Obožavam kad se zalete ljudi pa zagrme o nekom događaju i nazovu okupljene “protestanti”. Kakav promašaj, lopta nebu pod oblake a nema golmana na golu. Ali u redu je kad se dogodi ta omaška i greška nekome ko nije vičan peru ili se makar ne pravi da mu je vičan. Ali kad neko ko se “bavi” protestima okupljene umjesto demonstranti nazove protestanti, onda je to više smiješno nego što je pogrešno. To prelazi u vjeronauku.
Slično se dešava kad se nabrajaju gradonačelnici u Crnoj Gori. Samo neki gradovi imaju svoje gradonačelnike, a ostali imaju predsjednike opština. Da li je to u redu? Ko će ga znati, ali situacija je takva na terenu. Neko mjesto ima status grada a neko mjesto status opštine. Drugim riječima, bespotrebna zavrzlama. Da je sreće, cijela Crna Gora bi funkcionisala na nivou par regija koje bi se takmičile, ali su gradovi ostali kao loša praksa stare prilike za zaposlenje lokalnih politički podobnih rođaka, partijskih kolega i neradnika.
Ali suština je da kad pogledamo dnevnike, novine i portale, kad vidimo reakcije građana, više poštuju ljudi neke predsjednike opština (gradonačelnike) nego ministre u Vladi. Zašto? Zato jer rade. Točka.
Jer je očito koliko ko radi i koliko se ko zalaže. Predsjednici opštine (gradonačelnici) bave se konkretnim problemima i iznalaze rješenja, moraju da zasuku rukave i malo ima manevra za malverzacije. Danas ima mnogo manje manevra nego što je bilo u “ono” vrijeme kad su mogli sve a da ih niko ništa ne pita. Nekad su i koverte mećali u džep pa nikome ništa.
Zato Vladimir Jokić vodi Kotor tako smireno da izgleda kao da je tamo sve u redu ili daleko bolje nego što je bilo. Slično je i sa Podgoricom, koliko god kritikovali DPS (s pravom), Ivan Vuković bio je preduzimiljiv i želio je da se dokaže, pokretao je određene stvari sa mrtve tačke, ali nije mogao da se odmakne od partije. Njemu su više zamjerali političku pripadnost nego konkretno upravljanje gradom. Saša Mujović, bez obzira na aferu Botun, očigledno je da polako osvaja naklonost stanovnika Podgorice, jer, evidentno je da se trudi.
Na račun Marka Kovačevića stižu razne kritike i tužbe, ali ne bi ga Nikšićani birali dva puta zaredom da ne donosi konkretne rezultate. Ako pođete do Danilovgrada, pa se raspitate za rad Aleksandra Grgurovića, teško da ćete čuti nešto loše, a da nije vezano za partijsku politiku.
Suština je da se u gradu sve lakše vidi. Kome je stalo, taj skocka grad, očisti ulice za početak, okreči fasade i vodi računa o zelenilu. Ljudima je malo potrebno, vole ljudi gradove svoje. Vidi se na primjeru pomenutih gradonačelnika koji (skoro) svi dolaze iz različitih političkih tabora, a ipak nešto (dobro) rade.
Možda se vremenom proširi taj trend, da što više čelnika gradova bude iz što više partija, tako će paziti jedni na druge, paziće ko što radi, hvataće greške jedni drugima i kopiraće jedan drugog kad neko nešto dobro uradi.
Bonus video:
