati da će to da plaća narod". Koprivica tada saopštava notornu činjenicu da je “veliki broj direktora smijenjen, pogotovo oni koji su se suprotstavili ili se nijesu slagali sa takvom politikom” i, pored ostalog, eksplicira: “Veliki broj mladih i pametnih je pobjegao u inostranstvo, jer drugačije misle i prijeti im opasnost. Svako ko drugačije misli i želi da pomogne, tretira se kao neprijatelj. Ili ga tjeraju kao nečijeg špijuna, nazivaju ga Vatikancem. …Danas su ljudi nesigurni, boje se, nema zakona, nema države, nema sudstva. Neko ubije čovjeka i pobjegne preko granice. Život je postao najjeftiniji”. Koprivica rekao je da je, boraveći u inostranstvu, imao susrete sa brojnim ličnostima iz privrede i stranim političarima, koji imaju puno simpatija za CG, ali na nju gledaju “na žalost, sa puno sažaljenja. Oni pitaju zašto Crna Gora, koja je imala državnost kad je nijesu imale ostale države na Balkanu, nije samostalna, nezavisna, zašto ne izađe iz rata”. (Intervju S. Koprivice, Monitor, br. 153 od 24. IX. 1993, str. 12-13, "Oni lažu narod").
Doista, društvo u CG onoga vremena vjerno ilustruje citirana percepcija i analiza danas pokojnog Stanislava Ćana Koprivice.
DPS je, u svojoj istoriji, i kako mu je bilo za potrebe sticanja i očuvanja vlasti i moći i, saglasno totalitarističkoj ideologiji i politici, iz koje je ponikao i koju je propagirao (i promoviše je i danas), realno češće mijenjao ideologiju, politiku, države, nacije, zastave…, nego što to čini, prirodnim, biološkim putem, gmizavac poznat kao kameleon. Ergo, prirodna svojstva promjenjivosti oblika tijela kameleona realno su rjeđa od istorijskih i savremenih transformacija DPS i njenog vođstva. Kameleon je, koliko god bio prirodno promjenjiv, institucija u postojanosti u odnosu na ideološko-politički životopis DPS i njegovih korifeja.
Autor je diplomirani pravnik i istoričar, magistar i doktorand istorijskih nauka i saradnik u nastavi na Odsjeku za istoriji Filozofskog fakulteta Univerziteta CG u Nikšiću
Bonus video:
